RSS Feed
  1. Ludopedagoxía

    septiembre 20, 2019 by sergio

    Hoxe e mañá ando nun curso de ludopedagoxía, un tema que me interesaba pero ao que nunca me puidera acercar, digamos, dun xeito sistemático. Despois de dedicir que a gamificación, xogos serios e todo o demais é case como pasar o xogo por un tamiz «capitalista» (aínda que hai elementos moi rescatables), apetecíame coñecer este enfoque máis «político» do xogo.

    A idea máis forte que me levei foi unha que dalgún xeito intuía, pero que puidera darlle forma, e é que no xogo, cando unha realmente empeza a xogar (xa libre dos bloqueos adultos de «estou a facer o parvo»,»que pensarán» e demais), crea unhas relacións onde se ve ao resto das persoas como realmente son, e cun filtro moi empático e positivo. Ou sexa, vese e, o máis importante, experiméntase un anaquiño dese mundo mellor que moitas perseguimos sen descanso (bueno, sen descanso excepto para xogar :D).


  2. O vertedoiro espacial

    septiembre 19, 2019 by sergio

    Da serie «Robi Robot», o robot que flipa coa Terra (bueno, máis ben coa humanidade).


  3. A pereza das persoas pobres?

    septiembre 18, 2019 by sergio

    Neste artigo chámase a atención sobre o pouco axeitado parecer de quen pensa que as persoas que son pobres o son por ser perezosas, pola tan manida falta de emprendemento e de desexo de «facerse a si mesmas». En realidade ese enfoque protestante anglosaxón de «se son rico é porque Deus quixo premiarme xa en vida», é un bo xeito de xustificar o todo vale nos negocios.

    Quen pensa iso, e se en realidade non é unha excusa para xustificar o seu fondo egoísmo antisocial e individualismo autodestructivo (para a especie e o planeta), igual cambiarían de opinión se tivera que traballar 15 horas ao día traballando en empregos precarios durísimos, coidando a familia e a casa, sen saber se van comer a semana seguinte (como moitas persoas, sobre todo mulleres, que coñecemos noutros países onde o estado de benestar, que está cada vez peor en España e peor estará se non reaccionamos, xa nin está nin se lle espera).

    Se parece que hai evidencias de que a xente quere facer cousas creativas e productivas na súa vida, e pensamos que en realidade polo feito de nascer, non importa onde e cando, os recursos deben server para vivir unha vida o mellor posible, a Renda Básica Universal é un elemento a empezar a tomar en serio dunha vez. Este é un bo documental para adentrarse no tema.

    Se, como parece, hai repetición de eleccións en España, veremos se hai partidos que a leven no programa.


  4. Automatización e ostracismo social

    septiembre 2, 2019 by sergio

    Se fixeramos unha análise de aparición nos medios de comunicación de termos tipo «automatización», «robotización» ou similares, de seguro decatariámonos de que o incremento irresistible do seu uso, particularmente nos derradeiros 5 anos. Entre os conceptos asociados a estes termos está sempre o da perda de empregos ou, polo menos, «muda» de tipos de emprego, porque unha das cousas nas que non se poñen dacordo as expertas é de se se van perder empregos netos ou, polo contrario, vanse crear novos tipos de emprego que nin imaxinamos, e estes van ser máis dos que se perdan. Eu estou máis pola primeira opción e, en calquera caso, do que ninguén dubida é de que a transición vai ser (está sendo) traumática.

    Se o que se quere, como moitos algunhas dirixentes propoñen, é «protexer ás persoas antes que aos empregos», hai dúas medidas clave para poñer en marcha (que non son o parche de cobrar impostos por robots):

    • Promover a contratación a tempo parcial, 25 horas/semana sería o ideal. Isto se pode facer a nivel fiscal, de xeito que sexa mellor para unha empresa ter dúas persoas contratadas 5 horas que unha a 8 horas pagándolle horas extra (ou facéndolle traballar de máis, pero para iso tería que estar a inspección laboral), e tamén cunha reestructuración de todo o funcionariado, onde sería máis sinxelo empezar con este modelo. Ou, polo menos, non poñendo trabas ás persoas que desexen traballar menos horas.
    • Implantar unha renta básica universal (RBU), primeiro nos países, pero con vocación de Dereito Humano a nivel planetario. O monto e proceso de implantación sería algo a discutir, pero non o concepto nin a necesidade da súa implementación ante a avalancha automatizadora.

