RSS Feed

Posts Tagged ‘política’

  1. Intervenid, malditos!

    abril 6, 2020 by sergio

    Mucha gente de la que ahora se llena la boca con las donaciones para «investigar el coronavirus» (como si la ciencia fuera magia y no necesitara de años de investigación básica «no rentable» ni largoplacista) son las que apostaban por privatizar y liberalizar la sanidad (y que cada uno se pague lo suyo).

    El mercado no entiende de procesos a largo plazo, ni de ecosistemas complejos. Solo entiende de dinero. En un contexto como una pandemia, una sanidad que no deje a nadie atrás es lo único que puede frenarla, porque si hay personas a las que no se trata el problema nunca acabará (y esto es particularmente peligroso cuanto más débil es el sistema social público, por lo que veo en algunos países donde he trabajado).

    Lo mismo pasará con otras pandemias (o cualquier fenómeno global peligroso para la humanidad, cambio climático, por ejemplo). O construimos politicas públicas para intentar que no quede nadie atrás o, como cualquier sistema, se partirá por el eslabón más débil. Fijaros si debe estar mal la cosa que hasta Financial Times pide máis intervencionismo (en realidad siempre lo hacen cuando hay crisis globales)…


  2. 5 cousiñas para ir facendo xa

    enero 31, 2020 by sergio

    Temos novo goberno. Ningunha das cousas que vou poñer aquí están nin por asomo na mente de quen vai dirixir ao país nos vindeiros «x» anos. Pero a grandes males, grandes remedios. Para unha sociedade de persoas co-responsables do mundo, cuns mínimos dereitos asegurados

    1. AGRICULTURA TRADICIONAL APEGADA AO TERRITORIO, PRODUCTORA DE ALIMENTOS DE CALIDADE, DE CARÁCTER PÚBLICO

    Si. Labregas funcionarias. Se hai xuíces, profesoras, médicas ou inspectoras de facenda, por que non quen produce os nosos alimentos? Coas cousas de comer non habería que xogar (na bolsa, por exemplo, ou a experimentos de Frankstein para que gañen cartos unhas poucas persoas no mundo). Sería mellor para a soberanía alimentaria do país, e tamén para manter un rural vivo e ambientalmente san, que coa que vai caer a igual nos vén ben.

    2. RENDA BÁSICA UNIVERSAL

    A falta dun verdadeiro goberno democrático mundial que a puidera instalar en todo o mundo, non estaría mal empezar por España. Se non che soa o concepto, aquí podes saber máis, e aquí hai moito material de por que pode ser un piar clave ante os desafíos que temos por diante como sociedade humana, se queremos afrontalos dende o ben común e os dereitos humanos e non dende o elitismo e o ecofascismo tecnolóxico.

    3. VOTO INFANTIL

    Para implicar á xente mái nova nos asuntos da polis dende o principio da súa vida. Dende que queran e podan elexir un partido e botar a papeleta na urna. Que van votar o mesmo que os seus pais? Eso habería que velo (igual habería pelexas entre proxenitorxs por ver quen convence máis? se iso pasa, tamén pasaría aos 18). En calquera caso, me encantaría ver á xente dos partidos facendo campaña electoral para a infancia.

    4. A CASA, PARA QUEN A HABITA. A AUGA, PARA QUEN A BEBE. A MERDA, PARA QUEN A PRODUCE. A INFORMACIÓN, PARA TODAS. A VIDA, PARA QUEN A VIVE.

    Isto vén significar que hai que alcanzar un pacto social sobre cais son os dereitos básicos que debe ter unha persoa asegurados polo feito simplemente de nacer nesta sociedade. E non se pode especular con eles nin permitir que empresas con ánimo de lucro determinen as estratexias a seguir para asegurar estes dereitos pactados. Falamos de auga, saúde, educación e tamén o dereito á información e aos datos propios. Este pacto social a min me gustaría que se determinara a un nivel alto, ou sexa, que o grado de dereito asegurado sexa alto (mellor aulas de 15 nenas que de 25 no ensino público, cun nivel alto de formación do profesorado e atención á diversidade para poder integrala mellor). Así que, desconfianza cara a quen vén prometendo «rebaixas de impostos sen empeorar o servizo».

