A miña casa marchara. Cando volvín para comer xa non estaba. No seu lugar, había cascallos e ondas que ían e viñan. Alerta laranxa. Ondas do mar de Vigo. Xusto ese día no insti aprendera esa cantiga, dun tipo que se chamaba Martín Codax. Disque era un trobador, unha especie de compositor que, na Idade Media, facía cancións para interpretalas el ou outra xente. Case non se sabe nada del, pero seica era de Vigo. Igual tiña unha casiña na mariña entre os loureiros. Desas agora xa van quedando poucas, e loureiros tampouco, polos eucaliptos…
A miña nai contárame que a cousa xa viña de longo, pero empezou en sitios lonxanos onde vivían ninguéns. Illas desas de cartel de axencia de viaxes no medio dun mar azul turquesa, pequenas, con moitas palmeiras e area dourada. Por máis que había quen quería mirar para outro lado, cando máis tarde Venecia afundiuse e en Holanda xa nin esas presas que tiñan aguantaron, déronse conta de que o de meter a cabeza baixo terra non impide que as cousas sucedan. O ano pasado xa nin tivemos luces de Nadal. Agora eu quedei sen casa.
