RSS Feed

  1. Egoísmos de curto prazo e de longo prazo

    julio 2, 2024 by sergio


    Hai xente que, sen ter nin idea de teoría de sistemas, di que o cambio climático non existe…, ou que sen saber nada de socioloxía, historia ou psicoloxía opinamos sobre a opresión patriarcal (e tamén a negamos…).
    En fin, que o problema non é que haxa datos. A min, como ONjeta e persoa política, interésame cal é a causa e cal é o xeito de solucionalo. A ciencia pode axudar a medir un fenómeno que pode ser un síntoma dun problema, mesmo nalgún caso pode dar pistas de por onde tirar (como no caso do quecemento global a redución de fósiles e emisións de CO2, que de tódolos xeitos non se está facendo).
    Pero en temas sociais é cuestión de valores e filosofía de vida que cada unha temos. Uns preferirán facer muros cada vez máis altos con moitos robots e drons vixiantes que non deixen entrar ás persoas (pero si o coltán e os cartos), ou deixar só «a quen vén con traballo», e outros preferirán traballar (en serio) para que a xente non teña que deixar as súas aldeas e familias e poidan gañar a vida dignamente no seu lugar de orixe (a non ser que lles apeteza ir de turismo). Ao final é así de simple, logo se pode dar todas as voltas que queran.

    Todo na «polis» se reduce a valores e ao pacto social que queremos asinar, mesmo a ciencia e a tecnoloxía se poñen ao servizo (e nacen no contexto) dun tipo de sistema valores. Por iso aínda hoxe a maioría de grandes avances e inversións I+D+I son na industria militar, hai xente que lle mola a carreira polos recursos e a xeopolítica, gañar cartos sen importar de onde veñen nin que ou a quen se explota, e logo poñer barreiras para que a xente a quen se está explotando (a ela directamente, ou ao seu ambiente e medios de vida) non poida vir aquí porque nos quitan o traballo e nos traen as súas costumes bárbaras. Ou falan de que hai que fabricar máis e máis (por moito que fagan greenwashing falando de «economía circular») para facer medrar o PIB (ou máis ben a desigualdade, que xa sabemos que «diñeiro chama a diñeiro»).

    Todo ese montaxe de crecer sen sacar a cabeza do burato, poñendo muros e dicindo iso de «que me quede como estou» eu o chamo egoísmo curtopracista. Pode funcionarnos como sociedade suxeita a un planeta finito a curto prazo, pero a medio e logo eu creo que non, aínda que tal vez me equivoque… Logo está o egoísmo a longo prazo, que tamén é para estar ben e salvarnos como sociedade (o altruismo sempre ten un punto egoísta ;D), pero que defende que tal vez se máis xente no mundo vive dignamente e adaptamos máis o noso consumo ao sistema terrestre no que vivimos (o cal implica que toca repartir), é máis sinxelo que non vaiamos todas para o carallo. Iso si, eu son pesimista porque a humanidade cústalle demasiado pensar a medio-longo prazo. O egoísmo curtopracista vende moi ben e nos entra mellor na cabeza, porque a temos feita para pensar así… Se é que até hai virus mellor adaptados que nós ao hábitat que os sustenta, que pena! 😥

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), Sin categoría | Tags: , , , , | No Comments

  2. Xogando a pensar no futuro

    junio 19, 2024 by sergio

    Onte estiven xogando a imaxinar bos futuros en distintos escenarios e como chegar a eles dende diferentes roles, enfrontando distintas ameazas (trends), grazas ao Post-growth Innovation Lab e ao seu proxecto Explicit.

    Para o xogo, empregaban a metodoloxía ABIS, desenvolto pola Joint Research Centre da Comisión Europea, adaptando algúns elementos.

