agosto 26, 2025 by sergio
En ese momento tus palabras no eran nada
Me diste explicaciones sembradas de cristal
tras tanto tiempo de caricias de baja densidad
Sonidos que eran tan solo una neblina
para no afrontar la realidad
Las mariposas ya no te cosquillean
Ahora crisálidas son y yo no sé
si lo que de ellas saldrá aun me desea
Mis mariposas aun se mueven, perezosas
esperando tal vez un vuelco del azar
que repare la luz de tus ojos al mirarme
o que en indiferentes orugas las convierta sin más
Category O escritorio | Tags: , castellano, poesía | No Comments
agosto 23, 2025 by sergio
PIENSA EN UN LUGAR FELIZ
Todo el mundo tiene su rincón
en el que conecta con la vida buena
Que nos lleva a ese mundo feliz
donde el tiempo hipócrita se crea
Tal vez seamos nosotras quienes al tiempo
volvemos avaro, oscuro y vengativo
y a pesar de todo nos obsequia
con un ricón de luz, mágico y vivo
Miña Terra Galega, en Soria, en Alabama
vuelves a ser lo que siempre has querido
Es mi rincón en la Cepeda, valle perdido
el lugar que desde siempre mi corazón ama
Sobre un colchón verde donde bulle la vida
con la cascada murmurando soñolienta
despreocupada libertad que fluye, lenta
y que todas deberíamos disfrutar aun solo un día
Discutir con el agua río arriba
bajo el dosel de los humeros que saludan en la orilla
para luego río abajo congraciarse
y resurgir renovado donde la roca chilla
Piensa en un lugar feliz
Piensa en un lugar feliz
Cuando la zozobra me atenaza
a ese paraje siempre vuelvo a ir
RINCONES PEQUEÑOS
Nuestros rincones pequeños
Que cambian de color durante el día
Ora ruidos, ora quedos
Geografías cercanas de espacio seguro
Reconocibles hasta con la mente cerrada
y recorribles hasta con la batería sin cargar
RUINAS
Ahí siguen como portales de otros tiempos
ruinas de adobe que albergaron
alegrías, tristezas, celebración y lamentos
resistiéndose a dejar marchar a los recuerdos.
De rencillas, miedo, de hambre y de miseria
de quienes no murieron en la guerra
pero siguieron siendo prisioneros
De los que volvieron pero ya no eran
Entre esos muros se podía hablar
protegiéndose del manto de silencio
que en calles y cantinas lograron alzar
los que convirtieron la vida en sufrimiento
Ahora poco a poco se derrumban
dejando paso a verdes fuegos
pero siguen aun siendo refugio
de gatos, aventuras, de arte y locos juegos
HUERTA
La arteria invisible que recorre
zigzagueando traviesa el paraíso
alimenta hoy la sedienta tierra
para mañana poder ser fresco regocijo
Soldados errantes la patrullan
saltando entre castillos de colores
Soldados de vida, no de muerte
pues portan con ellos semillas de mil flores
A la sombra de la huerta de La Casa
miles de mundos danzan y me llaman
VACACIONES
Dados, toallas
risas y llantos
Juegos y almohada
Duelos, quebrantos
Ríos y azada
Bailes y cantos
La tierra, el agua
Demonios, Santos
EL TUERTO
El río Tuerto burbujea, alegre
lleno de solaz y de reposo
llevando savia a su valle hermoso
no menos hermoso por ser breve
Empieza saltando por la sierra
y verdes cielos con estrellas atraviesa
antes de alimentar al padre embalse
que quedó atrapado por las tres traviesas presas
Nunca se olvida, nunca, no
de acariciar a Oliegos, cariñoso
Sacrificio triste de un pasado silencioso
que lejos a muchas personas envió
Y continúa sus saltos mientras lleva
agua, energía, diversión y vida
entre humeros, sangüiñeras
entre chopos y paleras
empujando el verde mundo al amarillo
alimentando maiz, patatas, lúpulo o alubias
frutales, remolchas, garbanzos y hasta trigo
antes de abrazarse al Órbigo y seguir viaje
para en Porto fados cantar con sus amigos
Category O escritorio | Tags: , castellano, donillas, poesía, Tuerto | No Comments
agosto 16, 2025 by sergio
O dequevás mirou mal ao quenestí
O sacadeaí ao vouchedar empurrou
O vaslevar lle zoscou ao xaverás
E entre todos vaia cristo se montou
Category O escritorio | Tags: , castellano, poesía | No Comments
julio 28, 2025 by sergio
Category El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: , árbores, frases | No Comments
julio 9, 2025 by sergio
Verde e branda venda, no corazón Compostelán
curando feridas de fume e alquitrán
I. AS BRAÑAS
Somos esponxas da terra
enxugando paseniño
gotiñas que foxen da guerra
entre a choiva e a grava dos camiños
Gotas que logo pouco a pouco
serán unha preciosa ofrenda
ao pai Sar que zigzaguea louco
cheo de retranca e de fachenda
