RSS Feed

Posts Tagged ‘agro’

  1. Imos para aldea pa curar a alma (e o planeta)

    febrero 21, 2021 by sergio

    Estes días falouse do informe do Instituto Resiliencia que aboga pola reagrarización de Galicia. A volta ao rural, para vivir nel, e vivir del.

    Hai quen non ve claro iso de todo o mundo volver coller o sacho (se nin a maioría da xente da miña xeración o colleu, e non digamos xs nosxs fillxs) e vivir da terra. Tampouco se trata diso, senón polo menos que se tome como unha alternativa decente e digna de gañar a vida, máis aló de prexuízos e de incomodidades que, aínda hoxe, existen no rural (aínda que a pandemia fixo que foramos conscientes das indubidables vantaxes). Cando se fala de reagrarización fálase tamén doutro modelo forestal (que non é, precisamente, o que promove o novo Plan Forestal de Galicia).

    É preferible, penso eu, ir decrecendo de xeito controlado e cambiando o modelo de consumo e produción. Iso si, tampouco me fago ilusións de que esteamos preparadas como especie para renunciar á inercia do máis, máis e máis. E da «vida rápida». Non pasa nada, nos extinguimos e listo. Gaia non nos vai botar de menos! Pero eu son máis da idea de ir buscando alternativas de pouco a pouco porque, a pesar das miñas malas expectativas, en realidade son un optimista impenitente (se non, tampouco traballaría no que traballo).

    Pero quen cre que a cousa é totalmente insalvable, ou que estamos esaxerando (como os negacionistas, que non son máis que xente que non quere ver a realidade), pois adícase a desacreditar estas alternativas de «paracaídas» do batacazo que nos espera como especie, e se abonan a un carpe diem da avestruz. Argumentos como que, porque no colleramos un sacho na vida, non é posible a reagrarización, non se sosteñen, porque aínda que a xeración dos nosos pais e nais non sabían ni o que era un ordenador ou aínda menos un móbil, non por iso deixan de usalo. Como dicía o Xocas o outro día en La Resistencia, na súa familia pasaron en dúas xeracións de ser agro-ganaderos en Abadín a ser youtubers. Cando algo te motiva, ou cando no te queda outro remedio, adáptaste.

    Neste caso, como dixen, eu creo que sería mellor para todas que se fixera planificadamente e polas boas. Un bo xeito é polo menos non poñer paus nas rodas de quen quere voltar á terra para sentila coas mans e todas esas cousas místicas-telúricas, ou porque simplemente lle mola quedar na aldea, aínda que saiban que ten a súa parte dura e ingrata. Iso faise co certa seguridade dada por uns servizos públicos decentes no rural e, idealmente, cunha renda básica incondicional e cunha aposta decidida por quen produce os nosos alimentos e pode dar moitos servizos ambientais (labregas funcionarias ou con outro tipo de axudas que apoien á agricultura labrega como a máis eficiente en non esa PAC cobrada no paseo da Castellana, que xa veremos como vai a nova PAC pero posiblemente tampouco apoie á agricultura labrega) Desgraciadamente, de momento a cousa non vai por aí…

    Por outra banda, fai falta quitarse os prexuízos que houbo sempre de que, ademais de ser duro (vivir do campo xa sabemos que é fodido, aínda que eu, que son un «chico de barrio», non o sentín de cerca, pero todo o que depende do clima xera una incertidume e una ansiedade que habería que buscar como paliar dende o público para non deixar á xente desprotexida, o que dixemos dos servizos públicos ou a RBI sería un bo comezo), ademais sempre estivo moi desprestixiado. Os paletos e todo iso… E tampouco falamos de que todo dios que vaia para o campo teña que «vivir do campo». Simplemente é apostar por un sistema distinto que posibilite poder vivir no campo dignamente, e que sirva tamén para equilibrar o territorio demográficamente (as grandes cidades son manifestamente insustentables e prexudiciais). Tamén a nivel tecnolóxico, que parece que todas as tecnoloxías para prover de servizos se fixeron pensando nas grandes aglomeracións. Pois claro que non é sinxelo tender tubaxes de saneamento aos 30000 núcleos de poboación de Galicia coas súas correspondentes infraestruturas de depuración, pero é que hai anos que existen outras tecnoloxías de depuración in situ (e que ademais se poderían mellorar a pouco que se apostara pola I+D+I con ese enfoque de descentralización rural, no que Galicia debería ser referente). E o mesmo coa electricidade, ou coa Internet. Así que hala, tirando para o campo!!!