    A min tocoume o rol de PolicyMaker e, tal vez porque viña xa con nesgo xa da casa, pero no desenvolvemento do xogo nos 2 escenarios que xogamos, o papel dunha sociedade civil autoorganizada, crítica e enfocada ao ben común, foi clave. O foi nun escenario de forte planificación de arriba a abaixo (top-bottom), como contrapeso e mobilización contra o control excesivo e cooptación da cidadanía organizada para realizar o que en Centroamérica chaman «veeduría social», pero tamén no escenario de descentralización como xeito de permear enfoques transformadores e preocupados polo ben común global (para non caer en fragmentación de políticas que, no tema de dereitos humanos e de sustentabilidade, non funcionan ben).

    Dende o rol que eu xogaba, o feito de impulsar políticas aliñadas coas necesidades e demandas da poboación, sobre todo da máis afectada polos desafíos que tiñamos que afrontar en forma de cambio climático-escaseza de recursos-irrupción da IA, foi importante para un bo resultado do meu rol. Penso que as políticas de inclusión, dereitos humanos e sustentabilidade deben impulsarse cada vez máis trascendendo os estados-nación para asegurar dereitos globais , pero adaptándose ás necesidades de cada territorio. As competencias entre estados-nación son nefastas para abordar conxuntamente os desafíos que temos por diante, porque os dereitos das persoas e a sustentabilidade ambiental quedan sempre en segundo plano

    Unhas administracións públicas que garantan dereitos cada vez máis globais e enfocadas á rendición de contas e transparencia, tamén serán claves. Non pode haber países de primeira división ou de segunda no aseguramento dos dereitos das persoas e os pobos

    As empresas deben integrar cada vez máis os valores sociais e ambientais na súa razón de ser para superar os desafíos que veñen, sen enfocarse unicamente na maximización monetaria a curto prazo. Non convén deixar aos grandes poderes económicos influencia nas políticas sociais e ambientais.

    Os desafíos que sempre había que ter presentes (en cada ronda ademais emerxía outro máis)
    Os roles existentes
    A disposición do taboleiro de xogo
    A primeira partida, cara un escenario (o círculo laranxa no centro do taboleiro) de Planificación Centralizada tendo moi en conta os límites do crecemento

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), Jugar es vivir | Tags: , , , , , | No Comments

  3. Preguntas sobre cooperación al desarrollo en la actualidad

    junio 12, 2024 by sergio

    Hace unos meses, me tocó contestar a un cuestionario del Instituto HEGOA, con distintas preguntas de nuestra visión sobre la actualidad en la cooperación para el desarrollo y sobre cómo enfocar la formación reglada en este tema. Aquí dejo las respuestas.

    1. Según tu criterio, ¿cuáles crees que son los principales retos que afronta el sector de la cooperación en estos momentos?

    Transversalizar su discurso de educación para la transformación y la ciudadanía global, llevándolo más allá del sector puramente de cooperación

    2. En tu opinión ¿cuáles son los tres debates o temas más relevantes en el ámbito del desarrollo y la cooperación internacional (a partir de ahora, dentro de “cooperación internacional” incluimos también EpTS) en estos momentos?

    Uno es el de superar los espacios «puramente de cooperación», para transversalizar la visión de ciudadanía global (si no, no se podrá hablar de EpTS). Otro es la integración real del feminismo y los encontronazos con el relativismo cultural. Un tercero sería la construcción de autonomías nacionales en el marco de los derechos humanos y la agenda internacional . Me refiero al fortalecimiento de los estados para que sean garantes de los DDHH de su ciudadanía, aunque aquí hay muchos subtemas como el control de las multinacionales, el papel de las NNUU y su gobernanza o el eterno binomio de apoyo motivado por geopolítica vs apoyo motivado por justicia histórica y social

    3. ¿Y los debates más polémicos que es preciso afrontar?

    Creo que el debate del papel de las empresas en el desarrollo y la cooperación sigue siendo muy relevante. También me parece cada vez más relevante el de la operatividad real de las NNUU

    4. Si pensamos en el contexto internacional actual y sus perspectivas de futuro, ¿en qué crees que deben actualizarse y/o profundizar, desde el punto de vista de las teorías, enfoques y conceptos, los posgrados y, en general, los programas de formación en el ámbito del desarrollo y la cooperación internacional?

