RSS Feed

‘Jugar es vivir’ Category

  1. Xogando a pensar no futuro

    junio 19, 2024 by sergio

    Onte estiven xogando a imaxinar bos futuros en distintos escenarios e como chegar a eles dende diferentes roles, enfrontando distintas ameazas (trends), grazas ao Post-growth Innovation Lab e ao seu proxecto Explicit.

    Para o xogo, empregaban a metodoloxía ABIS, desenvolto pola Joint Research Centre da Comisión Europea, adaptando algúns elementos.

    A min tocoume o rol de PolicyMaker e, tal vez porque viña xa con nesgo xa da casa, pero no desenvolvemento do xogo nos 2 escenarios que xogamos, o papel dunha sociedade civil autoorganizada, crítica e enfocada ao ben común, foi clave. O foi nun escenario de forte planificación de arriba a abaixo (top-bottom), como contrapeso e mobilización contra o control excesivo e cooptación da cidadanía organizada para realizar o que en Centroamérica chaman «veeduría social», pero tamén no escenario de descentralización como xeito de permear enfoques transformadores e preocupados polo ben común global (para non caer en fragmentación de políticas que, no tema de dereitos humanos e de sustentabilidade, non funcionan ben).

    Dende o rol que eu xogaba, o feito de impulsar políticas aliñadas coas necesidades e demandas da poboación, sobre todo da máis afectada polos desafíos que tiñamos que afrontar en forma de cambio climático-escaseza de recursos-irrupción da IA, foi importante para un bo resultado do meu rol. Penso que as políticas de inclusión, dereitos humanos e sustentabilidade deben impulsarse cada vez máis trascendendo os estados-nación para asegurar dereitos globais , pero adaptándose ás necesidades de cada territorio. As competencias entre estados-nación son nefastas para abordar conxuntamente os desafíos que temos por diante, porque os dereitos das persoas e a sustentabilidade ambiental quedan sempre en segundo plano

    Unhas administracións públicas que garantan dereitos cada vez máis globais e enfocadas á rendición de contas e transparencia, tamén serán claves. Non pode haber países de primeira división ou de segunda no aseguramento dos dereitos das persoas e os pobos

    As empresas deben integrar cada vez máis os valores sociais e ambientais na súa razón de ser para superar os desafíos que veñen, sen enfocarse unicamente na maximización monetaria a curto prazo. Non convén deixar aos grandes poderes económicos influencia nas políticas sociais e ambientais.


  2. Pingue-pongue no confinamento

    abril 17, 2020 by sergio

    Non é porque me aburra precisamente. Entre teletraballo, escola na casa e algo de maruxeo, pouco tempo queda, pero si o suficiente para xogar e facer xogos. Desta volta queriamos xogar ao ping-pong e non tiñamos raquetas, así que as fixemos!! As manualidades non son o meu, pero aquí vos conto o que fixemos.

    Materiais precisos (ver foto 1):

    • Madeira do fondo dunha caixa de fresas (ou dese tipo aglomerado non moi duro nin moi blando).
    • Tixeiras fortes
    • Celo
    • Cinta illante
    • Lápiz
    • Regla
    • Dous tubos de papel hixiénico
    Foto 1. O que precisamos

    Debuxamos o perfil desexado da raqueta na madeira. Nós a fixemos grandacha, para que lles fora máis sinxelo aos nenos darlle á pelota (na foto 1 podedes ver as dimensións que lle puxemos ao mango). Recortámola coas tixeiras (é unha madeira blanda, de aglomerado) e, IMPORTANTE, cos recortes fixemos os reforzos para o mango na zona de unión á pala, duas capas por cada lado (ver foto 2).

    Foto 2. Detalle de refozo na zona de unión de mango e paleta. Serían dúas capas por arriba e dúas por abaixo, dos recortes sobrantes da táboa

    Tras colocar os reforzos de ambos lados, se pegan envolvendo con celo, para despois colocar un dos tubos de papel hixiénico, pegándoo tamén con celo envolvente, e tamén ben pegado á paleta para que non se desprenda. A continuación faise o mesmo co segundo tuvo, envolvendo ao primeiro. Finalmente, envólvese todo o mango ben con cinta illante.

    De momento, xa pasaron varias probas de lume porque ao final en vez de ao pingue-pongue as empregan para xogar ao tenis no pasillo, co cal o risco de rotura se multiplicaba moito. Pero aí siguen!!


