RSS Feed
  1. A quienes luchan contra la mierda

    febrero 13, 2021 by sergio

    Vosotros veis de cerca la mierda

    porque tenéis que contenerla,

    hacerla desaparecer para que se pueda seguir viviendo decentemente.

    Os enterráis en ella porque ese es vuestro trabajo.

    Así que acabáis viendo solo mierda.

    Mierda por todos los lados.

    Y sólo pensáis en acabar con ella

    De formas cada vez más expeditivas

    Erradicación de la mierda

    incluso cuando os podéis asomar fuera de la mierda

    y entonces ya no habría que usar esos métodos.

    Mi trabajo es encontrar lo que causa la mierda.

    Así que la mierda me da asco, pero me da más aún pena. Y

    me cabreo y lucho contra lo que encuentro que causa la mierda.

    Pero eso no se erradica tan fácilmente.

    No con vallas, porras, tanques ni limosnas

    E intento contárselo a quienes me quieran oír,

    aunque afortunadamente no lo hago solo.

    Pero no muchas quieren escuchar, y menos entender

    porque son historias incómodas.

    Te hacen cuestionarte tu vida y la sociedad que la sostiene.

    Es muy difícil luchar contra esa comodidad,

    tomarte la pastilla roja

    empezar a cambiar.

    Por eso creo que la especie humana ha llegado a su punto de no retorno

    Solo algún suceso disruptivo (que no va a ser la pandemia)

    podría arrancarnos de esa tendencia suicida

    Y tal vez para entonces ya será tarde


  2. Soy más patriota que tú, más torero y más gitano

    febrero 10, 2021 by sergio

    Si criticas algo es porque te importa. También la democracia. Es peor la indiferencia hacia el objeto en cuestión. A partir de esto, desde mi absoluta ignorancia en todo lo que tiene que ver con el patriotismo, sigo pensando que es más patriota pagar los impuestos sin chanchullos ni andorradas que llevar mascarillas con la bandera española. Y dejarse de Paquiros y Frascuelos.

    Hay quien defiende que cada uno puede emigrar donde quiera, que se hizo toda la vida. Uno emigra para ganarse la vida. Entonces lo de las vallas y todo eso fuera! Genial! Alguien como yo que defiende eso de «sin fronteras, sin banderas» está mil por cien de acuerdo. Pero, falsos matices aparte, si alguien «emigra» a Andorra ya sabemos para qué es. Yo no lo valoro a nivel moral, simplemente digo que no me parece muy patriota, aunque luego duerma envuelto en una bandera de España y le parezca muy mal que se critique cualquier institución de nuestro bienamado país. La coherencia es algo que yo valoro mucho en la vida (en las personas, con las que tengo más tolerancia y, sobre todo, en las organizaciones de cualquier tipo).

    Mi frase de arriba sobre la indiferencia sale de que creo que, en realidad, a esta gente España se la sopla y simplemente, como le va bien, pues mierda para el resto. Lo mismo aplica para quien «hace emigrar» sus ahorros a Suiza o hace (o más bien paga para que le hagan) ingeniería financiera (a veces legal y otras no tanto, como a veces se demuestra años después si hay suerte). Si es que al final las leyes dejan vacíos que sólo los más hábiles y mejor pagados pueden sortear.

    Vamos, que quienes hacen esos chanchullos y andorradas para ahorrarse unas perras en impuestos de las muchas que ganan, pues no me parecen a mí nada patriotas. Aunque luego salgan a protestar muy ufanos con banderitas de España, enfadados porque en Cataluña (y en Euskadi, y en Galicia…) hay una pandilla de indeseables que quieren romper España. España se rompe por insolidaridad (entre personas y entre territorios), por el aumento de la desigualdad y porque demasiada gente no tienen cubiertos los servicios básicos y vive con miedo. No el miedo ese de las películas. Es un miedo de esos que echan raíces en el estómago, como una espada de Damocles en su vida. Encima, ese miedo de las personas luego lo usan unos pocos (no muchos, en realidad) ricachones elitistas y rancios que quieren ser aun más ricachones para volver a pobres contra pobres.

    Pero claro, es que el concepto de nacionalidad varía entre quienes lo vemos como un sistema de apoyo mútuo solidario basado en cercanía geográfica (y tal vez incluso ciertos lazos históricos-culturales), o sea, poniendo en el centro los cuidados y el sostenimiento de la vida, y quienes lo ven desde un punto de vista agresivo-militarista (que incluye toda la parafernalia de banderas, himnos, carreras armamentísticas, vallas para protegernos de los zombies y demás). En resumen, aquí se enfrenta la visión de quienes creen que en el mundo se sobrevive golpeando primero y quienes creemos que se sobrevive cooperando y cuidándose. Y no, no son visiones compatibles.