    ACTUALIZACIÓN 22/01/2021. Xusto hoxe a Asociación de Áreas Escasamente Poboadas do Sur de Europa presentou un informe sobre os servizos que estas áreas dan ao ben común (ambiental, enerxético, etc.), demostrando que son chave para a sustentabilidade do sistema e dan moito máis do que receben, a todos os niveis.

    IMAXE USADA EXTRAÍDA DE: https://www.freeimages.com/premium/kids-walking-in-the-countryside-315556


  2. Activismo social vs político-institucional

    julio 18, 2019 by sergio

    A propósito da controversia en Cataluña con motivo dunha movilización nunha granxa de vacas https://www.antena3.com/…/unos-130-activistas-invaden-una-g… , e a resposta do gandeiro https://www.facebook.com/abel.perairesoler/posts/470792023470018?hc_location=ufi, deume por pensar que son exemplos de como as solucións teñen que ir as causas fondas do problema,porque igual estase indo a polo eslabón máis débil e pode ser contraproducente… No caso do activismo social, pode ser defendible, como elemento de denuncia, a acción realizada na granxa (dependendo dos recursos e da profundidade do discurso que queira asumir a organización convocante), pero nun partido político penso que o que se espera en todo momento son propostas de modelo de desenvolvemento e como implementalas. Esa é para min a gran diferencia entre activismo civil e activismo político-institucional. Ollo, ten que haber os dous, pero saber tamén que esperar de cada un… (e, idealmente, construir espazos que fagan de ponte entre os dous anteriores, onde se denuncia e simultáneamente se trata de propoñer solucións viables priorizando o ben común e a defensa dos dereitos humanos, que é o que se trata de facer dende Enxeñería Sen Fronteiras Galicia).

    Neste caso concreto, dende os partidos políticos, sobre todo os máis verdes e sociais, un xeito bo de operar é estar sempre escoitando ás activistas, e tamén ao resto das implicadas cun enfoque de «quen está ao final quedando cos cartos». Gandeiras e labregas e as súas explotacións familiares alimentan o mundo, non deben ser parte do problema, senon da solución. Xente que vén de familia gandeira e atreveuse (contra vento e marea) a seguir coa explotación, foise pregando as esixencias do mercado, de pagos cada vez máis exiguos polo leite que producen, cunhas leis feitas para a gran agroindustria, onde prima e economía de escala.

    Esas explotacións tan grandes, tratan de automatizar os procesos no posible. Limpan de xeito automático e non lles interesa que morran tenreiros porque son tamén fonte de ingresos (aínda que hai moito desastriño por aí, está claro, e «os coidados» son inversamente proporcionais á cantidade de seres a coidar). O que está claro é que se se fai lexislación moito máis estricta, o prezo da carne vai subir. Pero é que hai campañas moi boas por aí que dan a solución dende un punto de vista do consumo (e sen ir xa ao modelo vegano, que eliminaría esta problemática): menos carne, mellor carne. Sería un bo primer paso.

    Pero tamén está introducir os custos ambientais no balance das explotacións, con pagos por servizos ambientais á xente que segue no rural. Porque a narrativa da mayor eficiencia nas explotacións grandes é unha narrativa falsa, mesmo hai estudos en Galicia que desmontan o falso mito da gran escala para ser máis «eficiente» (polo menos tendo en conta a parte ambiental e outros intanxibles).

    Hai moita xente que si iría a alternativas, pero a gran maioría non, porque poñen como excusa que «as marcas e as explotacións son todas iguais», ou que «o ecolóxico é para xente rica» (téndese a gastar o menos posible en comida precisamente por esa falta de conciencia en que «non toda a comida é igual»). Se na gran agroindustria se obligase (unha lei?) a incluir todos os custos reais (ambientais sobre todo), o prezo da produción alternativa sería realmente competitivo, e non quedaría á voluntariedade de selos ecolóxicos que non acaban de despegar. Esa mellor eficiencia das explotacións pequenas, sobre 20 vacas que era a media en Galicia até non hai moito, é parte da hipótese do traballo que vos puxen arriba.

    O pequeno e diverso, é fermoso.