Acubillamos a pequenas vidas
Árbores, herbas, bolboretas e flores
raposos, ras, esquíos e anduriñas
quebracabezas vivinte de fermosas cores
Pero é á noite cando máis nos presta
coa compaña de lúa e estrelas
e da luz lonxana que da cidade chega
a ferir o chan entre as follas mestas
En tempos escuros vestirnos quixeron
con roupas cincentas de frío cemento
Salvámonos grazas a xentiña boa
que vive na luz e escoitou o lamento
E aquí seguimos mirando adiante
correndo, xogando, con Gaia falando
E esa xente boa de corazón grande
ás Brañas de Sar por sempre coidando
II. A COLEXIATA
Ben vestida de muros viventes
Con máis anos que as pedras máis vellas
Piares tortos que o tempo resisten
Falando co tempo sobre as nosas cabezas
Non esmorece o xardín na súa gaiola
entretido pola música da gaita
e polos berros da nenez que resoan
no val do pai Sar e polas Brañas
III. O RÍO
O Sar chega sen ruído, quedo
alborota na ponte das Fontes
e asústase ao escoitar os berros
na Caldeira na que loitan os xigantes
Entra derrapando polas Brañas
E lembra os bos tempos cos muíños
que xa hai moito tempo que descansan
sen maltratar ao gran, fican tranquilos
Coida das vacas que sen présa pastan
Escoita ledo os nenos xogando
Búrlase traveso da pobre e vella ponte
e á altiva Colexiata saúda de lonxe
Desfruta do Granell e vai marchando
baixo monstros de cemento e asfalto
para desfrutar dese gran Banquete
e á Rocha Forte espertar berrando
antes de atopar de novo verdes sendas
para ao fin unirse ao Sarela amado
Category O escritorio | Tags: , Compostela, galego, poesía | No Comments
mayo 15, 2025 by sergio
¿Cómo estas?
¿Para qué eres?
¿Qué tal te maltrata la vida?
¿Dónde viste tu primera pelea entre el sol y la luna?
¿Cuándo fue la última vez que te derretiste?
¿Cuál espejo es mejor para usar como reloj?
¿Por qué ganar todas las carreras?
¿Quién cuando despierta muere?
Category O escritorio | Tags: , castellano, poesía | No Comments
mayo 5, 2025 by sergio
Só cando se apaga o noso mundo
sentimos empatía coas vulnerables
Os nosos dereitos son un sono profundo
que nada serve se se fai sobre cadáveres
Xirar a billa para que mane o líquido
Cun interruptor facer que brille a luz
Darlle a un botonciño e escoitar voces amigas
sentirse cerca tocando máxicas ventás
Saber o que pasa antes de que pase
Sentirse amparadas cando a sorte as costas da
Estar coidadas ante a enfermidade
e dun frío eterno manxares sacar
Os coidados manteñen a vida, queremos
que sigan servindo para amasar fortunas?
Só nun cataclismo, nunha gran traxedia
pode a Humanidade ser de verdade humana?
Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), O escritorio | Tags: , galego, poesía | No Comments
enero 29, 2025 by sergio
Las flores que hace tiempo que perdieron,
su otrora legendaria lozanía,
bambolean decadentes pétalos,
anhelando pasadas alegrías
Te fuiste así escurriendo de la vida,
pero fue mucho el poso que dejaste,
lo mismo que hace el vino en la barrica,
antes de empezar a emborracharme
Y yo sigo asomado en tu alma,
aunque duela.
Y el duelo no es mi consuelo.
Siempre solo quedar suelo.
Ay! quisiera
romper ese lazo amargo…,
aunque no creo,
que vivir sin él pudiera
Alguien dijo que la vida,
es una continua despedida.
Yo no lo veo así porque yo anhelo,
como tú a la muerte dar la bienvenida
Category O escritorio | Tags: , castellano, poesía | No Comments
noviembre 10, 2024 by sergio
Bravo pola axuda e esa solidariedade que sae de dentro ante situacións horribles para semellantes. Estes días temos exemplos de sobra desta solidariedade, que fai ter máis esperanza na humanidade, pero que tamén me leva a reflexionar que, en realidade, non estamos preparadas para pensar a medio e longo prazo (e iso pode ser a nosa perdición).
Un exemplo de como nos movemos máis polas entrañas que pola cabeza, son as avalanchas de doazóns e voluntariado cando hai un desastre como a DANA en levante. A coordinación cos actores locais é clave para non causar máis mal que ben. Nestes casos é máis interesante a axuda económica, porque:
Con respecto a este último punto, preocúpame moitísimo que estes días algunha xente promove un descrédito das ONG e organizacións expertas en traballar nestes temas e moita xente está indo pola súa conta ou, peor, a través de personaxes que non teñen nin idea de facer as cousas (como o que dixo que agora igual lle van encima os de facenda).