    Cada vez es más importante la capacidad de enganchar líneas de trabajo de cooperación internacional con la EpTS en nuestro entorno, buscando llegar a más grupos meta (y más variados)

    5. Si pensamos en el contexto internacional actual y sus perspectivas de futuro, ¿en qué crees que deben actualizarse y/o profundizar, desde el punto de vista de las metodologías y herramientas, los posgrados y, en general, los programas de formación en el ámbito del desarrollo y la cooperación internacional?

    Cada vez es más importante la capacidad de enganchar líneas de trabajo de cooperación internacional con la EpTS en nuestro entorno, buscando llegar a más grupos meta (y más variados). El trabajo en multiculturalidad también es clave para quitar sesgos

    6. Si pensamos en el contexto internacional actual y sus perspectivas de futuro, ¿en qué crees que deben actualizarse y/o profundizar, desde el punto de vista de las metodologías y herramientas, los posgrados y, en general, los programas de formación en el ámbito del desarrollo y la cooperación internacional?

    Probablemente centrarse más en procesos de cambio, equilibrio de sistemas y resiliencia (también se podría aplicar a la pregunta anterior).

    7. Si pensamos en el contexto internacional actual y sus perspectivas de futuro, ¿en qué crees que deben actualizarse y/o profundizar, desde el punto de vista del entrenamiento de habilidades , los posgrados y, en general, los programas de formación en el ámbito del desarrollo y la cooperación internacional?

    Multiculturalidad, habilidades de facilitación por procesos, resolución de conflictos y cuidados en el activismo

    8. ¿Cuáles son las funciones profesionales  más relevantes (justificación económica,  relaciones institucionales, coordinación con otros agentes, etc ) de los perfiles técnicos en vuestra organización o departamento?

    Posiblemente coordinación con otros agentes (aunque de las justificaciones no nos libramos)

    9. ¿Cuáles son los conocimientos operativos imprescindibles (manejo de herramientas específicas, trabajar en equipo, coordinar actividades…) de los perfiles técnicos en vuestra organización o departamento?

    Dinamización de activistas (que es una variante de trabajo en equipo)

    10. Considerando lo anterior, a la hora de afrontar el ejercicio profesional ¿qué crees imprescindible o que debería incluirse o reforzarse desde el punto de vista de las teorías, enfoques, conceptos en la formación sobre desarrollo y cooperación internacional?

    El trabajo con voluntariado en sede enlazando y dando sentido de EpTS a los proyectos de cooperación internacional, para crear verdaderos puentes entre sociedades civiles con los países de trabajo

    11. Considerando lo anterior, a la hora de afrontar el ejercicio profesional ¿qué crees imprescindible o que debería incluirse o reforzarse desde el punto de vista de metodologías, herramientas en la formación sobre desarrollo y cooperación internacional?

    La parte de herramientas de comunicación para facilitar espacios dinámicos, así como metodologías de facilitación de grupos y relaciones entre organizaciones

    12. Considerando lo anterior, a la hora de afrontar el ejercicio profesional ¿qué crees imprescindible o que debería incluirse o reforzarse desde el punto de vista de entrenamiento en habilidades en la formación sobre desarrollo y cooperación internacional?

    Tolerancia en las relaciones con otros agentes, flexibilidad en los procesos para adecuarlos a las exigencias (a veces muy poco pertinentes) de financiadores, honestidad

    13. Algún otro tema que no se encuentre en listo anterior?

    Me parece importante empezar a dar importancia a la coherencia de los medios a emplear en los proyectos (metodologías realmente participativas, tecnologías libres, conocimiento abierto…)

    14. Algún otro tema que no se encuentre en listo anterior?

    Facilitación de procesos

    15.   Si acogéis alumnado en prácticas, ¿qué conocimientos y capacidades creéis que es prioritario reforzar?

    Dependerá de la persona, pero para personas en prácticas lo más valorado es el deseo de aprender haciendo

    16.   Como profesional, ¿hay alguna temática en estos momentos sobre la que te gustaría o en la que necesites formarte? ¿Cuál?

