RSS Feed

‘El sofá de la sala (pensamientos y tertulias…)’ Category

  1. Con la que está cayendo y la que viene…

    junio 1, 2020 by sergio

    Con la emergencia climática, social y econonómica que se acerca en plan tormenta perfecta (pero que ya se viene cociendo hace tiempo) yo veo tres opciones para abordar el re-equilibrio que, inexorablemente, tendrá que tener lugar. Esas opciones vienen dadas por dos visiones del mundo antagónicas de las que ya hablé, que han de marcar esa transición:

    • Modo incontrolado. Catástrofe ambiental, social, económica o cualquier combinación. Ocurrirá si seguimos como hasta ahora, mirando hacia otro lado (casi siempre hacia el móvil). Incluso aunque se aborde alguna de las dos siguientes, a estas alturas nada nos garantiza que esta no se vaya a dar en alguna medida. Una pandemia aun más letal, efectos devastadores de cambio climático o contaminación química, crisis económica por la burbuja de la economía de financiarización galopante (en este libro lo explican muy bien), apocalipsis zombie o lo que prefiráis.
    • Modo controlado 1. Ecofascismo. No hay sitio para todas en el paraíso tecnológico del bienestar (o al menos, no hay sitio para que todas vivan a todo tren). En El Hoyo o Snowpiercer lo cuentan más crudamente, pero lo entiendo mejor cuando veo Westworld, el Cuento de la Criada o algunos episodios de Black Mirror. Tenemos que ser menos y algunas parten con ventaja para ir acaparando recursos para lo que vendrá. En poco tiempo veréis a los más fachusquis Bolsonaros, Trumps, Salvinis, Abascales, Putins y hasta al 中國共産黨 (y quizás otros que parecen menos fachusquis ahora mismo) apostando por desarrollo endógeno (aranceles incluidos para compensar producción de bajo precio en otros lugares, o bajo condiciones poco éticas o ambientales, o porque simplemente les salen de sus partes ponerlos para promover la producción patria), repatriando multinacionales y, sobre todo, preparándose para la escasez (favoreciendo la desaparición de personas «poco productivas», siendo «poco productivas» lo que decidan unos pocos). Lo del control total de fronteras (incluso las digitales) ya lo tienen superadísimo, pero la cosa aun puede mejorar.
    • Modo controlado 2. Decrecimiento consciente y corresponsable vigilado por la ciudadanía, sin dejar a nadie atrás. Técnicamente posible, ecológicamente todavía viable, éticamente más deseable, pero estamos hablando de apuesta por intangibles como educación corresponsable, olvidarse del todo para el pueblo pero sin el pueblo (las personas tendrían que participar mucho más de las decisiones y del control al gobierno) y de la promoción del hiperconsumismo y la competitividad entre personas, pueblos y países. Ah, y otra cosa, menos viajar en avión (y en cualquier cosa contaminante), ni personas ni mercancías; pequeñas y medianas empresas más apegadas al territorio (esto también está en ecofascimo, nadie dijo que una buena idea no pueda estar en las dos alternativas), fuera paraísos fiscales y otras exenciones para ricos (porque la idea es tratar de equilibrar las diferencias de renta, no como en los últimos años que no deja de crecer la desigualdad), cooperación internacional real para reducir también la brecha entre países (o si no el desequilibrio continuará) y, por supuesto, reducción del ritmo de extracción de recursos y del impacto ambiental de la actividad humana (sí, el PIB tiene que bajar, a eso se refieren los blasfemos decrecentistas, y no hay economía circular que valga, aunque puede ayudar en la transición).

    Pasen y elijan.


  2. Es simple. Competir vs Colaborar. No hay más.

    mayo 13, 2020 by sergio

    En realidad la discusión entre modelos sociales es sencilla. En épocas como esta se ven aun más fácilmente esos modelos subyacentes, que vienen dados por la forma de pensar de las personas.