  3. Ludopedagoxía

    septiembre 20, 2019 by sergio

    Hoxe e mañá ando nun curso de ludopedagoxía, un tema que me interesaba pero ao que nunca me puidera acercar, digamos, dun xeito sistemático. Despois de dedicir que a gamificación, xogos serios e todo o demais é case como pasar o xogo por un tamiz «capitalista» (aínda que hai elementos moi rescatables), apetecíame coñecer este enfoque máis «político» do xogo.

    A idea máis forte que me levei foi unha que dalgún xeito intuía, pero que puidera darlle forma, e é que no xogo, cando unha realmente empeza a xogar (xa libre dos bloqueos adultos de «estou a facer o parvo»,»que pensarán» e demais), crea unhas relacións onde se ve ao resto das persoas como realmente son, e cun filtro moi empático e positivo. Ou sexa, vese e, o máis importante, experiméntase un anaquiño dese mundo mellor que moitas perseguimos sen descanso (bueno, sen descanso excepto para xogar :D).


  4. ¿COMO JUEGA USTED?

    diciembre 11, 2017 by sergio

    En un curso de Gamificación y Storytelling que estoy haciendo (de «facer xogar e contar contos«, como yo le llamo cariñosamente), nos pedían que recordáramos los juegos que nos motivaban y que tratáramos de sacar elementos comunes que nos definieran como jugadores. Además nos teníamos que apoyar en un par de tests según sendas clasificaciones sobre tipos de jugador, el de Bartle y el de  Marczewski (os dejo lo que me salió en la imagen). En realidad, creo que a lo largo del tiempo se evoluciona algo en el tipo de jugador que se es, pero hay una esencia que posiblemente permanezca, no sé, ¿qué pensais?

     Cuando era niño me gustaba jugar con otros niños o con mi hermana pequeña, y cualquier cosa servía. Los playmobil o cualquier otro muñequito similar servían para construir escenarios (ciudades medievales con su castillo, combates piratas, ciudades modernas…). Recuerdo bien que me gustaba sobre todo el proceso constructivo y el posterior destructivo, y que jugar en el propio escenario creado era a lo que menos tiempo dedicaba. Con el TENTE he pasado muchas horas (cuando se trataba de alguna figura específica, la hacía la primera vez y nunca más, luego las piezas se deshacían y rehacían en un montón de nuevas figuras). También descubrí los juegos de tablero y de cartas clásicos (damas, dominó, escoba, brisca…) con mi padre y abuelo. Pero no tardé en empezar a jugar a otros juegos que empezaban por esa época del estilo del Imperio Cobra, o La Isla de Fuego, Buen Viaje, Hotel y un juego que me marcó en la preadolescencia, el Heroquest y su primo Cruzada Estelar. En realidad, lo que me encantaba era autofabricar los juegos que más me gustaban y tenían mis amigos, como El Palé u Hotel (como no me gustaba que no hubiera hoteles españoles, hice un nuevo tablero añadiendo el Hostal de los Reyes Católicos y con los edificios de TENTE, por supuesto). Un juego que me acompañó durante todo ese tiempo, y hasta bien pasada la adolescencia, fue el del fútbol-chapa (alguien mencionó las chapas por ahí). Jugaba yo solo al principio, pero luego se organizaron hasta ligas entre toda la pandilla, donde fichábamos jugadores (muy al estilo de la entonces recién inventada Liga As o Marca o de los juegos de ordenador de fútbol tipo PC Fútbol), y hasta tuneábamos las chapas.

    Los deportes de equipo como fútbol o baloncesto siempre han sido un fijo, hasta no hace demasiado, y otros como el ping-pong o el ya mencionado futbolín también han sido muy importantes.

    Un elemento común claro que encuentro en lo anterior es el de “juego inacabado”, donde quedara mucho espacio a la creatividad y al hackeo. El propio proceso del hackeo era lo más divertido, incluso más que el probar el juego creado o hackeado. Los videojuegos me restringían demasiado, aunque si permitían jugar varios a la vez me gustaban (recuerdo las partidas de Gauntlet jugando 4 en un único teclado). Los retos que se me resistían demasiado me acababan cansando (recuerdo con especial rechazo el no haber conseguido acabar ni el Monkey Island (no recuerdo cual) en modo fácil, jejeje).