    5. A TERRA E A EMPRESA, PARA QUEN AS TRABALLA

    Volta á economía real. Eliminar as figuras que impliquen que haxa persoas que poidan ser donas de empresas ou terras sen que traballen nelas (empezando por sociedades anónimas). Se se ten uns medios de producción son para producir e ganar a vida, non para acumular riquezas que se poidan investir en ser donas doutras empresas. Habería que tender a controlar a propia vida, e abandonar a cultura da tranquilidade laboral no «traballo para terceiros porque non hai que pensar estratéxicamente e só hai que cobrar a fin de mes» (o cal non é certo, sobre todo cando as traballadoras saben da situación da empresa e se volcan en conservar o seu posto de traballo, o cal dase menos canto maior é a empresa). A tranquilidade dos servizos públicos e o ingreso mínimo ten que vir dado polos puntos 2 e 4. En calquera caso, estariamos a falar de empresas da economía social e inclusiva, da economía do ben común e de que non sexa simplemente o «arriscar cartos» o que che faga poder decidir sobre o futuro dunha empresa.

    FRIKIBONUS DA MORTE. SORTEO DOS CARGOS PÚBLICOS EN VEZ DE ELECCIÓNS. CARA UNHA DEMOCRACIA PARTICIPATIVA E FONDA

    Abolición do sistema de elección (co cal o anterior punto 3 xa non tería sentido). En España elíxense representantes do concello, do parlamento autonómico e do congreso e senado. Pois ben, agora se elexirían por sorteo cada 4 anos, igual que as mesas electorais. Se conformaría o censo (excluindo casos de persoas claramente imposibilitadas nas facultades mentais), e se poderían fixar criterios de paridade, reparto territorial ou representatividade dalgún tipo de minoría, criterios que se poderían ir revisando. E as sesións lexislativas serían dinamizadas por persoas funcionarias expertas en técnicas de democracia fonda, para extraer consensos, deixando votacións por maioría para casos moi concretos. Logo, igual que no modelo actual, están as persoas funcionarias e tamén asesoras concretas que apoiarían na acción lexislativa. Para a executiva, serían as persoas que sairan no sorteo quen proporían a equipa de goberno (igualiño que agora, só que sen sesgos de mafioseo e amiguismos, que obvian ideas de diálogo e avance en nome da loita partidista e para asegurar as butacas na lexislatura seguinte).


  3. A morir de rendas!!

    enero 20, 2020 by sergio

    Canto máis coñezo deste mundiño de préstamos e da liberdade financieira, máis tufiño a acumulación especulativa (e extractivismo) me vén. Intereses dun 20%?? Aínda que sexa dun 10 ou dun 3!! Diredes que para iso «arriscan» os cartos. Pero non penso que o concepto arriscar sexa moi bo para construir economía do ben común. De feito, vivir das rendas paréceme totalmente incompatible cunha sociedade xusta e igualitaria. Unha cousa é construir un sistema que non deixe a ninguén atrás, cun contrato social sobre os servizos públicos e ingresos mínimos (a través dunha renda básica universal) que deberían ter as persoas para unha vida digna. Logo hai quen se bota as mans á cabeza cando pasan cousas como esta ou esta.

    O concepto de «a terra para quen a traballa» vai cobrando cada vez máis importancia nun contexto onde a financiarización e a especulación financiera xa representan moito máis nos movementos económicos que a chamada economía real. Tanto, que xa «houbo que facer» unha clasificación de como gañar pasta máis aló de ter o teu negocio producindo algún ben ou servizo (no xenial libro Taxonomía del Lucro de José Manuel Naredo, do que recomendo moito a parte final de como sería a creación dun Master en Economía da Corrupción Óptima).

    Esta carreira de acumulación especulativa está en realidade ao servizo (ou é outra cara de) o sistema extractivista que está a comer o mundo. Así todas poderemos morir de rendas.


  4. Patriotas vs. globalistas

    septiembre 25, 2019 by sergio

    Aquí Mr Trump se destapa con una de sus frases altisonantes. ¿El futuro es de los patriotas y no de los globalistas? La gente puede y debe defender su entorno, pero si no tiene una mirada global estamos todas condenadas. Es como el cuento de Villaarriba y Villaabajo, pero a nivel planetario. Por eso los localismos cerriles y cerrados nos están llevando al abismo, aun quienes tengan dinero y poder y traten de esconderse en ese búnker, acabarán cayendo, porque el desequilibrio en la biosfera no entiende de dólares. Eso sí, a la Tierra la especie humana no le hace ninguna falta, así que seguro que nadie llorará por ella.