    Hay dos grandes alternativas:

    1) apostar por un sistema que asegure a todo el mundo un mínimo ingreso (a mí me gustaría una Renta Básica Universal como derecho de nacimiento, sobre un 50-60% del salario mínimo por persona y mes, la mitad para menores) y servicios básicos asegurados por un gran pacto social, que también deben ser un derecho: agua, luz, TIC, vivienda, sanidad, educación, seguridad,… Para esto no hay otra manera que a partir de un estado transparente gestionando impuestos y con una ciudadanía que lo controle y a la que tenga que dar cuentas, no un monstruo burocrático que parece que te hace un favor cada vez que te da un servicio. A partir de ese mínimo para todas, quien quiera unos tenis de 100 euros o comer marron glasée todos los días que lo pague si puede (mira si no queda espacio para el mercado ese al que tanto idolatran muchos!)

    2) liberalismo social, que cada uno se pague lo que pueda, y sálvese el que pueda. No hay para todos, y quien llegó antes y/o su familia tenía más, pues suerte para ellos, así es la vida

    —————-

    No hay medias tintas. En el fondo o se piensa de una manera o de la otra. A veces lo más simple es lo más real. Si alguien dice, bueno, no todo puede ser blanco o negro…, el estado puede estar ahí en algunos casos… CACA!! Esas medias tintas solo se están traduciendo en más burocracia y menos eficiencia. Al final es todo tan complicado que no lo entiende ni quien lo montó, parche sobre parche y ordenanza sobre ordenanza, y quienes más tienen se las apañan para que les favorezca a ellos (tienen más medios para pagar abogados, «arreglar» negocios, tener información privilegiada y demás).

    Todo se reduce a COMPETIR vs COLABORAR

    Estos dos modelos sociales se pueden aplicar tanto dentro de un país
    https://www.elperiodico.com/…/el-raval-zona-cero-del-derrum… como entre países https://galiciasolidaria.org/o-impacto-do-coronavirus-nos-…/

    Y tú, ¿con cuál modelo te quedas?


  3. Intervenid, malditos!

    abril 6, 2020 by sergio

    Mucha gente de la que ahora se llena la boca con las donaciones para «investigar el coronavirus» (como si la ciencia fuera magia y no necesitara de años de investigación básica «no rentable» ni largoplacista) son las que apostaban por privatizar y liberalizar la sanidad (y que cada uno se pague lo suyo).

    El mercado no entiende de procesos a largo plazo, ni de ecosistemas complejos. Solo entiende de dinero. En un contexto como una pandemia, una sanidad que no deje a nadie atrás es lo único que puede frenarla, porque si hay personas a las que no se trata el problema nunca acabará (y esto es particularmente peligroso cuanto más débil es el sistema social público, por lo que veo en algunos países donde he trabajado).

    Lo mismo pasará con otras pandemias (o cualquier fenómeno global peligroso para la humanidad, cambio climático, por ejemplo). O construimos politicas públicas para intentar que no quede nadie atrás o, como cualquier sistema, se partirá por el eslabón más débil. Fijaros si debe estar mal la cosa que hasta Financial Times pide máis intervencionismo (en realidad siempre lo hacen cuando hay crisis globales)…


  4. Patriotas

    marzo 27, 2020 by sergio

    Quienes dicen que es mejor que mueran quienes tengan que morir pero que no se pare la economía, supongo que estarían dispuestxs también a sacrificarse. Si es así, aunque discrepo de su solución para este problema, R-E-S-P-E-C-T


  5. O virus eras tí

    marzo 21, 2020 by sergio

    Chssss, silencio. O mundo parou
    pero eu non quero baixar
    Tal vez sempre é xusto nestes intres
    cando á Vida nos queremos aferrar

    Onte escoitei os chíos dos paxaros
    despois de tanto tempo de ignoralos

    Antonte quixen espreitar ás que comparten
    comigo a rúa, a paisaxe, o vecindario
    Nunca as vira así, tan cercanas
    espero velas así xa sempre a diario

    Son días de xogos obrigados,
    despois de tanto tempo abandonados

    Os días que pasamos confinados
    son en realidade nos que máis viaxamos
    precisamente porque a nosa mente voa,
    irónicos paradoxos dunha época tola