    Y ya a partir de los 14-15 descubrí los juegos que más me han marcado sin duda, los juegos de rol. Como jugador, permite desarrollar papeles, con lo que se puede interpretar papeles más killers, achievers, socializers o explorers (el juego básico de mazmorras, con guerrero, mago, clérigo y ladrón hacen referencia casi a esos 4 tipos). La interpretación puede ser importante según el jugador, aunque en última instancia los personajes, sobre todo si se llevan durante mucho tiempo, suelen mostrar los rasgos propios del jugador. Pero lo que más me gustó siempre es la creación de escenarios, de historias, y ver como se desarrollaba el juego con las aportaciones de las jugadoras. Empezando con Dragones y Mazmorras, Rolemaster o un genial juego español llamado Mutantes en la Sombra, nunca me apoyé demasiado en aventuras y escenarios precreados, ni siquiera en temáticas (futurista, espada y brujería, distópico, terror, comedia). Por eso, al final he optado por unas reglas genéricas adaptables a cualquier tipo de historia (con sus tuneos correspondientes, nunca pude evitar el tunear las reglas “un poquito”). También se ha escrito sobre tipologías de directores de juego, que se podrían relacionar con los tipos de jugadores, pero eso sería otra historia… (más legalistas, los que priman la interacción social, los que prefieren crear todos sus escenarios y aventuras, los controladores…). Pero si el objetivo es pasárselo bien, el papel del director de juego es clave, e implica el tratar de conocer a los jugadores, sus personajes, y proponer hilos donde todo el mundo se lo pueda pasar bien. El resto, depende de las jugadoras. El juego llevado a arte, no?

    Como el tiempo y la distancia dificulta a veces las partidas (tanto prepararlas como jugarlas), son sustitutos aceptables los juegos de cartas o tablero. Magic, que ya casi es un clásico, pero también muchos otros gracias al boom de los últimos años que han hecho surgir juegos de enorme calidad como el mencionado Catán, o 7 Wonders, Carcassone e incluso algunos cooperativos, estilo que me interesa especialmente desde hace pocos años, como Arkham o Hanabi). Siempre hay tiempo para, de vez en cuando, probar alguno nuevo con los amigos de siempre (y ahora cada vez más con mis hijos…).

    La frase de que «el juego es una excusa para estar con los amigos» de uno de los tests la digo muy a menudo, así que no me sorprendió el perfil socializer que me salió, aunque sí que saliera tan claro (porque en realidad me gusta socializar, pero con «mis colegas», no tanto con gente que no conozco). Sí me ocurre que en ciertos contextos puede salir una parte competitiva grande que llevo dentro, pero que realmente no me divierte, más bien me da cansancio y, como decía una compañera en el debate, hasta me estresa. El fútbol y baloncesto me vino bien para trabajar eso, al ser deportes de equipo compitiendo con otro equipo (aunque siempre he odiado las típicas pullas de los equipos ganadores a los equipos perdedores), pero el gustillo de ganar está ahí siempre (como también alguien comentaba, aunque se quiera negar :D). Eso sí, me gusta más el tema de superación, ir consiguiendo logros (subir de nivel y cosas así) o si no descubrir nuevos territorios inexplorados y demás. Por esto, pensé que me iba a salir más equilibrado.

    En el test de Marczewski me salió más equilibrado, con un poco de tendencia a philantrophist y free spirit, pero en realidad muy igualado. Con este resultado me identifico más.

    ¿Y vosotros, como jugáis?


  5. Jugando con el lenguaje

    octubre 29, 2012 by sergio

    Recuerdo que mi abuelo sabía de memoria una poesía que encierra algo muy curioso gramaticalmente. ¿Sabéis qué es? ¡No vale mirar por internet!

