RSS Feed

  1. Esta noche actúa…, Señora Evolución

    septiembre 27, 2021 by sergio

    En esta interesante reflexión sobre soluciones al rechazo de la implantación de renovables en áreas rurales (yo soy más de planificación, el autor de la reflexión apuesta más por señales del mercado), se hace un paralelismo de este rechazo al existente en otras actividades extractivas que están aumentando mucho, como la minería de metales raros. Habla de que es un “Not in my backyard”, porque en realidad seguimos necesitando estos minerales, y también energía (que queremos que sea limpia). Pero lo es desde el momento en que se siga viendo la movilidad en coche privado como una señal de estatus y algo que hay que alcanzar para triunfar, en vez de empezar a cambiar la educación y la cultura del transporte (y del consumo energético). Seguirá haciendo falta litio (y otros minerales), lo mismo que energía, pero deberíamos empezar a decrecer (no es solo hacer cachivaches más eficientes, porque no es suficiente por paradojas de Jevons y otras historias, es que realmente vamos a tener que vivir con menos gastos energético por persona para que esto aguante). Y si como civilización/especie no somos capaces de un decrecimiento planificado, actuará la Señora Evolución…

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: , , , , | 1 Comment

  2. Robi Robot. Ás cavernas!

    septiembre 10, 2021 by sergio

    Novo episodio de Robi Robot, unha serie de viñetas onde se ilustra como un robot que vén das estrelas flipa co que ocorre na Terra

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), O escritorio | Tags: , , , , | 1 Comment

  3. Volver a empezar

    agosto 28, 2021 by sergio

    Una semilla en esta tierra desolada. Es ese acto de supervivencia, pero también de pasión, la única esperanza de una Humanidad que no merecía otra oportunidad, pero que en su desesperación halló la fuerza para arañársela al destino. Unos pocos apretaron el botón de la muerte. La gran mayoría ni siquiera creía que existiera ese botón y mucho menos que hubiera personas capaces de pulsarlo. Pero otros lograron pulsar el de la vida, el que llevó a Nada y Ave a un nuevo mundo. El Universo no está nada contento de que el ciclo vuelva a empezar, pero sus cuerpos unidos lo ignoran.

    Category O escritorio | Tags: , , , | No Comments

  4. Ese desexo de xustiza que sae de dentro

    agosto 20, 2021 by sergio

    As relixións poderían ser un apoio, dar unha luz de esperanza a quen precise responder preguntas que non teñen resposta. Está moi ben, se axuda a vivir mellor e se vive como algo persoal. Ademais, se tes a sorte de atoparte con outras persoas para compartir esas crenzas, aínda mellor (somos seres sociais e posiblemente tamén o espiritual é mellor en colectivo).

    Sen embargo, cando se trata do terreal, de aprender a vivir esta vida, eu prefiro que os meus valores estean sustentados na xustiza e non no medo ao alén ou nun actuar acrítico en base a normas antergas nas que non participei. Prefiro esa xustiza que, creo eu, sae de dentro de nós. Esa que, se nos paramos a pensar ben, tratando de deixar de lado dogmas e prexuízos, nos di que é inxusto que vivas peor e con menos oportunidades por nacer nuns lugares con respecto a outros, ou que vivas con máis medo se es muller, ou homosexual, ou algunha minoría étnica/relixiosa/oquesexa. Esa que nos di que é inxusto que esteamos esnaquizando, en vez de adornando, esa casa que nos prestaron os nosos descendentes (que non os nosos antepasados), que é a Terra, porque entón eles non terán nin a oportunidade de vivir nela.

    Ás veces é complicado deixar saír a esa xustiza interior (o cinismo e certo egoísmo que nos da o medo á incerteza da vida son barreiras fortes). Ademais, unha vez que aflora, aínda pode ser máis complicado vivir en coherencia con ela. Pero saber que o estás intentando da moita calma.

    E vós, sentístedes ese desexo de xustiza que sae de dentro? Estades de acordo en que ese «natural desexo de xustiza» vai na liña de solidariedade e irmandade co resto das persoas e a natureza ou é que eu son un hippy flipao?

