RSS Feed

‘O escritorio’ Category

  1. Robi Robot. Ás cavernas!

    septiembre 10, 2021 by sergio

    Novo episodio de Robi Robot, unha serie de viñetas onde se ilustra como un robot que vén das estrelas flipa co que ocorre na Terra


  2. Volver a empezar

    agosto 28, 2021 by sergio

    Una semilla en esta tierra desolada. Es ese acto de supervivencia, pero también de pasión, la única esperanza de una Humanidad que no merecía otra oportunidad, pero que en su desesperación halló la fuerza para arañársela al destino. Unos pocos apretaron el botón de la muerte. La gran mayoría ni siquiera creía que existiera ese botón y mucho menos que hubiera personas capaces de pulsarlo. Pero otros lograron pulsar el de la vida, el que llevó a Nada y Ave a un nuevo mundo. El Universo no está nada contento de que el ciclo vuelva a empezar, pero sus cuerpos unidos lo ignoran.


  3. O mar, o mar

    agosto 14, 2021 by sergio

    A miña casa marchara. Cando volvín para comer xa non estaba. No seu lugar, había cascallos e ondas que ían e viñan. Alerta laranxa. Ondas do mar de Vigo. Xusto ese día no insti aprendera esa cantiga, dun tipo que se chamaba Martín Codax. Disque era un trobador, unha especie de compositor que, na Idade Media, facía cancións para interpretalas el ou outra xente. Case non se sabe nada del, pero seica era de Vigo. Igual tiña unha casiña na mariña entre os loureiros. Desas agora xa van quedando poucas, e loureiros tampouco, polos eucaliptos…

    A miña nai contárame que a cousa xa viña de longo, pero empezou en sitios lonxanos onde vivían ninguéns. Illas desas de cartel de axencia de viaxes no medio dun mar azul turquesa, pequenas, con moitas palmeiras e area dourada. Por máis que había quen quería mirar para outro lado, cando máis tarde Venecia afundiuse e en Holanda xa nin esas presas que tiñan aguantaron, déronse conta de que o de meter a cabeza baixo terra non impide que as cousas sucedan. O ano pasado xa nin tivemos luces de Nadal. Agora eu quedei sen casa.


  4. Lira das árbores tristes…

    marzo 21, 2013 by sergio

    Hoxe é o día da poesía, pero tamén da árbore, así que paréceme o día ideal para deixar isto que tiña por ahí do que lle escoitei dicir a Galicia un día que me deu por prestarlle atención…

     

    Nube dame a túa auga

    bágoas do ceo que vindes ao Norte

    vento que nunca amaina

    treboada, furia forte

    iluminan os teus lóstregos á morte

     

    Ao ameneiro gris a tí,

    bidueira de infinita brancura

    e ao salgueiro sabio vín

    presos de inmensa tristura

    gardando as veas onde mora a loucura

     

    Acibro xeneroso

    carballo pai das arbres que co teu vigor

    érvedo medoso

    alimentades o amor

    dos baleiros bosques onde mora a dor

     

    Piñeiros morriñentos

    queirugas e uces e xestas voso zume

    toxos cincentos

    dádello sen ciúmes

    aos doentes montes onde mora o lume

     

    Castiñeira fachendosa

    ciprés guardián do eterno sofremento

    sebe nas leiras poderosa

    fuxide sen lamento

    das aldeas mortas onde mora o vento

     

    Palmeira ficas triste

    no parque de presas e temor engaiolada

    camelia que viches

    ás malditas fadas

    asfalto e fume onde mora a nada

     

    Vella e ferida a ialma

    cheo de cicatrices o meu porte

    dez mil anos sen calma

    treboada, furia forte

    e lóstregos, vengade a miña morte!

    arbol_llora