  5. Nos vamos a la mierda

    agosto 23, 2019 by sergio

    De la serie «borradores apocalípticos»


  6. NI IZQUIERDAS NI DERECHAS, MEJOR UN TRÍO

    abril 22, 2019 by sergio

    Aprovechando que es período electoral, los partidos están con su turra, y hay programas electorales de esos que se incumplen a la menor oportunidad colgados en webs inaccesibles, voy a poner por escrito algunas medidas que me gustaría ver en los programas de los partidos. No sé muy bien si son de izquierda moralista, llorica y siempre de mala leche, o de la derecha a la defensiva y con complejo de culpabilidad, con su canción eterna sin propuestas para muchos problemas que el mercado no puede regular.

    Posiblemente se acerque mucho a lo que se conoce como ecología política, de forma que en vez de hablar de ambidiestros (izquierda-derecha), prefiero hablar de tríos. Un equilibrio entre lo gubernamental o estatal (defendido por las izquierdas como lo que más debe pesar en el modelo político-social), lo individual (libertad personal, típico de las derechas, pero que ha degenerado en la dictadura «del mercado», que ya no es individual en realidad), y lo comunitario/colectivo/autogestionario (basado en comunidades cercanas autogestionadas como en el anarquismo, o en afinidades que salvan las distancias, como una suerte de filés que se proponen ya hace años y se pueden hacer posibles con internet). Todo eso con la parte innegociable de asegurar los derechos humanos (en el dibujo de abajo se ve como hay una parte básica de asegurar los DDHH y una vida mínimamente digna, y a partir de ahí que cada uno se busque la vida como quiera) y la sostenibilidad del planeta.

    Aquí quedan, eso sí, sin ánimo de ser exhaustivo, y a expensas de ir variándolas cuando me dé la gana, se me ocurran más cosas, o alguna deje de gustarme porque me convenzáis ;D

    MODELO SOCIAL

    • Renta básica universal
    • Atención digna a sin techo, no promoviendo albergues condicionados, apoyando con ayudas a los ayuntamientos que basen este servicio en pisos sociales y personal de apoyo a las personas en estas condiciones.

    SERVICIOS BÁSICOS

    • Hacer totalmente públicos Y UNIVERSALES los servicios básicos sanidad, educación, agua, energía y acceso a internet.
    • Crear bolsa de personas productoras de alimento y mantenimiento de los sistemas naturales en el rural, pagados con dinero público.

    EDUCACIÓN

    • Eliminar la educación concertada.
    • Promover la educación pública no basada en la homogeneización y sí en el seguimiento individual y los valores de solidaridad y colaboración.
    • Eliminar los exámenes

    MODELO DE PAÍS

    • Permitir y supervisar la organización del referéndum en Cataluña (y cualquier otra región) para que decidan libremente si quieren seguir formando parte de España.
    • Seguir explorando el modelo de alianza de naciones (superando al propio Estado Español, mirando a la UE e incluso más allá)
    • Iniciar el proceso para desmantelar los muros de Ceuta y Melilla y la regulación de toda la gente que solicite entrar en el país (con prioridad a personas refugiadas).

    MODELO ECONÓMICO

    • Impuestos progresivos.
    • No permitir herencias superiores a un máximo (techo de herencia).
    • Promover los canales cortos de comercialización y el desarrollo endógeno

    FUNCIONARIADO Y FUNCIONAMIENTO DEL ESTADO

    • Aumentar el funcionariado para ponerlo al menos en la media europea
    • Evaluación periódica del funcionariado por un cuerpo encargado específicamente. No se trata de medida coercitiva, sino de hacer ajuste continuo de funciones, formación y bienestar de las personas funcionarias.
    • Implantar obligatoriamente la jornada de 5-6 horas en el funcionariado (con posibilidad de turnos de mañana y tarde según los puestos donde sea necesario)
    • Compra pública ética, con cláusulas que impidan a empresas que violen DDHH o resoluciones de NNUU, como las que construyeron muro ilegal en Israel.

    POLÍTICA LABORAL

    • Promover fiscalmente la jornada de 5 o 6 horas.
    • Permisos iguales de maternidad y paternidad iguales y no intercambiables, de 6 meses con aumento progresivo hasta un año.

