RSS Feed

Posts Tagged ‘nicaragua’

  1. Hasta siempre, Cuculmeca

    junio 10, 2022 by sergio

    La Cuculmeca, una organización referente de defensa de los derechos humanos del norte de Nicaragua, ha sido ilegalizada por el gobierno de Daniel Ortega.

    ¡Qué gran tristeza ver como los autoritarismos (y mesianismos) acaban con la participación ciudadana plural y crítica! ¡Qué diferencia de cuando, en 2006, el sandinismo volvió a ganar las elecciones! ¡Qué ilusión había! Era una ilusión para mí sorprendente, viniendo yo como venía de un escepticismo político que, sin embargo, abandoné en parte en esa época en Nicaragua, y también en parte con lo que generó el 15M en España. Desde entonces, a base de hostias, me reafirmé en que las buenas ideas son necesarias para mejorar el mundo, pero aun importan más las buenas personas que sepan cuándo cuidar, cuándo empujar, cuándo ponerse a tirar y, por supuesto, cuándo apartarse. La revolución es un proceso, una mejora continua, nunca un fin. Y por eso, ese fin nunca justifica los medios. En La Cuculmeca había muchas personas que sabían eso, y yo aprendí de ellas… Ahora solo queda seguir denunciando y buscar nuevas maneras de hacer activismo. La gente allá está buscando como empezar a hacer otros tipos de activismo. En Nicaragua ahora va a ser un momento más de activismo político por los derechos civiles (hace tiempo que lo es, de hecho). Aquí encontrarán acompañamiento.


  2. Que viva Quincho Barrilete

    mayo 20, 2021 by sergio

    No grupo de micromachiños do que xa teño falado o outro día, un compañeiro comentaba que estaba tratando de amosar nas redes sociais tamén esa parte máis sensible que, como homes, sempre nos dixeron que debiamos agochar.

    As redes sociais son un xeito de amosar o aspecto externo da nosa «personalidade dixital». Eu prefiro este blogue. E vou deixar aquí unha canción que me retrotrae a un período moi importante da miña vida, de moita aprendizaxe a todos os niveis, cando entre 2006 e 2007 vivín Nicaragua.

    Se hai unha canción coa que me sinto representado e me gustaría que fora a miña «bandeira musical dixital» é Quincho Barrilete. Dame bo rollo e emocióname (algunha lagrimiña incluso) a partes iguais. Parece unha canción infantil, lixeira e até inxenua (con ese comenzo circense e ese ton festeiro). Lémbrame a nenez, daquel país e doutros, que son quen sofren as desfeitas dos maiores (e é algo que levo moi mal e me entran uns desexos grandes de que nos extingamos dunha vez, e máis estes días co de Ceuta e Palestina). Pero tamén levántame o ánimo pola alegría e dignidade que transmite do seu protagonista, e tamén de «tirar padiante» e afrontar os problemas (neste caso, con referencia á loita do malogrado sandinismo contra a dictadura).

    Un aniño tiña eu cando se fixo a canción, que ademais ten unha historia interesante. Até gañou o festival da OTI saltándose a censura do dictador Somoza para poder representar ao seu país (parece unha canción infantil, pois non o é…).


  3. La mujer habitada

    enero 11, 2021 by sergio

    Un día en facebook, hace ya un par de años, me dio por hacer un experimento. Puse un libro de ficción y otro tipo ensayo que me habían gustado mucho y que creo que ayudan a conocerme mejor, y pedí a quien quisiera que me contestara haciendo lo mismo. Yo me comprometía a leerme todos los que pudiera conseguir de los que me dijeron. He ido cumpliendo mi palabra poco a poco, y estos días acabé uno de los que me habían devuelto en este juego de conocerse a través de los libros.

    La mujer habitada es el primer libro de prosa de Gioconda Belli (ya es de 1988). Le tenía muchas ganas a algún libro de autor o autora nicaragüense, como un debe que tenía con el país en el que estuve entre 2005 y 2006. Tuve suerte, y entré en la literatura nica por la puerta grande. De lo mejor que he leído en mucho tiempo (y quiero asegurar que no leo poco). Nicaragua es tierra de poetas, y aunque esto sea prosa, el lenguaje es muy poético, sobre todo en los momentos en que nos habla la mujer del pasado. Ah, que ya lo he dicho, en fin, el libro tiende puentes entre el pasado y el presente, entre clases sociales, entre sexos, entre profesiones, activismos e incluso entre civilizaciones empleando a dos mujeres con una conexión ancestral y mística. Me ha gustado mucho como se retratan los pensamientos y dilemas de la protagonista del presente, arquitecta, en su bregar diario por su emancipación personal (y los conflictos y paradojas al luchar también por la de su sexo, su vida de pareja y su incipiente activismo que la hace no estar tranquila en su sillón de privilegios). Por cierto, he sabido el año en que se escribió al hacer esta reseña, y acabo de flipar. La verdad es que envejece muy bien y merece la pena cada minuto que se le dedique.

    Otras fuentes


  4. Otra tragedia…

    agosto 4, 2020 by sergio

    Las canalladas que se comenten con estas personas que vienen a partirse el espinazo a trabajar es increíble. Pero en este caso Eleazar es de Jinotega, Nicaragua, donde yo viví año y medio y forma parte ya de mi vida. Eso me ayuda a poner contexto a su lugar de origen y me hace empatizar más con este caso (quizás sea algo inevitable). El parque central donde los domingos iba a ver el baloncesto, la catedral y su parque, la carretera hacia Matagalpa con selva tropical húmeda que contrastaba con la de Guayacán de trópico seco, el fútbol infantil los sábados en el campo que había quedado a medio hacer… Esfuerzo y sacrificio de él y su familia para buscar una vida mejor, con infinitas privaciones, para que lo dejen morir delante de un hospital. No hay excusas para que siga habiendo condiciones laborales de esclavitud en el siglo XXI. Para nadie y en ningún lugar. No nos hacemos a nosotros mismos. Ese discurso es aislacionista y antihumanista (además de manifiestamente falso). Nos hacemos entre todas.