    0


  5. ¿Ranas?

    agosto 31, 2019 by sergio

    Leyendo este delirio del Amazonas, cada vez tengo más la sensación de que no sólo se está visualizando más una manera de pensar llena de prejuicios, ignorancia y egoísmo, sino que además se incrementa el número de líderes mundiales que apoyan esas tesis y actúan en consecuencia (a mayores de lo que ya conocemos que estaba ocurriendo de depredación de recursos naturales y demás). ¿no tenéis esa sensación? Es como lo de las ranas cocidas a fuego lento, que no saltan porque no notan que se están recalentando hasta la muerte. Igual quienes pensamos que las cosas se pueden hacer de otra manera y puede que no quede tanto tiempo si no queremos irnos a la mierda tendríamos que levantar más la voz, visibilizar alternativas de vida y dejar en evidencia a esta gente. Y no rehuir las discusiones ante discursos simplones y egoístas de esos que todas sabemos…


  6. Las colillas (y el humo) contaminan

    agosto 30, 2019 by sergio

    La gente fumadora que yo conozco no tira las colillas al suelo (al menos, no en mi presencia). Yo siempre que veo a alguien hacer eso son personas a las que no conozco, pero son tantas que hacen que tenga un prejuicio hacia las personas que fuman que me hace considerarlas en general poco cívicas (eso me pasaba con las que tienen perros también, pero ya no, en esto se ha avanzado mucho). Y esto es tanto por la contaminación con humo que generan con bastante, en general, pasotismo de a quién puede o no molestar (cuando no echando el humo directamente sobre tí, aunque he de decir que en los últimos años esto apenas me ocurre ya), como por las colillas (y esto sí sigue plenamente vigente). Todo eso aparte del daño que se autoinfligen, lo cual tampoco me parece muy normal, pero sus razones tendrán y no me meto aunque nos cuesten más dinero en gasto de salud a toda la sociedad (aunque de esto último habría infinitos ejemplos más y probablemente nadie estemos a salvo de alguna práctica autodestructiva).

    https://www.equaltimes.org/las-colillas-de-cigarrillo

  7. Abolición del género binario (y cualquier otro)

    agosto 27, 2019 by sergio

    Este «palabro» significa eliminar todo lo que implica el género masculino y el femenino (género distinto de sexo, que lo de sexo no binario ya sería otro temita).

    No parece mala cosa, en aras a alcanzar una igualdad real y mayor libertad para que las personas puedan elegir su camino, que se eliminen todas las construcciones culturales y sociales que encorsetan (y nunca mejor dicho) a las personas en un género (y por lo tanto en una serie de relaciones de poder, funciones sociales y demás usos y constumbres).

    Sobre eso va este artículo: La trampa de la feminidad y las nuevas masculinidades, de Tasia Aránguez Sánchez, que merece mucho la pena leer.

    Cuando habla de nuevas masculinidades se refiere a «otras maneras de entender el género masculino distintas a la dominante o más aceptada a nivel social», o sea, que no sean el «macho tradicional», que siempre es el que acapara atención pública (y cargos), mayor control de los medios de producción familiar, se espera de él que sea el sustentador de la familia, que no asume roles de cuidador, que no exterioriza sentimientos ni debilidades, incluído el preguntar cuando se ha perdido y otras que seguro que ya se os han ido ocurriendo.

    De la parte a la crítica de la feminidad tradicional, no tengo nada que decir. Esa feminidad que implica una mujer dócil, que no quiere destacar por encima del hombre, abnegada y entregada a los cuidados, «el descanso del guerrero» y todo eso. Un ejemplo en clave cómica es lo que ocurría en el capítulo 2 de la temporada 11 de la serie Big Bang Theory, donde las parejas mujeres de dos de los protagonistas hombres les ocultan hasta qué punto están triunfando profesional y monetariamente, para tener la fiesta en paz. Posiblemente sea necesario, más que un elogio o una reafirmación de esta feminidad, el abrir lo posible la panoplia de la feminidad hasta que se diluya.

    Pero creo que, precisamente de cara a la abolición de esa distinción de género masculino y femenino, y al contrario de lo que defiende el artículo, sí es útil el trabajar las «masculinidades alternativas a la dominante» (o simplemente «masculinidades alternativas», que es como algunas personas preferimos llamar a las «nuevas masculinidades», porque en realidad no son nuevas, aunque siempre se las han tratado de ocultar u obviar frente a la dominante). Creo que puede ser útil para deconstruir y diluir ese binarismo entre masculinidad dominante y «feminidad tradicional» estirando tanto el concepto de masculinidad que pierda sentido hablar de algo que engloba tanta diversidad y que se superpondría cada vez más con esa feminidad expandida de la que hablé antes (incluso si, como se afirma en el artículo, la feminidad tradicional no fuera sino parte del constructo de masculinidad tradicional). Abrir esos abanicos hasta que vayan diluyéndose y estallando posiblemente sea la única opción para abolir el binarismo. La lucha feminista seguirá en cualquier caso siendo la clave, porque como también decía el artículo, es difícil renunciar al poder y a lo que es útil y placentero, y los espacios de mujeres que rompen con la feminidad tienen que ser cada vez mayores hasta hacerla saltar por los aires, pero yo como hombre necesito pensar caminos para mi actuación personal, y creo que precisamente personas del género masculino que se niegan a hacer uso de estructuras que prolongan ese binarismo ya están ampliando y forzando ese abanico de la masculinidad y ayudando a romperlo; ¿por qué no hablar entonces de masculinidades alternativas como parte de un proceso de «abolición de género« que, en cualquier caso, no creo que se pueda dar sin ellas?