    ACTUALIZACIÓN 11-02-21

    Hay quien opina que un país es un sentimiento, que lo de los impuestos ya es algo «prosaico» (?!). Lo de sentir los colores es un tema de fútbol, el patriotismo para mí es otra cosa que pasa por lo que une realmente a un país, y ese algo tengo claro que no es un trapo. Al final, se le puede dar al tema todas las vueltas que se quiera, pero todo se reduce a «quiero compartir ganancias y riesgos con la gente de mi país» o «quiero que mi país lo sea solo porque hay una bandera, un rey y un territorio históricamente común, pero lo mío pa mí y virgencita que me quede como estoy».


  3. Tomar consciencia de los valores que transmitimos con las reuniones/formaciones online

    febrero 2, 2021 by sergio

    En los últimos tiempos sigo los contenidos de learninglegendario, que me parecen muy interesantes para hacer mejores las experiencias de formación en línea. Estos encuentros en línea, visto el panorama, es algo que, además de estar de moda «a la fuerza», va para largo y, además, creo que cuando pase la situación de pandemia puede complementar muy bien las formaciones o encuentros presenciales.

    Tiene un post que me gustó mucho con principios a tener en cuenta en formaciones online y solicitaba, como suele hacer, retroalimentación sobre los mismos (yo le mandé mi contacto para que me facilitara el documento en pdf). A continuación dejo la retroalimentación que le dí yo sobre un nuevo principio que yo aplico hace tiempo de forma muy consciente.

    Debido al área donde desempeño mi trabajo (sector no lucrativo de derechos humanos y cooperación al desarrollo) siempre integro un principio en las formaciones (sean o no en línea), que creo que en realidad debería empezar a extenderse a cualquier proceso formativo. Se trata de «Tomar consciencia y visibilizar los valores» que toda formación tiene detrás. Cada vez se habla más de valores y ética en todos los aspectos de la vida (afortunadamente). Por ejemplo, la pandemia ha hecho aflorar otras maneras de relacionarse, con más consciencia de los cuidados. Al preparar las formaciones es importante definir la bases de valores en que se afianza y va a fortalecer esa formación. No es una cuestión baladí, ya que puede inclinar hacia el uso de unas metodologías/herramientas u otras. En mi organización, por ejemplo, que trata de poner la tecnología al servicio del bien común y los derechos humanos en todo el mundo, tenemos muy interiorizada la importancia de la gobernanza tecnológica, software libre, tecnologías abiertas y demás. Pensar la formación a partir de este valor que defendemos y queremos fortalecer (y  no minar), y además explicitarlo en la propia formación, me parece clave.


  4. Preguntas: que é máis humano?

    enero 25, 2021 by sergio

    Que é máis humano, crear ou posuír?


  5. La mujer habitada

    enero 11, 2021 by sergio

    Un día en facebook, hace ya un par de años, me dio por hacer un experimento. Puse un libro de ficción y otro tipo ensayo que me habían gustado mucho y que creo que ayudan a conocerme mejor, y pedí a quien quisiera que me contestara haciendo lo mismo. Yo me comprometía a leerme todos los que pudiera conseguir de los que me dijeron. He ido cumpliendo mi palabra poco a poco, y estos días acabé uno de los que me habían devuelto en este juego de conocerse a través de los libros.

    La mujer habitada es el primer libro de prosa de Gioconda Belli (ya es de 1988). Le tenía muchas ganas a algún libro de autor o autora nicaragüense, como un debe que tenía con el país en el que estuve entre 2005 y 2006. Tuve suerte, y entré en la literatura nica por la puerta grande. De lo mejor que he leído en mucho tiempo (y quiero asegurar que no leo poco). Nicaragua es tierra de poetas, y aunque esto sea prosa, el lenguaje es muy poético, sobre todo en los momentos en que nos habla la mujer del pasado. Ah, que ya lo he dicho, en fin, el libro tiende puentes entre el pasado y el presente, entre clases sociales, entre sexos, entre profesiones, activismos e incluso entre civilizaciones empleando a dos mujeres con una conexión ancestral y mística. Me ha gustado mucho como se retratan los pensamientos y dilemas de la protagonista del presente, arquitecta, en su bregar diario por su emancipación personal (y los conflictos y paradojas al luchar también por la de su sexo, su vida de pareja y su incipiente activismo que la hace no estar tranquila en su sillón de privilegios). Por cierto, he sabido el año en que se escribió al hacer esta reseña, y acabo de flipar. La verdad es que envejece muy bien y merece la pena cada minuto que se le dedique.

