>Da miña estancia de Erasmus no 2001(a verdade é que no meu caso conseguiron o que querían os promotores deste programa, un pro-europeismo sen fronteiras, aínda que se lles foi un pouco a mao e lograron que esa abolición de fronteiras a queira a nivel mundial) lémbrome sobre todo da natureza e os preciosos lagos… (en serio, jejeje). A fixen en Neubrandenburg, unha pequena vila do estado federal de
—
@page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm }
P { margin-bottom: 0.21cm }
–>
Mecklenburg-Vorpommern, que se atopa na esquina noreste do país, lindando co mar Báltico e Polonia. E lembrando o 20 aniversario da caída do muro, é un bo momento para renderlle unha pequena homenaxe a este paraíso da antiga república «democrática» alemana e aos meus amigos «ossis«, aínda que sexa para denunciar dende aquí as amenazas de privatización dos seus lagos, que a xente de BUND Freunde der Erde (Amigos da Terra Alemania) están combatendo. Isto non é máis que unha volta de torca da «vaga occidentalizadora» que se abateu sobre a DDR tra-la caida do muro.
Imaxinade un lugar onde (case)ninguén ten cartos, xa que todo o que necesitan llelo proporciona o estado (ou esa é a teoría). Imaxinade que de súpeto ese lugar queda integrado no paraíso do libre mercado, onde a propiedade privada de pronto é o motor. Quen pode comprar? Claro, quen ten diñeiro. A pesar de cesións de terras e dereitos, as mellores terras, as mellores casas na zona turística da costa, etc. etc. quedaron con elas os que tiñan cartos no réximen comunista (por suposto que os había), e tamén a xente pudiente de Alemaña do Oeste, así como as empresas, que atoparon aquí un territorio virxe. En Neubrandenburg, con 80.000 habitantes, había 2 McDonalds, cando en Lugo, cos mesmos habitantes (e tamén cunha muralla, so que a de NB era medieval) non había nin un (nin falta que facía).
A cidade parece máis pequena do que é, con casas baixas, moitas árbores e un gran lago con restos de illas no medio. Dis que na época comunista as empregaron como obxetivo en probas de submarinos e bombas térmicas. Agora parecen pequenas Nessies que sacan a súa xoroba por enriba do auga para que a xente se asuste e grite dende a beira. Pero moitos submarinistas pagaron caro o seus intentos de coñecer de perto a estas víctimas da industria militar, xa que por debaixo, onde no se ven, hai zonas con extrañas correntes e ocos que fan desaparecer aos confiados. Agora resulta unha paisaxe tranquila. Resulta difícil imaxinar este lugar como centro de creación de ferramientas para matar (tamén había unha fábrica de tanques na beira do lago, hoxe abandonada en gran medida, ou reciclada en outras empresas e mesmo centros sociais). Por se fora pouco, se se pensa que a non moitos Kilómetros está o lugar onde se fabricaban, e tamén o lugar dende o que disparaban, as famosas
V2 (lugar estratéxico dende onde se alcanzaba Inglaterra, pero ao que non alcanzaban os ataques aliados), e que aínda máis perto hai un precioso bosque onde non hai tanto que se buscaban fosas comúns de xente desaparecida no réxime comunista, e cun campo de concentración ao lado que as xentes do lugar nin coñecían (seguro que era «o sitio prohibido» co que seguramente as nais asustaban aos nenos, e ao que seguramente os chicos ían para demostrar o seu valor), dase un conta que neste lugar a historia non pasou igual que noutros sitios. Creo que é por iso polo que a xente era un pouco arisca no primeiro momento, afeita a ter moito coidado co que se di (aínda se nota iso en España, sobre todo entre as persoas de certa idade) e polo tanto a dicir pouco, aínda que o sentido do humor era extrañamente parecido a do rural galego (e tamén o notei no norte de Nicaragua, será que hai un «humor rural retranqueiro mundial»?).
—
@page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm }
P { margin-bottom: 0.21cm }
–>
Outra cousa que me chamou a atención aquí foi a cantidade de bicicletas que había, e como as usaba todo tipo de xente, sin importar sexo, edade nin clase social. As veces bromeaba dicindo que nesta cidade hai máis carriles-bici que aceiras.
Lago Tollense, ribeira de Neubrandenburg
Vista de Neubrandenburg dende o «rañaceo» no centro da cidade (no último piso había un restaurante con moitas lámparas que se movían acompañando ao propio edificio…). Edificios típicos do comunismo (foi bombardeado o centro histórico na II Guerra Mundial), cunha das portas da muralla de estilo gótico que se pode ver á dereita da foto)
Muralla con casas sobre ela e os amplos paseos ao redor
Igrexa típica da zona con ladrillo vermello (a torre neste caso e de madeira, o cal non é tan común). A maioría das igrexas de Neubrandenburg tiñan usos non relixiosos, como o auditorio na antiga catedral, un orixinal cine nunha das igrexas, ou unha capela para facer bodas civís (no comunismo a práctica comunitaria da relixión non «se estilaba»…, e agora sobre todo os protestantes tratan de recuperar o tempo perdido)
Ao lado do lago a práctica de canoa en todas sus variantes é moi habitual, de feito hai un par de campións olímpicos nestas disciplinas que son de aquí. Aquí se ven os «garaxes» das barquiñas (nunca remara antes, e nunca o volvín facer despois de destrozar as maos pelexando contra un vento endemoniado que se levantou e pensei que non dábamos volto para a beira)
Faias por doquier, neste caso en outono ao lado do lago.
Isto é en primaveira…
…e isto no inverno
Paisaxe típico de primaveira coa colza e ao fondo un laguiño deses que pode ser que se privatice…
Típica praia do Mar do Norte cos rompeolas
«Bonitos» apartamentos adosados para as vacacións na época nazi. Edificio paralelo á praia, o maior mazacote de formigón que vin na miña vida, ate onde se perde a vista… Agora o empregan partes como centros culturais, museos…, non sei que farán co que lles sobra de espazo, que debe ser moito
Nesta zona os camiños e estradas soen ser tipo «allée», con árbores a ambos lados que fan un efecto precioso. Tamén había quen lles botaba a culpa de aumentar o risco de morte nos accidentes onde a xente sae da estrada, e quería talar todas as allees.
Schwerin, capital do estado de Mecklenburg-Vorpommern (a cidade máis grande é Rostock). Este é un extraño palacio que mezcla moitos estilos, cuns xardíns preciosos.
Berlín, o Sony Center, exemplo de colonización de espazos céntricos polas grandes multinacionais e as constructoras. Para ben e para mal, quen quera aprender de urbanismo, Berlín e a súa cidade.