  8. Nos vamos a la mierda

    agosto 23, 2019 by sergio

    De la serie «borradores apocalípticos»


  9. Ya puede usted rescatar

    agosto 21, 2019 by sergio

    Parece que la vicepresidenta del Gobierno de España ha dejado entrever que el Open Arms podría ser multado con casi un millón de euros porque «no tiene permiso para rescatar». Si hay una ley que diga esto, merece ser desobedecida, antes de derogarla y poner de una vez a las personas primero. Lo que no entiendo es cómo un gobierno que se autodenomina de izquierdas y socialista (y, por tanto, presumiblemente internacionalista), no ha derogado esta ley ya hace mucho tiempo.


  10. Activismo social vs político-institucional

    julio 18, 2019 by sergio

    A propósito da controversia en Cataluña con motivo dunha movilización nunha granxa de vacas https://www.antena3.com/…/unos-130-activistas-invaden-una-g… , e a resposta do gandeiro https://www.facebook.com/abel.perairesoler/posts/470792023470018?hc_location=ufi, deume por pensar que son exemplos de como as solucións teñen que ir as causas fondas do problema,porque igual estase indo a polo eslabón máis débil e pode ser contraproducente… No caso do activismo social, pode ser defendible, como elemento de denuncia, a acción realizada na granxa (dependendo dos recursos e da profundidade do discurso que queira asumir a organización convocante), pero nun partido político penso que o que se espera en todo momento son propostas de modelo de desenvolvemento e como implementalas. Esa é para min a gran diferencia entre activismo civil e activismo político-institucional. Ollo, ten que haber os dous, pero saber tamén que esperar de cada un… (e, idealmente, construir espazos que fagan de ponte entre os dous anteriores, onde se denuncia e simultáneamente se trata de propoñer solucións viables priorizando o ben común e a defensa dos dereitos humanos, que é o que se trata de facer dende Enxeñería Sen Fronteiras Galicia).

    Neste caso concreto, dende os partidos políticos, sobre todo os máis verdes e sociais, un xeito bo de operar é estar sempre escoitando ás activistas, e tamén ao resto das implicadas cun enfoque de «quen está ao final quedando cos cartos». Gandeiras e labregas e as súas explotacións familiares alimentan o mundo, non deben ser parte do problema, senon da solución. Xente que vén de familia gandeira e atreveuse (contra vento e marea) a seguir coa explotación, foise pregando as esixencias do mercado, de pagos cada vez máis exiguos polo leite que producen, cunhas leis feitas para a gran agroindustria, onde prima e economía de escala.

    Esas explotacións tan grandes, tratan de automatizar os procesos no posible. Limpan de xeito automático e non lles interesa que morran tenreiros porque son tamén fonte de ingresos (aínda que hai moito desastriño por aí, está claro, e «os coidados» son inversamente proporcionais á cantidade de seres a coidar). O que está claro é que se se fai lexislación moito máis estricta, o prezo da carne vai subir. Pero é que hai campañas moi boas por aí que dan a solución dende un punto de vista do consumo (e sen ir xa ao modelo vegano, que eliminaría esta problemática): menos carne, mellor carne. Sería un bo primer paso.

    Pero tamén está introducir os custos ambientais no balance das explotacións, con pagos por servizos ambientais á xente que segue no rural. Porque a narrativa da mayor eficiencia nas explotacións grandes é unha narrativa falsa, mesmo hai estudos en Galicia que desmontan o falso mito da gran escala para ser máis «eficiente» (polo menos tendo en conta a parte ambiental e outros intanxibles).

    Hai moita xente que si iría a alternativas, pero a gran maioría non, porque poñen como excusa que «as marcas e as explotacións son todas iguais», ou que «o ecolóxico é para xente rica» (téndese a gastar o menos posible en comida precisamente por esa falta de conciencia en que «non toda a comida é igual»). Se na gran agroindustria se obligase (unha lei?) a incluir todos os custos reais (ambientais sobre todo), o prezo da produción alternativa sería realmente competitivo, e non quedaría á voluntariedade de selos ecolóxicos que non acaban de despegar. Esa mellor eficiencia das explotacións pequenas, sobre 20 vacas que era a media en Galicia até non hai moito, é parte da hipótese do traballo que vos puxen arriba.

    O pequeno e diverso, é fermoso.