    Procesos de movilización social y trabajo en red

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo) | Tags: , , , , | No Comments

  4. Arde Palestina

    marzo 19, 2024 by sergio

    Arde el cielo
    Arden las palabras
    Los ojos arden
    Arden las miradas
    de quienes de lejos miran…
    porque allí no queda nada

    Arde la paz
    Arden las distancias
    La esperanza arde
    de quien ya no espera nada

    Arde la conciencia
    Arden también las lágrimas
    Todo lo que vive arde
    y es la muerte la que manda

    ¿Arderá la impunidad
    de quienes su orgullo inflaman?
    ¡Ni al infierno podrán ir
    porque es seguro que arda!

    Category Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana, O escritorio | Tags: , , , , | No Comments

  5. De Ziwwie y como solo nos queda el derecho al pataleo

    febrero 1, 2024 by sergio

    Desde que empezó, ya hace años, la moda de las compras por internet, será raro al que no le haya pasado esto.

    Esto es que compras un producto donde te indican un plazo estimado para la entrega, pero luego llega ese plazo y, cuando preguntas qué pasa, es cuando te cuentan. Te cuentan que es que de fábrica no les llegó mi pedido. Tampoco saben cuándo les podrá llegar. Que ni está ni se le espera.

    Quien haya estado de obras en los últimos tiempos (yo estuve haciendo mi casa) también puede que sepa de qué les estoy hablando.

    Pues algo así es lo que me pasó a mí con una lavadora comprada en el portal Ziwwie. 16 días hábiles de entrega como máximo decían en su web, ya que no la tenían en stock. Con 2 niños en «edad de ensuciar» en casa y sin lavandería cerca (es lo que tiene el rural). Menos mal que hay red de apoyo familiar, pero tampoco es plan invadir la casa de mis suegros durante un mes para poner su lavadora. Al final, es lo que me ha tocado, porque durante esos 16 días hábiles no dijeron ni pío sobre esos problemas con la fábrica y, hasta que yo no llamé, no me contaron el temita. Si quería me devolvían la pasta (que los 22 días naturales no me los iban a devolver, claro), o podía coger una lavadora de las que tenían en stock abonando la diferencia de precio ellos o yo. Siempre había oído que, si no te podían dar en plazo lo que habías pagado, tenían que ofrecerte un modelo similar o superior. Eso les pedí (lo más parecido que tenían en stock de la misma marca que yo quería), pero nada, que si quieres uno algo mejor, pagas la diferencia.

    Así que me tocó buscarla en otro sitio y pedir el reembolso de lo pagado que, eso sí, hicieron con diligencia . Ya veremos si tengo cuerpo para pedirles una indemnización, pero al final se aprovechan de que la vida no da para más. Da perecita perderla con estas historias cuando solo quieres comprar una lavadora a un precio asequible y que te llegue en un plazo razonable, antes de que te quedes sin calzoncillos. Siempre podemos volver al lavado manual, que al final esto no dejan de ser problemas del primer mundo…, pero siempre indigna la poca seriedad y que quien tenga que aguantar lo peor seamos las consumidoras. Así que Ziwwie no, gracias.

    Crítica Valoración Ziwwie

    Category Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana, Sin categoría | Tags: , , | No Comments

  6. A présa non se leva ben coa xustiza

    enero 17, 2024 by sergio

    O debate sobre a transición enerxética xusta vai crecendo en intensidade. Eólicas si pero non así, que en Galicia e outras zonas do norte peninsular se converteu en lema, vén poñer de manifesto que hai moitas persoas afectadas pola onda das infraestruturas de produción descentralizada (e en moitos casos distribución) de enerxías renovables.

    Deixando de lado o debate de se o quecemento global é real ou non (iso só o pon en dúbida unha minoría que, seguramente, pronto abrazará o ecofascismo máis recalcitrante), e tamén a dificultade dunha electrificación rápida con renovables da sociedade (da nosa sociedade occidental, porque nestes debates, naturalmente, sempre quedan fora os países empobrecidos), quería deixar aquí a visión de base que creo que debería guiar unha transición enerxética xusta.