    MUNDO

    • 0,7 de presupuesto en Ayuda Oficial al Desarrollo en línea de lo que defiende la Coordinadora de ONGD, promoviendo especialmente el contacto entre la sociedad civil española y de países empobrecidos.
    • Posicionamiento claro a favor de los pueblos palestino y saharaui.
    • Boicot absoluto a Israel mientras no acceda a cumplir las resoluciones de las NNUU, que lleva años ignorando.
    • Prohibición de venta de armas ni material militar de ningún tipo a terceros países.
    • Defensa de una ONU democrática y con capacidad ejecutiva.

    ENERGÍA

    • Plan ambicioso de migración a renovables, promoviendo la I+D+I pública en este ámbito.
    • Energía de red pública (en toda la cadena, tanto producción como distribución y comercialización) con un mínimo familiar gratis para evitar corte de suministro.
    • Promoción del autoconsumo energético.

    DERECHO A LA INFORMACIÓN

    • Internet público con un mínimo gratis.
    • Eliminar la televisión pública estatal. Pienso que esta es una de las más controvertidas. El caso es que para mí RTVE no es una herramienta adecuada para asegurar el derecho a la información. Creo que no ofrece un servicio público, ni siquiera en el caso (para mí imposible) de que se llegara a un acuerdo para su gobernanza de forma que no fuera un medio de propaganda del gobierno de turno. Para asegurar el derecho a la información creo que hay que dedicar recursos a asegurar una educación crítica, acceso a internet y a la defensa de un internet como bien público y su neutralidad. También habría que promover los medios de información comunitaria y los que dependen de una base de persoas suscriptoras dueñas (y no de grandes conglomerados. Al final, todo medio de comunicación controlado por un poder «piramidal», con poca gente en su cumbre (corporaciones, gobierno…) es más susceptible de ponerse al servicio de unxs pocxs. Me pareceme más importante hacer públicas las instalaciones de internet, de forma que también puedan llegar a las zonas donde hay brecha digital (porque a las empresas distribuidoras no les es «rentable»), y asegurar la neutralidad ya comentada, así como legislar contra quien tiene mucho que ganar promoviendo las fake news y la desinformación (https://xnet-x.net/informe-fake-news-desinformacion/#texto). Esto sí puede servir para mejorar el derecho a la información, y no una tele pública, que encima es sumidero de dinero y generador de conflictos y cortinas de humo.
    • Apuesta por el software libre en toda la administración pública
    • Datos abiertos con estadísticas actualizadas en diferentes ámbitos, que sean relevantes y utilizables por parte de investigadoras o quien lo desee. Plan de levantamiento de estadísticas relevantes.

    ORDENACIÓN TERRITORIAL

    • Ordenación territorial dando prioridad al criterio de capacidad hídrica y adaptación a cambio climático.
    • Favorecer equilibrio territorial potenciando cabeceras comarcales y aldeas en las áreas menos densas y puesta en producción de las áreas rurales. Huir del modelo de megalópolis y sumideros de recursos.
    • Unificar catastro y registro de propiedad.
    • Políticas forestales basadas en calidad

    CIENCIA Y TECNOLOGÍA

    • Impulso a la industria e investigación en recuperación de minerales e I+D+I pública en este tema
    • Investigación en ingeniería inversa

    JUSTICIA

    • Informatizar la justicia y más medios para agilizar los procesos.
    • Potencial la figura de las mediadoras

    MODELO ELECTORAL

     

  7. ¿Y AHORA QUÉ? Y, SOBRE TODO, ¿PARA QUÉ?

    junio 18, 2018 by sergio

    Todas las personas deberían nacer con las mismas oportunidades de desarrollarse. Y eso, sin importar el lugar, ni la clase social, ni el sexo, ni la raza. No hay razones que puedan justificar esa desigualdad de oportunidades que sabemos que está a la orden del día. Las primeras razones que surgen son las del derecho natural, de lo que parece normal, de sentido común y de justicia. ¿A quién le cabe en la cabeza a que por haber nacido en una comunidad rural del municipio de El Triunfo (Honduras) vayas a tener muchas más papeletas para pasarlo mal accediendo a derechos básicos como el agua, la energía, la vivienda, la educación o la sanidad que si has nacido en un pueblo de La Cepeda (comarca de León, para quien no lo sepa)? Pero también hay otras razones, más egoístas si se quiere, que tienen que ver con la pertinencia de lograr el bienestar de todo el planeta (seguro que habría menos conflictos a nivel global si no hubiera tanta ansia de acaparar recursos y tanta desigualdad).