    Hermosa noche de estío,
       estrellado firmamento,
       blanca luna, tenue viento,
       fresca brisa, manso río…
       En lo alto mucha luz;
       en lo hondo, mucha sombra;
       junto al río, verde alfombra:
       sobre la alfombra una cruz;
       junto a la cruz una bella;
       junto a la bella, un doncel;
       entre las dos manos de él
       una blanca mano de ella.
       Suspiros entrecortados,
       mil sonrisas, mil finuras,
       mil deliciosas locuras,
       y besos muy prolongados.
       -¡Angel mío!- ¡Dulce bien!
       -¡Mi alegría!- ¡Un embeleso!
       Y un beso, sí, y otro beso,
       y otro, y otro, y otro, y cien…
       -¡Mañana al Carpio!- ¡Verdad!
       Y una vez ambos allí,
       yo tuyo, tú mía…-¡Sí!
       ¡Y eterna felicidad!…
       – ¿Y ese hombre?- ¡Nunca suya!
       Mi cariño para ti
       como el tuyo para mí…
       – ¡Siempre tuyo!- ¡Siempre tuya!
       De pronto un ronco ladrido,
       rabioso, potente y fiero.
       – ¡Oh, Dios! ¡Pobre caballero,
       es el perro enfurecido!
       Atento a su propio mal,
       tras la cruz, un noble anciano;
       una pistola en su mano
       y en la otra, agudo puñal.
       – ¡Ah, traidores!- ¡Maldición!
       – ¡Santo Dios!- ¡Piadoso cielo!…
       Dos cuerpos luego en el suelo
       y otro en pie, junto a los dos.
       A la mañana siguiente:
       Guardia civil, el juzgado,
       el populacho indignado
       y en prisión el delincuente…

    Y si de jugar con el lenguaje se trata, aprovecho para recomendar este enlace:

    De limericks, gruks, snarks y haikús. Breve recorrido en una larga introducción sobre el juego lingüístico y su aventura en la literatura

    Se trata de un pireno ingrulosamente fasticoso ;D



  6. Gotas de friki-frescor: si no hay partida de rol…

    julio 13, 2011 by sergio

    Aunque eché una buena temporada sin jugar al rol, he venido paliando «el mono» con algunos juegos de tablero o de cartas con los que también se puede pasar un buen rato y seguro que podéis encontrarlos cerca de donde estáis (en mi caso aquí aunque yo soy más probador que otra cosa, jeje). Otros cuentan mucho mejor que yo los detalles y sensaciones que se tienen al jugarlos:
    Colonos de Catan
    Aventureros al tren
    Juego de Tronos, basado en la serie de libros Canción de Hielo y Fuego (que además ya tiene serie propia, ¡y vaya serie!).
    Cleopatra y la sociedad de arquitectos
    Arkham Horror
    El Misterio de la Abadía
    – comerciantes
    Shogun (no te engañes, no es el Risk…)
    Los Pilares de la Tierra (basado en el libro)

    Hay alguno más de los que no me quedé con el nombre, uno bastante divertido y muy simple sobre unos criados de un mago con bastante mala leche que debían intentar evitar acercarse a él para que en sus arranques de mal humor no les hiciera conjuros que les perjudicara (y para eso tenían que intentar empujar al resto de los criados hacia su «peligroso» amo) y otro sin pena ni gloria sobre mercaderes en una próspera ciudad que debían construir casas. ¿Os suenan?

    ACTUALIZACIÓN 19 DE JULIO: localizados, se trataba de Kragmortha y Utopía.

    No puedo dejar de mencionar otros, estos ya de hace muuucho: Heroquest (mítico, mi puerta de entrada a estos mundos «frikis»), Cruzada Estelar (similar al anterior pero futurista, hasta llegué en tiempos a hacer un sistema para hacerlos compatibles y mezclar personajes de ambos, y por supuesto crear nuevos escenarios de cartón pintados con pilots y ceras, como ya había hecho con el Palé de folios unidos con celo con fichas de las calles escritas a máquina y el Hotel con edificios de TENTE y el Hostal de los Reyes Católicos como nuevo rey de los hoteles ¡creatividad al poder!), Necromunda y ya más reciente Descent. Estos son con figuritas, aunque no he llegado a meterme en los míticos Warhammer o el más reciente Infinity (demostrando así que en realidad no soy tan friki…).