    Se falamos de «eólicas si, pero non así» a pregunta seguinte para alguén que quere solucionar este problema é «e entón como»?

    Falando deste «como», en contextos do progresismo verde, o ecoloxismo e a ecoloxía política, vense dando un espectro de opinións que oscilan entre dúas tendencias.

    Unha é que temos moita présa para acabar cos combustibles fósiles, causantes maiores do quecemento global. Pero temos que buscarlles dende xa substitutos, porque non queremos que as nosas fábricas, casas e coches queden sen enerxía. Eses substitutos teñen que ser, si ou si, baseados en enerxía renovable. E o que non se fixo nos pasados 40 anos agora haino que facer ás présas.

    A outra vén máis dende os movementos e plataforma de defensa dos territorios que poden verse afectados pola instalación destas infraestruturas, así como por persoas que pensan que, polo menos en Galicia, xa hai eólicas dabondo e xa se produce enerxía suficiente (en realidade, se contabilizamos o transporte, Galicia está lonxe do autoconsumo) ou tamén por activistas menos tecno-optimistas, que vén esa carreira das renovables como un parche que non soluciona o verdadeiro problema do sistema hiperconsumista (e que vai transformar uns problemas noutros).

    Din que as présas sempre foron malas conselleiras. Isto, para min, é manifestamente certo cando falamos de compensacións, participación social e pacto social para un novo sistema, eléctrico e productivo, que non deberiamos separalos dada a magnitude do problema. Non é tempo de poñer parches e fai falta poñer unhas bases ético-políticas que sustente o modelo de transición enerxética que queremos poñer en marcha. O «como».

    Eu identifico aquí dous grandes enfoques ético-políticos, que ademais me parecen bastante incompatibles, así que tocaría decantarse por un ou outro ante un futuro de incertidume:

    • un sería poñer os esforzos en revertir a toda costa os problemas do quecemento global, coa idea de manter o planeta habitable para a nosa especie (e outras, pero non nos enganemos, aquí falamos de humano-centrismo). Iso pasa por facer sacrificios en nome dunha présa que nos empurra a actuar xa, aínda que haxa efectos colaterais negativos e poidan ser moitos. A supervivencia da especie é a clave aquí
    • o outro enfoque sería priorizando máis a igualdade como xustiza social, tomándose o tempo preciso para asegurar unha participación e apropiación das persoas do modelo ao que queremos tender. Pode ser que a demora faga que o quecemento sexa maior (non sabemos ben canto nin a magnitude dos efectos que, en calquera caso, xa van ser grandes), pero prima o «ou todas ou ningunha«.

    Persoalmente, estou máis co segundo enfoque. Tal e como está organizado o mundo, o primeiro enfoque penso que vai servir para que os que máis culpa teñen do problema climático sexan os que sobreviven, tanto eles como as súas estruturas de opresión (isto xa o tocou Snowpiercer hai moitos anos, ou o Conto da Criada). Así que a min, se non é con toda a xente, non me interesa que «a especie» se salve. Ao fin e ao cabo non somos tan especiais, aínda que a moita xente lle axude a vivir pensar que si…

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: , , | No Comments

  7. A cooperación ao desenvolvemento mellor cos cartos na man?

    julio 12, 2023 by sergio

    Unha compañeira de Enxeñería Sen Fronteiras compartía esta nova, na que un exministro británico, que estivo moito tempo ligado a cooperación ao desenvolvemento, defendía a entrega de cartos en metálico mellor que os programas de axudas condicionados.

    Me parecen reflexións moi válidas. De feito, a min me parecen moi interesantes os programas de renda básica (verdadeiramente) universal, con transferencia directa de fondos a persoas (o de apoio orzamentario a países xa sería outro cantar).