    Otras fuentes


  6. Hazmerreír mundial, pero con risa nerviosa…

    enero 8, 2021 by sergio

    Gilead no está tan lejos como podemos pensar. Las democracias son como las piececitas de plástico que unen las batidoras a su pie, están ahí ocultas haciendo que la cosa vaya tirando, pero son muy frágiles, hay que cuidar mucho el aparato contra «golpes» y otras malas prácticas, ya que cuando se rompe la piececita hay que tirar todo el cachivache porque es casi imposible arreglarlo.

    Esas malas prácticas incluyen la corrosión interna de la piececita (por filtraciones de humedad por ejemplo, que en el caso del asalto al Capitolio de anteayer se visibiliza con la misteriosamente deficiente seguridad del lugar en comparación, por ejemplo, con las movilizaciones de Black Lives Matters, o con el propio presidente Trump incitando a sus seguidores).


  7. Adiviña, adiviñanza…

    enero 2, 2021 by sergio

    A que empresa privada lle fan publicidade en espazos públicos e con fondos ídem? Welcome to Compostela!


  8. Lucha de titanes

    diciembre 28, 2020 by sergio

    Las antiguas antenas pierden la partida contra las modernas, incluso en Compostela.


  9. A curva de Angrois

    noviembre 30, 2020 by sergio

    Tiña pendente a miña particular peregrinación a este lugar, a apenas dez minutos camiñando da miña casa. Non o visitara porque aínda «non tivera cando». Unha excusa como outra calquera. Igual non estaba preparado, non sei. Para min era un símbolo da incompetencia da administración pública. De como salvar o cú despois dunha destas habituais situacións de xestión deficiente, tal vez por aforrar cartos, dun sistema técnico «dos de por se acaso» que só vemos o importante que é cando pasa algo. Como os arcenes das autovías. Como ter unha sanidade pública forte con UCI aparentemente infrautilizadas. Porque son para iso. Son para cando a cousa vai mal. A curva de Angrois será sempre un símbolo de cando a cousa vai mal e alguén non fixo o que tiña que facer pensando que nada malo ocorre. Tal vez foi unha orde concreta dunha persoa. Tal vez un cúmulo de malas decisións e neglixencias. Ao final, quedan vidas rotas. Sensación de frustración. E mentras nese lugar se respira unha tranquilidade irreal que, no meu caso, só foi rota polo paso dunhas ovellas co dono nun deses lugares habituais en Galicia que non se sabe se son aldea ou cidade.


  10. Inditex+eucalipto=Galicia?

    noviembre 25, 2020 by sergio

    Unha amiga compartiunos esta nova e pediunos opinión. Isto é o que me saiu:

    ——————————-

    Eu o vexo como unha escusa para plantar aínda máis eucalipto en nome da economía a curto prazo (da que o eucalipto é un dos máximos expoñentes), para que vexamos canta diversificación podemos ter con esta especie «forestal» (papel, taboleiros e agora viscosa, por non falar do «reaproveitamento enerxético» ou mesmo o emprego estrutural e para mobles que están tratando de impulsar). Co eucalipto:

    • A xente pode gañar algo de cartos sen esperar moitos anos e sen moitos traballiños? Si.
    • Pode haber postos de traballo a curto prazo? Si, directos e indirectos.
    • Sabemos o impacto de seguir impulsando plantacións monoespecíficas por Galicia adiante? Un pouco, e o pouco que sabemos é claramente negativo. Pero o mesmo que se enchesemos todo de millo, ou de algodón, ou do que vós queirades.

    Falando xa especificamente do tema da ropa (bueno, en realidade aplica a todos os productos), é MOI urxente empezar a consumir MOITO menos. E meter dunha vez no precio dos productos as externalidades negativas (cargarse a biodiversidade, por exemplo, que ao final saenos caro, ou a regulación hidrolóxica de ecosistemas, ou moitísimas cousas que non se meten; é como se estiveramos papando a nosa casa pero cada vez estiveramos máis xente vivindo nela, unha tolería insustentable).

    FIN DA CHAPA

    ————–