    Category El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: , , , , , | No Comments

  5. O mar, o mar

    agosto 14, 2021 by sergio

    A miña casa marchara. Cando volvín para comer xa non estaba. No seu lugar, había cascallos e ondas que ían e viñan. Alerta laranxa. Ondas do mar de Vigo. Xusto ese día no insti aprendera esa cantiga, dun tipo que se chamaba Martín Codax. Disque era un trobador, unha especie de compositor que, na Idade Media, facía cancións para interpretalas el ou outra xente. Case non se sabe nada del, pero seica era de Vigo. Igual tiña unha casiña na mariña entre os loureiros. Desas agora xa van quedando poucas, e loureiros tampouco, polos eucaliptos…

    A miña nai contárame que a cousa xa viña de longo, pero empezou en sitios lonxanos onde vivían ninguéns. Illas desas de cartel de axencia de viaxes no medio dun mar azul turquesa, pequenas, con moitas palmeiras e area dourada. Por máis que había quen quería mirar para outro lado, cando máis tarde Venecia afundiuse e en Holanda xa nin esas presas que tiñan aguantaron, déronse conta de que o de meter a cabeza baixo terra non impide que as cousas sucedan. O ano pasado xa nin tivemos luces de Nadal. Agora eu quedei sen casa.

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), O escritorio | Tags: , , , , , | No Comments

  6. ¿Alguien se fía aun de Goldman Sachs?

    julio 25, 2021 by sergio

    Vale que haya estado metida en escándalos variados de corrupción, blanqueo y burbujas, pero la cagada en las predicciones de la Eurocopa ya es inadmisible…

    Category Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana | Tags: , , , | No Comments

  7. Shock to the system

    julio 6, 2021 by sergio

    Algo no está funcionando en el sistema de mantenimiento del orden público y la convivencia. De hecho, no parece que esté al servicio de las personas oprimidas o más vulnerables. Varios ejemplitos de estos días:

    • Sistema judicial colapsado y lleno de rancios (con sentencias como esta; ojo, yo defiendo la libertad de expresión hasta las últimas consecuencias y creo que no habría ni que juzgar cosas como esta, pero que se juzgue y en la sentencia digan lo que han dicho tiene narices)
    • Policías a hostia limpia con manifestantes que pedían justicia para Samuel
    • Las cárceles con gran parte de los servicios privatizados, sistemas de integración social a reclusxs más bien inexistentes y una oleada de suicidios

    Si se toma como elementos aislados puede parecer algo anecdótico. Pero tomado así en conjunto, sabiendo que no son los únicos ejemplos, y viendo que la cosa no evoluciona a mejor, da así como miedito, ¿no?

    Category Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana | Tags: , , , , | No Comments

  8. Cara a sociedade non social

    julio 4, 2021 by sergio

    Novas como esta amosan como cada vez avanzamos más cara unha sociedade cada vez máis individualista nos coidados. Xa non nos fiamos de ninguén fora do noso cada vez máis reducido círculo social. É a sociedade do medo ao estraño, de descoñecer ao vecindario e de que xs nosxs nenxs xoguen ben á vista de nós, preferiblemente no noso patio de muros cada vez máis altos.

    En cambio, cando falamos de elementos tecnolóxicos onde temos que dar datos persoais (incluso moi íntimos), aí si que non temos tantos escrúpulos. É como se nos fiaramos máis do (aparentemente) «non humano» que dos nosos semellantes.

    Para unha especie que baseou toda a súa evolución e momentáneo éxito evolutivo na colaboración cos semellantes, non parece unha deriva moi desexable…

    Category El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: , , , | No Comments

  9. Apertas pre-apocalípticas

    junio 15, 2021 by sergio

    Estase a falar moito nos últimos tempos da dixitalización en todos os ámbitos da vida. E cos fondos Next Generation moitos sectores ven unha posibilidade de acadar cartos para lanzarse a o que sexa que significa iso de «dixitalización». O sector das ONGD tamén se plantexa surfear esta onda.