    De cartas:
    Magblast
    Ciudadelas
    Guillotine
    Magic (hubo un tiempo en que puso en peligro la supremacía del rol en nuestro grupo, pero la moda pasó y el rol sí permaneció…)
    Munchkin en sus múltiples variantes (medievales, superheróicas, futuristas, etc., que además se pueden mezclar y algunos consideran aburrido, pero yo me lo paso guays)
    La casa encantada (the haunting house)

    ¿Sabéis que suelo echar de menos en estos juegos? Que se promueve mucho más la competencia e individualismo (o por lo menos la búsqueda de fines no compatibles entre los participantes) que la colaboración y la creación de sinergias buscando un fin común. Los juegos de rol tradicionales son mucho más versátiles, y dependerá de la aventura y los deseos de los participantes, pero esa competancia o colaboración no vienen determinadas previamente por unas reglas. Incluso me he llegado a encontrar un juego de cartas de una ONG bastante conocida que pretendía dar a conocer a través del juego el concepto de comercio justo…¡y lo hacía mediante la competencia entre cooperativas de productores de Costa de Marfil que se hacían jugarretas bastante chungas! Por eso, el que más me gusta de todos los que he mencionado antes, sin duda, Arkham. Colaboración al 100% y aun así los malosos ganan demasiadas veces…


  7. GOTAS DE FRIKI-FRESCOR, JUEGOS DE ROL Y TRANSFORMACIÓN SOCIAL

    enero 27, 2011 by sergio

    >Aquí me dio por publicar algo sobre este tema, desde un punto de vista de la tecnología para el desarrollo humano, una de las herramientas que más promueve ingeniería sin fronteras.


  8. UNA EXPERIENCIA DE JUEGOS DE ROL PARA LA EDUCACIÓN INFORMAL E INTEGRACIÓN CULTURAL

    noviembre 22, 2010 by sergio

    >p { margin-bottom: 0.21cm; }a:link { }

    Durante 2010 hubo un pequeño proyecto desde la ONG Galicia Terra de Acollida en el que tuve ocasión de participar. Se trataba de un proyecto piloto para usar los juegos de rol como elemento de integración de inmigrantes con jóvenes de 13 a 15 años, la mayoría de República Dominicana y sin experiencia previa en juegos de rol (aunque sí en juegos de ordenador). Al menos 7 jóvenes pasaron por alguna partida, aunque sólo tres estuvieron en toda la campaña.
    Lo más positivo fue que realmente se implicaban en la lectura (algo que no es muy habitual en chavales de su edad, en su caso más atraídos por juegos de ordenador, tuenti y demás), y en sus personajes. Me sorprendió la sensibilidad que tenían al sufrimiento ajeno (incluido en algunos de los episodios a los que se enfrentaron de la aventura diseñada específicamente para este proyecto, y que por cierto si a alguien le interesa mucho el guión genérico se lo puedo facilitar, pronto espero colgarlo por aquí). También les sirvió para conocer algo más de la geografía de España y Galicia (la aventura se iniciaba en Ourense y llegaba a las islas Canarias, tras haber atravesado casi toda la península).
    Las dificultades vinieron porque al final, al no participar jóvenes españoles, la parte de integración sociocultural quedó bastante coja, aunque se trató de paliar con los contenidos de la partida (y con que al menos del director de juego era español…). Además al plantearlo como una alternativa de ocio, y con personas que nunca habían jugado al rol, no existía un horario fijo ni demasiada disciplina (están en su tiempo de ocio, no va a ser como en la escuela). Es importante llegar a un acuerdo de horario flexible pero que se cumpla (igual que cuando se queda con amigos), con lo que el director de juego que desee participar en este tipo de proyectos deberá tener esto en cuenta. Si se trata de jugadores que no se conocían previamente es mejor establecer fecha y hora de la partida. También puede pesar la brecha generacional y de comunicación, para lo cual es importante conocer sus medios de comunicación habituales e integrarse (facebook, tuenti, etc.), lo que hará más fácil quedar para las partidas. El tener un lugar tranquilo para jugar es importante, ya que si se hace en lugares comunes de centros socioculturales muchas veces hay interrupciones en el juego, aparte de la dispersión propia de la edad de los jugadores (y el no estar aun familiarizados con la dinámica de juego, aunque se adaptaron muy rápido por estar acostumbrados a distintos juegos de ordenador con algunos elementos similares).
    Al haber sido usado con un fin de ocio y promoción de valores de integración cultural, ha sido importante el establecer dentro de la propia campaña o partida, además de los elementos de diseño de “forma” (personajes, escenarios, episodios y detalles unidas por un diagrama de flujo, que es una de las metodologías para diseñar de forma “fácil” aventuras, otro día lo cuento), una base de “fondo” con los valores a trabajar, y promover mediante la interpretación y los episodios que se van sucediendo, y que deberían subyacer en todo momento: tolerancia, trabajo en equipo, empatía con situaciones distintas a la propia, solidaridad, responsabilidad de los propios actos, solidaridad y sentido de la justicia. Aun así, dado que son los jugadores los protagonistas de las acciones de sus personajes, se dan episodios de distintos tipos, algunos quizás nos tan “deseables” (peleas más o menos “gratuitas”, agresiones entre personajes de los propios jugadores, enfados y “piques” varios), pero que deben seguir su curso ya que forman parte de la vida y las historias, y sería contraproducente “prohibirlos” o evitarlos de forma excesivamente artificial por parte del director de juego.