    La consecución de una vida digna y de la igualdad de oportunidades de desarrollo debería ser, en todo momento, el horizonte que persigan los gobiernos de todo el mundo, tanto dentro de su país como en sus planteamientos de política internacional. Las fronteras no deberían tener nada que ver con esto. Las fronteras son algo que hemos heredado, pero que no deberían ser obstáculo para buscar ese verdadero fin de vivir todas dignamente, sin poner en peligro que quienes han de venir también puedan vivir dignamente. Hemos ganado perspectiva global y consciencia de “ser humanos” a lo largo de la historia, aprovechémosla. Y sí, toda la gente del planeta podría vivir dignamente, con acceso a servicios básicos necesarios, es técnicamente posible y todavía estamos a tiempo. Estoy en un momento de mi vida, en realidad ya hace tiempo que estoy en ese momento, en que todas las políticas públicas que no tengan que ver con este fin me parecen una pérdida de tiempo y de dinero. Estoy convencido de que hay personas que no creen en esto de la igualdad de oportunidades, porque no podemos vivir todas las personas del mundo con semejante explotación al planeta, y tienen una postura más egoísta (realista, dirán muchas de ellas, siempre y cuando ese realismo pase por que sean ellas las que están viviendo mejor a costa de otras, y no quieran renunciar a esos privilegios). Y también sé que hay visiones políticas que representan a estas personas y perpetúan ese orden injusto. Me refiero a las que hablan de “los de aquí”, de “limpiar”, de “regularizar la entrada de inmigrantes”, de “hacerse a uno mismo”, de America First, de mejorar la competitividad de nuestro país, de “atraer inversiones” o cualquier otra frasecita de estas que me recuerdan al “solo puede quedar uno”.

    Todo lo que sean políticas para buscar el aseguramiento ese mínimo en el acceso a servicios básicos e ingresos para todas las personas (en todo el mundo), bienvenidas sean. Seguro que se nos pueden ocurrir muchas: buscar una sanidad gratuita, pública y universal, educación gratuita (pero de verdad) pública y universal, cooperación para el desarrollo y diplomacia de derechos humanos (para expandir esa lucha por la igualdad de oportunidades a todo el mundo y vigilar y controlar a quienes no tienen interés en expandir esta lucha y más bien la obvian), prestaciones sociales como pensiones de distintos tipos que aseguren unos ingresos mínimos a todo el mundo, etc. Pero sobre ingresos mínimos, dada la coyuntura a que nos estamos enfrentando desde un punto de vista tecnológico, conviene pararse más.

    Recuerdo que, cuando era un niño, pensaba en inventar robots para que mi madre no tuviera que estar todo el día trabajando en las labores domésticas (y que pasara más tiempo jugando conmigo, que es lo que en realidad quieren niños y niñas). A mi padre ya lo daba por perdido, con tanto tiempo como pasaba fuera de casa haciendo cosas que yo no conocía, no sabía cómo liberarlo de trabajo. La tecnología que ahorre trabajos será buena siempre que no deje a nadie en la cuneta (lo explica muy bien Jeremy Rifkin en El Fin del Trabajo, con ejemplos como la comunidad afroamericana en EEUU en los siglos XIX y XX). La renta básica universal es una solución que ya hace tiempo que me interesa. Cada vez veo más útil, viable, incluso últimamente casi imprescindible si queremos ir en la línea que he venido comentando de asegurar una vida e ingresos dignos. Aquí hay un trabajo breve y claro, absolutamente recomendable, sobre este tema. En paralelo, sería necesario promover una drástica reducción de las horas de trabajo productivo (que no de cuidados) por persona. Si alguien quiere trabajar 10 horas al día para ganar más, vale, pero habría que promover que a las empresas les saliera más barato dos personas trabajando 5 horas que una trabajando 10 (y, por supuesto, que una contratada como si trabajara 5 pero en realidad trabajando 10, que es lo que pasa en demasiadas ocasiones). La cuestión es que, quien quiera hacer mucho trabajo productivo, lo haga si quiere, pero que quién no pueda o quiera no se vea obligado a quedar fuera del acceso a ese mínimo digno que comentábamos al principio. Y eso no se está cumpliendo, ni dentro de España, ni mucho menos comparándonos con otros países. Sin duda, en las últimas décadas se ha mejorado la vida en lo que tiene que ver con la base de la Pirámide de Maslow, pero estamos llegando a, al menos, dos hechos claves que ya he esbozado, que no permiten entender el desarrollo igual que en el resto de la historia de la humanidad. Uno, la capacidad de acogida del planeta. Otro, la capacidad de cambiar el mundo dado por la tecnología (y los peligros cada vez mayores de quienes controlen esta tecnología y quienes no lo hagan).

