RSS Feed

‘O escritorio’ Category

  1. Robi Robot. Sin fronteras…

    septiembre 22, 2025 by sergio

    Nueva viñeta de Robi Robot, el robot alienígena que flipa con lo que pasa en la Tierra


  2. Mariposas y cristal

    agosto 26, 2025 by sergio

    En ese momento tus palabras no eran nada
    Me diste explicaciones sembradas de cristal
    tras tanto tiempo de caricias de baja densidad
    Sonidos que eran tan solo una neblina
    para no afrontar la realidad

    Las mariposas ya no te cosquillean
    Ahora crisálidas son y yo no sé
    si lo que de ellas saldrá aun me desea

    Mis mariposas aun se mueven, perezosas
    esperando tal vez un vuelco del azar
    que repare la luz de tus ojos al mirarme
    o que en indiferentes orugas las convierta sin más


  3. Y en agosto…

    agosto 23, 2025 by sergio


    PIENSA EN UN LUGAR FELIZ

    Todo el mundo tiene su rincón
    en el que conecta con la vida buena
    Que nos lleva a ese mundo feliz
    donde el tiempo hipócrita se crea
    Tal vez seamos nosotras quienes al tiempo
    volvemos avaro, oscuro y vengativo
    y a pesar de todo nos obsequia
    con un ricón de luz, mágico y vivo

    Miña Terra Galega, en Soria, en Alabama
    vuelves a ser lo que siempre has querido
    Es mi rincón en la Cepeda, valle perdido
    el lugar que desde siempre mi corazón ama
    Sobre un colchón verde donde bulle la vida
    con la cascada murmurando soñolienta
    despreocupada libertad que fluye, lenta
    y que todas deberíamos disfrutar aun solo un día
    Discutir con el agua río arriba
    bajo el dosel de los humeros que saludan en la orilla
    para luego río abajo congraciarse
    y resurgir renovado donde la roca chilla

    Piensa en un lugar feliz
    Piensa en un lugar feliz
    Cuando la zozobra me atenaza
    a ese paraje siempre vuelvo a ir

    RINCONES PEQUEÑOS

    Nuestros rincones pequeños
    Que cambian de color durante el día
    Ora ruidos, ora quedos
    Geografías cercanas de espacio seguro
    Reconocibles hasta con la mente cerrada
    y recorribles hasta con la batería sin cargar

    RUINAS

    Ahí siguen como portales de otros tiempos
    ruinas de adobe que albergaron
    alegrías, tristezas, celebración y lamentos
    resistiéndose a dejar marchar a los recuerdos.

    De rencillas, miedo, de hambre y de miseria
    de quienes no murieron en la guerra
    pero siguieron siendo prisioneros
    De los que volvieron pero ya no eran

    Entre esos muros se podía hablar
    protegiéndose del manto de silencio
    que en calles y cantinas lograron alzar
    los que convirtieron la vida en sufrimiento

    Ahora poco a poco se derrumban
    dejando paso a verdes fuegos
    pero siguen aun siendo refugio
    de gatos, aventuras, de arte y locos juegos

    HUERTA

    La arteria invisible que recorre
    zigzagueando traviesa el paraíso
    alimenta hoy la sedienta tierra
    para mañana poder ser fresco regocijo

    Soldados errantes la patrullan
    saltando entre castillos de colores
    Soldados de vida, no de muerte
    pues portan con ellos semillas de mil flores

    A la sombra de la huerta de La Casa
    miles de mundos danzan y me llaman

    VACACIONES

    Dados, toallas
    risas y llantos
    Juegos y almohada
    Duelos, quebrantos
    Ríos y azada
    Bailes y cantos
    La tierra, el agua
    Demonios, Santos

    EL TUERTO

    El río Tuerto burbujea, alegre
    lleno de solaz y de reposo
    llevando savia a su valle hermoso
    no menos hermoso por ser breve

    Empieza saltando por la sierra
    y verdes cielos con estrellas atraviesa
    antes de alimentar al padre embalse
    que quedó atrapado por las tres traviesas presas

    Nunca se olvida, nunca, no
    de acariciar a Oliegos, cariñoso
    Sacrificio triste de un pasado silencioso
    que lejos a muchas personas envió

    Y continúa sus saltos mientras lleva
    agua, energía, diversión y vida
    entre humeros, sangüiñeras
    entre chopos y paleras
    empujando el verde mundo al amarillo
    alimentando maiz, patatas, lúpulo o alubias
    frutales, remolchas, garbanzos y hasta trigo
    antes de abrazarse al Órbigo y seguir viaje
    para en Porto fados cantar con sus amigos


  4. Hoxe en día…

    agosto 16, 2025 by sergio

    O dequevás mirou mal ao quenestí
    O sacadeaí ao vouchedar empurrou
    O vaslevar lle zoscou ao xaverás
    E entre todos vaia cristo se montou


