Dos outrora fortes brazos da memoria
caen paseniño as follas das lembranzas.
Primeiro caen as máis cercanas ao presente
e resisten máis as de antiguas andanzas
Pero as máis antiguas son como as raíces,
que a terra sempre arroupa agarimosa
Outras semellan do tronco cicatrices
de loitas, desventuras, victorias e derrotas
Aquelas resisten ben ancoradas na nostalxia
de tempos lonxanos onde reinaba o sol,
enchendo de luz o escuro sino da alma
quencendo o espíritu e agochando a dor
Estas traen saudades de camiños ignorados,
de amores abortados, de imaxinarias vivencias,
que esmorecen nas brumas do pasado
escorregando entre os dedos da consciencia
Outono…
13 octubre, 2020 by sergio
Category El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: , árbores, galego, poesia, vellez
No hay comentarios »
No comments yet.