Na organización onde hai anos que traballo (e moitos máis que milito), Enxeñería Sen Fronteiras (ESF), non traballamos o tema de emerxencias. Para iso hai outras organizacións especializadas, e moi solventes. En ESF somos máis de ver o que hai detrás que provoca estas situacións, para poder actuar sobre as causas (o que estamos vivindo estes días é «poñer parches», que é o urxente, pero o urxente non pode tapar o importante). Con esa «deformación ESFeira» (xa é moito tempo en ESF), para min as leccións aprendidas desta catástrofe son, por orde de importancia:
Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo) | Tags: , cambio climático, emerxencias, galego, ONG, valencia | 1 Comment
noviembre 6, 2024 by sergio
Con motivo do décimo aniversario da Rede Galega de Cooperación Universitaria para o Desenvolvemento, propuxéronme contestar unhas preguntiñas ben peliagudas.
– Como pensades que debe fortalecerse o Sistema de Cooperación Universitaria en Galicia? Ademáis de maiores recursos económicos, cal sería a mellor fórmula?
– Por que pensades que existen diferencias entre o nivel de implicación na Cooperación Universitaria entre as diferentes autonomías do conxunto do Estado?
Non teño moita información sobre estas diferencias, pero creo que neste caso é cuestión de aposta financiera e de recursos humanos dentro das universidades enfocados á cooperación universitaria. Tamén pode influir a traxectoria no eido social (caso claro é Euskadi).
– Por que hai alumnado/PDI máis implicado nunhas comunidades autónomas que en outras, cal é a diferencia?
Non me consta que sexa así no caso do alumnado, no caso do PDI pode ter que ver coa pregunta anterior. O sistema obriga a publicar ou morir, e publicacións que dificilmente valoran certos enfoques, coa excusa dunha presunta (e falsa) neutralidade da ciencia.
– Cales son os maiores retos do traballo conxunto entre os diferentes actores da Cooperación ao Desenvolvemento (ONGDs, Empresas, etc) e o Sistema Universitario en Galicia?
Burocracia tremendamente empobrecedora de procesos (que non mellora a súa calidade nin fai máis transparente a rendición de contas), por forzar prazos non coincidentes cos dos procesos de desenvolvemento. Isto bota para atrás tanto ao resto de actores á hora de colaborar, como das PDI que teñen que pelexar con esa maquinaria burocrática. É urxente revisar isto, porque posiblemente sexa a maior barreira agora mesmo.
– Pensades que hai un «modo de facer» cooperación ao Desenvolvemento diferente en Galicia?
Non creo que haxa un modo de facer distinto, pero tal vez si unha visión de “onde vimos que”, por estar nunha rexión aínda bastante rural con gran conexión co sector agropesqueiro, permite empatizar e mesmo comprender mellor as realidades doutros lugares en países empobrecidos.
– Nunca se falou tanto de solidariedade grazas a Axenda 2030, nembargantes actores clave entrevistados nos últimos meses pensan que a aposta por transversalizar os ODS na Universidade son algo máis vinculado á «imaxe» que a accións transformadoras «de fondo». Qué pensades?
Os ODS poden ser algo simbólico, de metas a acadar que poden mellorar a vida de moitas persoas. É importante como símbolo, as imaxes son importantes. O problema é que en demasiadas ocasións todo quedou só na imaxe, dificultado sobre todo por esa burocracia e esa visión un pouco condescendente de quen acaba tendo poder de decisión con respecto a “as hippies que fan cooperación e buscan un mundo mellor”. As miran benévolamente, mentres non molesten moito ou cuestionen o status quo establecido de hiperconsumo, servidume aos grandes capitais (que, por outra banda, en realidade non se cuestionan como o único modo de organización económica, e que a desigualdade sempre existirá). Se considera en realidade dende estas altas instancias que a cooperación universitaria non debe cuestionar o ordenamento político e socioeconómico cara un mundo xusto, inclusivo e sustentable, senón que se lles deixa o espazo de “poñer parches” para que estean entretidas.
– Como se pode atraer ao alumnado universitario á temática da CUD a través da comunicación nun mundo saturado de información?
A idea principal sería que hai que deixar libre tempo para que o alumnado “faga o que queira”. Están nunha idade para explorar, e dende Bolonia hai unha “ocupación do tempo” brutal, que non permite a autoxestión como parte da aprendizaxe para a cidadanía. Ademais, moitas clases son obligatorias, como se voltaran á primaria. A paternalización do ensino superior ten que rematar. Deste xeito, pode haber espazo para o activismo e explorar voluntariados en temáticas que lles toquen, como pode ser o da cooperación e os dereitos humanos, que son temáticas moi vinculadas a un sentido ético e moral máis fondo.
Mentres o anterior non se consigue, pode haber opcións para incluir esta temática (pero non hai que perder de vista que sempre serán menos sistémicas, polo que non deberían servir de vía de escape ou acomodo para non mudar o anterior). Unha é que as actividades e formacións no eido da cooperación se recoñezan academicamente, e se visibilice e anuncie ese recoñecemento para que todo o mundo o coñeza. Se alguén quere facer unha formación ou voluntariado neste eido no pouco tempo que teña libre, polo menos que lle sirva para cubrir horas lectivas. Isto se está implementando cada vez máis, pero aínda hai moito descoñecemento e fai falta contar con persoas na universidade para tender pontes coas organizacións que poden facilitar e guiar ese voluntariado.
Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo) | Tags: , cooperación, galego, universidade | No Comments