    É tempo de regalarnos fondas miradas aos ollos
    despois de tanto tempo descoñecendo uns aos outros

    Cando as periferias dan grazas por selo
    cando os embigos odian a súa natureza
    agradecidas no noso foro interno
    por poder re-atoparnos coa beleza

    Volver a vista adentro, de alma e corpo
    despois de tanto tempo sendo un morto

    Chsss, silencio. O noso mundo parou
    e vímonos como eramos, mortas en vida,
    abrindo para Gaia unha porta de saida.
    Virus son eles ou o eramos nós?


  6. Isto non é o mundo ao revés

    febrero 3, 2020 by sergio

    Os mapas son representacións. E non hai representacións obxectivas. Simplemente, non existen. Porque as facemos as persoas. E as persoas non podemos ser obxectivas. Podemos aspirar a ser capaces de «mirar dende outros puntos de vista». Pero non a ter unha visión integral e desapasionada do mundo. Por iso na miña casa o globo terráqueo está así. Para entrenar iso de ser capaces de mirar dende outros puntos de vista.


  7. 5 cousiñas para ir facendo xa

    enero 31, 2020 by sergio

    Temos novo goberno. Ningunha das cousas que vou poñer aquí están nin por asomo na mente de quen vai dirixir ao país nos vindeiros «x» anos. Pero a grandes males, grandes remedios. Para unha sociedade de persoas co-responsables do mundo, cuns mínimos dereitos asegurados

    1. AGRICULTURA TRADICIONAL APEGADA AO TERRITORIO, PRODUCTORA DE ALIMENTOS DE CALIDADE, DE CARÁCTER PÚBLICO

    Si. Labregas funcionarias. Se hai xuíces, profesoras, médicas ou inspectoras de facenda, por que non quen produce os nosos alimentos? Coas cousas de comer non habería que xogar (na bolsa, por exemplo, ou a experimentos de Frankstein para que gañen cartos unhas poucas persoas no mundo). Sería mellor para a soberanía alimentaria do país, e tamén para manter un rural vivo e ambientalmente san, que coa que vai caer a igual nos vén ben.

    2. RENDA BÁSICA UNIVERSAL

    A falta dun verdadeiro goberno democrático mundial que a puidera instalar en todo o mundo, non estaría mal empezar por España. Se non che soa o concepto, aquí podes saber máis, e aquí hai moito material de por que pode ser un piar clave ante os desafíos que temos por diante como sociedade humana, se queremos afrontalos dende o ben común e os dereitos humanos e non dende o elitismo e o ecofascismo tecnolóxico.

    3. VOTO INFANTIL

    Para implicar á xente mái nova nos asuntos da polis dende o principio da súa vida. Dende que queran e podan elexir un partido e botar a papeleta na urna. Que van votar o mesmo que os seus pais? Eso habería que velo (igual habería pelexas entre proxenitorxs por ver quen convence máis? se iso pasa, tamén pasaría aos 18). En calquera caso, me encantaría ver á xente dos partidos facendo campaña electoral para a infancia.

    4. A CASA, PARA QUEN A HABITA. A AUGA, PARA QUEN A BEBE. A MERDA, PARA QUEN A PRODUCE. A INFORMACIÓN, PARA TODAS. A VIDA, PARA QUEN A VIVE.

    Isto vén significar que hai que alcanzar un pacto social sobre cais son os dereitos básicos que debe ter unha persoa asegurados polo feito simplemente de nacer nesta sociedade. E non se pode especular con eles nin permitir que empresas con ánimo de lucro determinen as estratexias a seguir para asegurar estes dereitos pactados. Falamos de auga, saúde, educación e tamén o dereito á información e aos datos propios. Este pacto social a min me gustaría que se determinara a un nivel alto, ou sexa, que o grado de dereito asegurado sexa alto (mellor aulas de 15 nenas que de 25 no ensino público, cun nivel alto de formación do profesorado e atención á diversidade para poder integrala mellor). Así que, desconfianza cara a quen vén prometendo «rebaixas de impostos sen empeorar o servizo».