    En realidade, creo que habería que facer unha reflexión fonda sobre o que significa «poñerse en mans destas tecnoloxías» tan alegremente. Pero neste sector da cooperación para o desenvolvemento e a cidadanía global, non vexo espazos para esa reflexión máis fonda. Creo que tanto as organizacións que precisan ferramentas máis complexas de xestión (ou máis enfocadas á investigación), como outras organizacións máis pequenas ou apegadas ao activismo, deberían facer esa reflexión e, sobre todo, pensar que se queremos outro mundo, un que sexa xusto, baseado nos coidados e que non deixe a ninguén atrás, non se pode empregar a tecnoloxía acriticamente pensando que é só unha ferramenta, sen ver que e quen está detrás. Usar ferramentas de software libre pode ser tan político como empregar produtos de comercio xusto ou de proximidade. Pero claro, temos que aprender novas ferramentas, ás veces nos frustramos porque non van como as outras que manexabamos, e ademais temos que participar en redes onde melloren esas ferramentas dende a comunidade (o cal nos quita tempo). Igualiño que cando queremos promover a soberanía alimentaria. Pero é que é parte do mesmo problema. Ao final é máis sinxelo comprar no súper (tamén no caso do software), pero polo menos temos que saber que hai alternativas e ir tratando de mellorar conscientemente a nosa coherencia como organizacións. O noso traballo non pode ser salvar aos negriños (ou, xa falando de prácticas máis modernas na cooperación, facer denuncias das malas prácticas das empresas españolas noutros países ou pontes entre activistas do norte e o sur global) empregando excel.

    Cando apenas estamos vendo como volver ao analóxico e ao presencial (o que vén sendo «volver á rúa»), despois desta pandemia, pero sen esquecer o bo que aprendemos nestes tempos estraños de traballar en liña, entrar na espiral da dixitalización réstanos forzas. Porque non temos forzas para estar a full en todo. Se nos enfocamos no dixital nos quedan menos para dedicar a volver a tocarnos. Por outro lado, o algorítmico, pola súa aparente inhumanidade, ten una connotación que, persoalmente, me xera marcos mentais moi desmobilizadores e que afasta as persoas, os coidados e a vida do centro. Ademais é unha tendencia que nos atrae con forza, porque o contexto global está potenciándoa. E as organizacións do sector da cooperación e a transformación social non van a ser a excepción, e menos sen esa reflexión proactiva sobre o tema. Caeremos no remuíño sen sequera poñernos a remar cara a beira.

    A avalancha tecnolóxica non vai facer máis que crecer (bitcoins, intelixencia artificial cuns sesgos raciais/de xénero brutais, tecnoloxías de control social, patentes que lle dan cada vez máis poder ás grandes empresas iniciadas moitas veces con fondos públicos etc., etc. etc.). No sector social non falamos moito disto, e menos pensamos en impulsar mellores prácticas tecnolóxicas. Como dixemos, a vida non nos da para todo, pero se non temos máis en conta o cambio tecnolóxico e o integramos nas nosas prácticas, lle imos entregar o mundo aos de sempre cun laciño de regalo.

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo), El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: , , , | 2 Comments

  10. Que viva Quincho Barrilete

    mayo 20, 2021 by sergio

    No grupo de micromachiños do que xa teño falado o outro día, un compañeiro comentaba que estaba tratando de amosar nas redes sociais tamén esa parte máis sensible que, como homes, sempre nos dixeron que debiamos agochar.

    As redes sociais son un xeito de amosar o aspecto externo da nosa «personalidade dixital». Eu prefiro este blogue. E vou deixar aquí unha canción que me retrotrae a un período moi importante da miña vida, de moita aprendizaxe a todos os niveis, cando entre 2006 e 2007 vivín Nicaragua.

    Se hai unha canción coa que me sinto representado e me gustaría que fora a miña «bandeira musical dixital» é Quincho Barrilete. Dame bo rollo e emocióname (algunha lagrimiña incluso) a partes iguais. Parece unha canción infantil, lixeira e até inxenua (con ese comenzo circense e ese ton festeiro). Lémbrame a nenez, daquel país e doutros, que son quen sofren as desfeitas dos maiores (e é algo que levo moi mal e me entran uns desexos grandes de que nos extingamos dunha vez, e máis estes días co de Ceuta e Palestina). Pero tamén levántame o ánimo pola alegría e dignidade que transmite do seu protagonista, e tamén de «tirar padiante» e afrontar os problemas (neste caso, con referencia á loita do malogrado sandinismo contra a dictadura).

    Un aniño tiña eu cando se fixo a canción, que ademais ten unha historia interesante. Até gañou o festival da OTI saltándose a censura do dictador Somoza para poder representar ao seu país (parece unha canción infantil, pois non o é…).

    Category El rincón musical | Tags: , , , | No Comments

Older Entries
Newer Entries