    Eu sempre traballei en cooperación na onda de Enxeñería Sen Fronteiras, onde temos o enfoque de crear e fortalecer pontes e redes entre sociedade civil dos países para o monitoreo social, pola defensa dos dereitos humanos e contra o mega-extractivismo. É tamén un xeito de vixiar ás entidades do noso país que fan falcatruadas por outros lugares, denunciando no seu país de orixe. O que digo eu sempre que vén sendo «limpar a nosa merda». Iso é máis a cooperación para ESF que a propia acción dos proxectos en terreo, onde o protagonismo ten que ser das organizacións locais e as participantes. Este das pontes entre sociedades civiles dende o local non é un enfoque tan habitual como puidera parecer, por iso hai moita crítica á cooperación como ferramenta colonialista dende as esquerdas. A dereita prefire darlles algo de cartos e que non protesten…

    Pero ao final importa que as persoas teñan liberdade para decidir o seu futuro, para o que fai falta unha mínima liquidez económica, pero tamén uns servizos básicos, que son un dereito, e que veñen moi marcados polo lugar onde viven. Así que construir gobernanza que favoreza ese acceso igualitario aos servizos tamén é clave (e iso non se logra só dando cartos directamente ás persoas, aínda que si axuda para aliviar o día a día e dar a posibilidade de participar en movementos de protesta e control aos gobernos, que se estás agobiada polo día a día nin tempo nin ganas vas ter)

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo) | Tags: , , | No Comments

  8. A vontade de cambio como motor da transformación social

    abril 20, 2023 by sergio

    Quenes nos adicamos á facilitar procesos de transformación social podemos pensar que temos un traballo especial. En realidade todo o mundo participa na transformación social, pero hai un par de pequenas diferencias con respecto a quen o temos como traballo (sexa ou non remunerado).

    Unha de fondo, que é que temos moi en conta o tipo de transformación social que queremos conseguir. Na nosa burbulla de buenismo, cando falamos de transformación social sempre pensamos que queremos transformar para mellor. Pero, que é mellor? Pois xa hai uns aniños que a tendencia é considerar unha transformación social para mellor aquela que busca a igualdade de oportunidades para buscar a autorealización, con todo o que iso representa. E todo iso, asegurando os dereitos humanos de/en todo o mundo (incluidas as xeneracións vindeiras, que non van herdar este planeta, senón que nolo están prestando). O ben común, e tal.

    E logo está a de forma, que é a conciencia (ou consciencia?) de QUERER facer ese cambio para mellor. Porque xa comentaba que case todo o mundo, polo feito de existir, está provocando cambios sociais. Pero moitas veces son cambios afondando nunha tendencia social determinada, tendencia que algunhas pensamos que é autodestructiva, e que se fan por inercia («sin querer queriendo«). Provocar que as persoas QUERAN facer ese cambio para mellor, empezando por nós con pequenos pasos e liñas vermellas que imos movendo e compartindo colectivamente, é o quid da cuestión.

    Eses cambios precisan unha masa crítica, como as ondas que xenera unha pedra nun estanque. Primeiro ten que estar a pedra… Creo que xa o teño mencionado, pero ao final, dinamizar procesos de transformación social xusta ten moito que ver con provocar aludes empurrando pequenas pedriñas na neve. A algunhas tras o empurrón se lles acompaña tratando de facilitar que sigan rodando e crecendo (e pode que se chegue a algo grande, ou que queden no camiño, algo sempre quedará). Noutros casos algunha que parecía que non chegaría a nada, que nin se lle prestou atención despois de empurrala, acaba cun alude tremendo de cambios. O empurrón é necesario, pero non suficiente. É a vontade de querer cambiar as cousas a que fai seguir rodando e crecendo.

    A cuestión é como fortalecer esa vontade colectiva de cambio.. Por que vou querer cambiar os meus hábitos de consumo, as 3R e todo iso, se non é o habitual entre quen me rodea, non me interpela directamente todo iso do hiper-extractivismo e, o cambio climático está cerca, pero á vez o vexo lonxe? Por que vou buscar igualdade de oportunidades apoiando a outras persoas e colectivos (fenda de xénero, persoas en situación de pobreza, capacitismo, etc., e non digamos se están lonxe como persoas en situación de vulnerabilidade polo feito de estar en países empobrecidos) se iso implica certo esforzo e renuncia persoal e o vexo como unha gotiña nun mar? Dicir «todo o que faga eu non vai valer de nada, xa están outros a facelo mal» («excusa para non facer nada», que diría Pantomima Full se fixeran un vídeo dos seus sobre CAMBIAR O MUNDO).