  9. DOS GOTAS DE FRIKI-FRESCOR…

    agosto 23, 2009 by sergio

    Se trata de un par de referencias que en los últimos tiempos me han parecido bastante «refrescantes» por conseguir unificar gran parte de las cosas que trato en este blog (no es tarea fácil…). Y creo que habrá más entradas con este título cuando vaya encontrando material, que me gusta como suena.

    Por un lado referirme a este artículo, comparando a los asesinos «artesanales» de antaño con las prácticas que se dan actualmente (pobriños, no tienen nada que hacer), con un punto de sarcasmo y hasta de «incorrección política» que me gustan mucho. Está extraído del libro «Diario íntimo de Jack el Destripador«, de Koldo Campos.

    Por otro, el juego de rol Inferno. Un juego de rol para principiantes sobre la xenofobia, la integración y el sexo con seres no-humanos. Con ese título, ya os imaginais qué me llamó rápidamente la atención…no, no es lo del sexo con seres no-humanos (bueno, eso un poco también). Es el primer juego de rol que conozco que hace referencias explícitas a su uso como herramienta para la integración, y por tanto para la Educación para el Desarrollo. Y encima está en Creative Commons… Ya me tarda montar una partidita promovida por alguna ONG o asociación (y lo próximo que tengo en mente, Juegos de Rol como Tecnología para el Desarrollo Humano…).


  10. PUES NOS QUEDAMOS EN EL HOYO…, Y NOS VAMOS A JUGAR A LA PLAY

    junio 12, 2009 by sergio

    >Un día, tras haber estado comentando con unos compañeros lo importantes que son los juegos de rol como herramienta educativa (en mi caso, les debo mucho, aparte de pasármelo muy bien jugando a ellos), coincidió que poco rato después fui oyente involuntario (bueno, al principio involuntario, luego me esforcé por seguir la conversación ;-D) de dos chicos que hablaban de la experiencia de uno de ellos con los juegos de rol.
    Resulta que tenía «un colega friki» en su época del instituto, que le animó a él y a otros que nunca habían jugado al rol a jugar una partida. Me llamó mucho la atención como le explicaba a su compañero su visión, que es la de alguien que nunca había jugado a ese juego de frikis (y me hizo recordar lo que yo sentía la primera vez que oí hablar de esos juegos y ví como se jugaba, que en realidad no era tan distinto, pero claro, fue hace ya 18 años,¡ glup!).
    El caso es que contaba como cada uno tiene su personaje, y hay uno que va contando lo que pasa, y luego se va tirando «el puto dado». Y le contaba un episodio:
    … y entonces el que cuenta lo que pasa te dice: te caes en un hoyo. Y yo le digo: pues bueno… Y me dice: pero si un compañero tuyo te tira una cuerda te puede sacar. Y uno de los que jugaban me dice: sí, sí, yo te tiro la cuerda. Y yo y otros que también habíamos caído al hoyo dijimos: no queremos salir, ya nos cansamos de esta mierda. Nos quedarnos en el hoyo y nos vamos a jugar a la play
    No tiene por qué gustar jugar al rol a todo el mundo (ni a la play…). Lo que sí está claro es que, como en todos las actividades humanas (también el voluntariado), hay grupos más abiertos a la participación de nuevos miembros, y que cuidan la integración de gente que «venga a ver de qué va esto». Y el jugar al rol (a caballo entre la literatura y el teatro) se hace entre todos y depende de todos el que todos se lo pasen bien : participación, interpretación, buena historia, buen desarrollo, realmente es un arte hacer una buena partida de rol…