Verde e branda venda, no corazón Compostelán
curando feridas de fume e alquitrán
I. AS BRAÑAS
Somos esponxas da terra
enxugando paseniño
gotiñas que foxen da guerra
entre a choiva e a grava dos camiños
Gotas que logo pouco a pouco
serán unha preciosa ofrenda
ao pai Sar que zigzaguea louco
cheo de retranca e de fachenda
Acubillamos a pequenas vidas
Árbores, herbas, bolboretas e flores
raposos, ras, esquíos e anduriñas
quebracabezas vivinte de fermosas cores
Pero é á noite cando máis nos presta
coa compaña de lúa e estrelas
e da luz lonxana que da cidade chega
a ferir o chan entre as follas mestas
En tempos escuros vestirnos quixeron
con roupas cincentas de frío cemento
Salvámonos grazas a xentiña boa
que vive na luz e escoitou o lamento
E aquí seguimos mirando adiante
correndo, xogando, con Gaia falando
E esa xente boa de corazón grande
ás Brañas de Sar por sempre coidando
II. A COLEXIATA
Ben vestida de muros viventes
Con máis anos que as pedras máis vellas
Piares tortos que o tempo resisten
Falando co tempo sobre as nosas cabezas
Non esmorece o xardín na súa gaiola
entretido pola música da gaita
e polos berros da nenez que resoan
no val do pai Sar e polas Brañas
III. O RÍO
O Sar chega sen ruído, quedo
alborota na ponte das Fontes
e asústase ao escoitar os berros
na Caldeira na que loitan os xigantes
Entra derrapando polas Brañas
E lembra os bos tempos cos muíños
que xa hai moito tempo que descansan
sen maltratar ao gran, fican tranquilos
Coida das vacas que sen présa pastan
Escoita ledo os nenos xogando
Búrlase traveso da pobre e vella ponte
e á altiva Colexiata saúda de lonxe
Desfruta do Granell e vai marchando
baixo monstros de cemento e asfalto
para desfrutar dese gran Banquete
e á Rocha Forte espertar berrando
antes de atopar de novo verdes sendas
para ao fin unirse ao Sarela amado