    Ver documentais sobre o que pasa no mundo, sobre as inxustizas que nos poden revolver máis ou menos (depende do lonxe que estean), coñecer de primeira man estas situacións e compartir reflexións con persoas con certas inquietudes nestes temas é un primeiro paso moi importante. Pero todo iso, tomarse a pastilla vermella, se pode facer case dende o sofá… Se non se lle da vía libre á vontade de cambios ante as inxustizas, nós pasaremos polo mundo e a vida, pero non o mundo e a vida por nós.

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo), Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: , , , , , , , | 1 Comment

  9. Festexar é solidario e, polo tanto, revolucionario

    noviembre 15, 2022 by sergio

    Xa somos 8.000 millóns de seres humanos na Terra. E en 2080 según as Nacións Unidas uns 11.400 millóns.
    No caso de que os ecosistemas nos aguanten ate 2080 (que está por ver), van vir si ou si tempos complicados. Neses tempos as solucións tenden a polarizarse, e eu só vexo dúas opcións:

    • Un decrecemento controlado e SOLIDARIO, onde algunhas teremos que renunciar a cousas (moitas delas totalmente superfluas, outras tal vez non tanto…)
    • O ecofascismo, onde o decrecemento sexa imposto por unhas élites (que non precisarán decrecer tanto, polo menos ao principio), nun proceso máis ou menos explícito de exterminio social

    Para quen cremos que as oportunidades non deberían vir marcadas polo lugar onde naciches ou a cor da pel, ou o sexo, xénero, etnia ou mobilidade, a primeira é a opción xusta e natural. Esa é a que nos sae de dentro en realidade. A outra vén marcada polo medo irracional que nos fai tomar decisións erradas de supervivencia. A primeira é unha utopía? Tal vez, pero entón tamén o é que non acabemos vivindo en The Handmaid’s Tale ou Snowpiercer. Para avanzar nesa primeira solución creo que axudaría moito nunca deixar de festexar de xeito inxenuo e honesto (como sae neste artigo tan chulo). Tamén na peli Chocolat que toca tamén os pequenos praceres e os festexos como algo que une ás persoas, unha semente de revolución.

    Category El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...), Videoteca | Tags: , , , | No Comments

  10. Hasta siempre, Cuculmeca

    junio 10, 2022 by sergio

    La Cuculmeca, una organización referente de defensa de los derechos humanos del norte de Nicaragua, ha sido ilegalizada por el gobierno de Daniel Ortega.

    ¡Qué gran tristeza ver como los autoritarismos (y mesianismos) acaban con la participación ciudadana plural y crítica! ¡Qué diferencia de cuando, en 2006, el sandinismo volvió a ganar las elecciones! ¡Qué ilusión había! Era una ilusión para mí sorprendente, viniendo yo como venía de un escepticismo político que, sin embargo, abandoné en parte en esa época en Nicaragua, y también en parte con lo que generó el 15M en España. Desde entonces, a base de hostias, me reafirmé en que las buenas ideas son necesarias para mejorar el mundo, pero aun importan más las buenas personas que sepan cuándo cuidar, cuándo empujar, cuándo ponerse a tirar y, por supuesto, cuándo apartarse. La revolución es un proceso, una mejora continua, nunca un fin. Y por eso, ese fin nunca justifica los medios. En La Cuculmeca había muchas personas que sabían eso, y yo aprendí de ellas… Ahora solo queda seguir denunciando y buscar nuevas maneras de hacer activismo. La gente allá está buscando como empezar a hacer otros tipos de activismo. En Nicaragua ahora va a ser un momento más de activismo político por los derechos civiles (hace tiempo que lo es, de hecho). Aquí encontrarán acompañamiento.

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo) | Tags: , , , , | No Comments

Older Entries