  5. Triloxía de Sar

    julio 9, 2025 by sergio

    Verde e branda venda, no corazón Compostelán

    curando feridas de fume e alquitrán

    I. AS BRAÑAS

    Somos esponxas da terra

    enxugando paseniño

    gotiñas que foxen da guerra

    entre a choiva e a grava dos camiños

    Gotas que logo pouco a pouco

    serán unha preciosa ofrenda

    ao pai Sar que zigzaguea louco

    cheo de retranca e de fachenda

    Acubillamos a pequenas vidas

    Árbores, herbas, bolboretas e flores

    raposos, ras, esquíos e anduriñas

    quebracabezas vivinte de fermosas cores

    Pero é á noite cando máis nos presta

    coa compaña de lúa e estrelas

    e da luz lonxana que da cidade chega

    a ferir o chan entre as follas mestas

    En tempos escuros vestirnos quixeron

    con roupas cincentas de frío cemento

    Salvámonos grazas a xentiña boa

    que vive na luz e escoitou o lamento

    E aquí seguimos mirando adiante

    correndo, xogando, con Gaia falando

    E esa xente boa de corazón grande

    ás Brañas de Sar por sempre coidando


    II. A COLEXIATA

    Ben vestida de muros viventes

    Con máis anos que as pedras máis vellas

    Piares tortos que o tempo resisten

    Falando co tempo sobre as nosas cabezas

    Non esmorece o xardín na súa gaiola

    entretido pola música da gaita

    e polos berros da nenez que resoan

    no val do pai Sar e polas Brañas


    III. O RÍO

    O Sar chega sen ruído, quedo

    alborota na ponte das Fontes

    e asústase ao escoitar os berros

    na Caldeira na que loitan os xigantes

    Entra derrapando polas Brañas

    E lembra os bos tempos cos muíños

    que xa hai moito tempo que descansan

    sen maltratar ao gran, fican tranquilos

    Coida das vacas que sen présa pastan

    Escoita ledo os nenos xogando

    Búrlase traveso da pobre e vella ponte

    e á altiva Colexiata saúda de lonxe

    Desfruta do Granell e vai marchando

    baixo monstros de cemento e asfalto

    para desfrutar dese gran Banquete

    e á Rocha Forte espertar berrando

    antes de atopar de novo verdes sendas

    para ao fin unirse ao Sarela amado


  6. Preguntas

    mayo 15, 2025 by sergio

    ¿Cómo estas?

    ¿Para qué eres?

    ¿Qué tal te maltrata la vida?

    ¿Dónde viste tu primera pelea entre el sol y la luna?

    ¿Cuándo fue la última vez que te derretiste?

    ¿Cuál espejo es mejor para usar como reloj?

    ¿Por qué ganar todas las carreras?

    ¿Quién cuando despierta muere?


  7. Apágase o mundo

    mayo 5, 2025 by sergio

    Só cando se apaga o noso mundo
    sentimos empatía coas vulnerables
    Os nosos dereitos son un sono profundo
    que nada serve se se fai sobre cadáveres

    Xirar a billa para que mane o líquido
    Cun interruptor facer que brille a luz
    Darlle a un botonciño e escoitar voces amigas
    sentirse cerca tocando máxicas ventás

    Saber o que pasa antes de que pase
    Sentirse amparadas cando a sorte as costas da
    Estar coidadas ante a enfermidade
    e dun frío eterno manxares sacar

    Os coidados manteñen a vida, queremos
    que sigan servindo para amasar fortunas?
    Só nun cataclismo, nunha gran traxedia
    pode a Humanidade ser de verdade humana?


  8. Despedida

    enero 29, 2025 by sergio

    Las flores que hace tiempo que perdieron,
    su otrora legendaria lozanía,
    bambolean decadentes pétalos,
    anhelando pasadas alegrías

    Te fuiste así escurriendo de la vida,
    pero fue mucho el poso que dejaste,
    lo mismo que hace el vino en la barrica,
    antes de empezar a emborracharme

    Y yo sigo asomado en tu alma,
    aunque duela.
    Y el duelo no es mi consuelo.
    Siempre solo quedar suelo.
    Ay! quisiera
    romper ese lazo amargo…,
    aunque no creo,
    que vivir sin él pudiera

    Alguien dijo que la vida,
    es una continua despedida.
    Yo no lo veo así porque yo anhelo,
    como tú a la muerte dar la bienvenida


  9. Arde Palestina

    marzo 19, 2024 by sergio

    Arde el cielo
    Arden las palabras
    Los ojos arden
    Arden las miradas
    de quienes de lejos miran…
    porque allí no queda nada

    Arde la paz
    Arden las distancias
    La esperanza arde
    de quien ya no espera nada

    Arde la conciencia
    Arden también las lágrimas
    Todo lo que vive arde
    y es la muerte la que manda

    ¿Arderá la impunidad
    de quienes su orgullo inflaman?
    ¡Ni al infierno podrán ir
    porque es seguro que arda!


  10. Robi Robot. Esos primos tuyos

    marzo 22, 2022 by sergio