    5. A TERRA E A EMPRESA, PARA QUEN AS TRABALLA

    Volta á economía real. Eliminar as figuras que impliquen que haxa persoas que poidan ser donas de empresas ou terras sen que traballen nelas (empezando por sociedades anónimas). Se se ten uns medios de producción son para producir e ganar a vida, non para acumular riquezas que se poidan investir en ser donas doutras empresas. Habería que tender a controlar a propia vida, e abandonar a cultura da tranquilidade laboral no «traballo para terceiros porque non hai que pensar estratéxicamente e só hai que cobrar a fin de mes» (o cal non é certo, sobre todo cando as traballadoras saben da situación da empresa e se volcan en conservar o seu posto de traballo, o cal dase menos canto maior é a empresa). A tranquilidade dos servizos públicos e o ingreso mínimo ten que vir dado polos puntos 2 e 4. En calquera caso, estariamos a falar de empresas da economía social e inclusiva, da economía do ben común e de que non sexa simplemente o «arriscar cartos» o que che faga poder decidir sobre o futuro dunha empresa.

    FRIKIBONUS DA MORTE. SORTEO DOS CARGOS PÚBLICOS EN VEZ DE ELECCIÓNS. CARA UNHA DEMOCRACIA PARTICIPATIVA E FONDA

    Abolición do sistema de elección (co cal o anterior punto 3 xa non tería sentido). En España elíxense representantes do concello, do parlamento autonómico e do congreso e senado. Pois ben, agora se elexirían por sorteo cada 4 anos, igual que as mesas electorais. Se conformaría o censo (excluindo casos de persoas claramente imposibilitadas nas facultades mentais), e se poderían fixar criterios de paridade, reparto territorial ou representatividade dalgún tipo de minoría, criterios que se poderían ir revisando. E as sesións lexislativas serían dinamizadas por persoas funcionarias expertas en técnicas de democracia fonda, para extraer consensos, deixando votacións por maioría para casos moi concretos. Logo, igual que no modelo actual, están as persoas funcionarias e tamén asesoras concretas que apoiarían na acción lexislativa. Para a executiva, serían as persoas que sairan no sorteo quen proporían a equipa de goberno (igualiño que agora, só que sen sesgos de mafioseo e amiguismos, que obvian ideas de diálogo e avance en nome da loita partidista e para asegurar as butacas na lexislatura seguinte).


  8. A morir de rendas!!

    enero 20, 2020 by sergio

    Canto máis coñezo deste mundiño de préstamos e da liberdade financieira, máis tufiño a acumulación especulativa (e extractivismo) me vén. Intereses dun 20%?? Aínda que sexa dun 10 ou dun 3!! Diredes que para iso «arriscan» os cartos. Pero non penso que o concepto arriscar sexa moi bo para construir economía do ben común. De feito, vivir das rendas paréceme totalmente incompatible cunha sociedade xusta e igualitaria. Unha cousa é construir un sistema que non deixe a ninguén atrás, cun contrato social sobre os servizos públicos e ingresos mínimos (a través dunha renda básica universal) que deberían ter as persoas para unha vida digna. Logo hai quen se bota as mans á cabeza cando pasan cousas como esta ou esta.

    O concepto de «a terra para quen a traballa» vai cobrando cada vez máis importancia nun contexto onde a financiarización e a especulación financiera xa representan moito máis nos movementos económicos que a chamada economía real. Tanto, que xa «houbo que facer» unha clasificación de como gañar pasta máis aló de ter o teu negocio producindo algún ben ou servizo (no xenial libro Taxonomía del Lucro de José Manuel Naredo, do que recomendo moito a parte final de como sería a creación dun Master en Economía da Corrupción Óptima).

    Esta carreira de acumulación especulativa está en realidade ao servizo (ou é outra cara de) o sistema extractivista que está a comer o mundo. Así todas poderemos morir de rendas.


  9. Robi Robot: error

    noviembre 25, 2019 by sergio

    Created with GIMP