    Así que, lo que yo le preguntaría a Pedro Sánchez y su equipo, y a cualquier persona que esté en política, no es sólo qué van a hacer ahora, sino “para qué” lo van a hacer. ¿Cuál es ese mundo ideal que visualizan, para llegar al cual toman decisiones ahora? Mejor aun, que lo dibujen. Con esos dibujos, ya sabría a quién votar. ¿Os imagináis un programa político dibujado? Seguro que cuanto más cercanía a la niñez de las candidatas, más oportunidades de ganar las elecciones tendrían, con los dibujos geniales de su mundo ideal que nos propondrían como programa electoral. Por eso niños y niñas deberían poder votar, pero eso ya quedará para otro día…


  8. Egoísmo con fronteras

    septiembre 25, 2017 by sergio

    Partidos para levantar muros y justificarlos con ideas de raza y violencia (otros lo hacen, pero de forma más sutil): Front Nacional, Alternative für Deutschland, Χρυσή Αυγή, Lega Nord y muchos más dentro y fuera de Europa. Sus razones: no cabemos todas y nosotras llegamos primero, así que quedaros donde estáis u os damos unhas hostias… Por supuesto, son ciegos y sordos (demonio sordera, que dice mi padre) al hecho de que desde nuestro país hayamos contribuido (y sigamos haciéndolo) a mantener regímenes no democráticos, expoliar sus recursos y condenar a la mayoría de la población a una vida que aquí nos parecería inadmisible. Os metemos en jaulas mientras os hacemos la vida imposible, y ni se os ocurra salir!

    Algunas personas contribuyen a estos movimientos inconscientemente e irresponsablemente por su pasotismo respecto al mundo donde toca vivir y como impacta su tipo de vida, la de su sociedad y las políticas de su país al resto de las personas de ese mundo. Otras contribuyen conscientemente para ganar poder, pasta y por que «si no lo hago yo lo harán otros». La mayoría, lo hacemos por una mezcla de ambas, y en demasiadas ocasiones no nos enfrentamos a esos discursos del odio hasta que es demasiado tarde, ¿o cómo si no Hitler (y muchos otros) llegaron a donde llegaron e hicieron lo que hicieron? Es así de fuerte y de simple (como la mayoría de las grandes cosas de la vida), puro egoísmo, podríais decirlo sin tapujos ni adornos, mis fachuskis preferidos, así sabríamos a qué atenernos sin tener la posibilidad de mirar a otro lado.

    Aprovecho para compartir una canción que escribí hace muuuuuchos años y desgraciadamente no ha pasado de moda, al contrario… (me había dado vergüenza hacerla pública, pero debe de ser cierto que con la edad se va perdiendo la vergüenza…). Imaginadla con un estilo hardcore, a lo Sociedad Alkoholika

    ¿Y QUIÉN ES LA ESCORIA?

    Nuestra vida alegre siempre alguien la paga
    y toda la escoria
    ¿quién crees que la guarda?

    En el Sur hay rebaños humanos
    malviviendo entre tus despojos
    Para vivir bien les robamos
    el foso se abre, el Norte echa el cerrojo

    Pero tú, también tienes tú la culpa
    es fácil vivir bien, pobrecitos en la tele
    También es fácil cantar, pero al menos
    a la luz todo sale, la basura se remueve

    …. y si no te gusta el olor, ¡opérate la nariz!

    El Norte es como una gran máquina
    Que engulle la tierra
    devuelve despojos
    produce miseria.

    Y después todo se arregla
    Con alambradas y muros
    Con Estrechos y fronteras
    En pateras y desnudos.

    Pero tú, también tienes tú la culpa
    es fácil vivir bien, pobrecitos en la tele
    También es fácil cantar, pero al menos
    a la luz todo sale, la basura se remueve

    … y si no te gusta el olor, apaga el televisor!

     

     

     


  9. De cooperantes con apellido y políticas de cooperación Joker

    septiembre 8, 2017 by sergio

    Hoy, día 8 de septiembre, se celebra en España el Día del Cooperante. Según el estatuto del cooperante (ese lenguaje inclusivo brillando por su ausencia incluso en nuestro sector…):
    1. «Son cooperantes las personas físicas mayores de edad que, a una adecuada y acreditada formación o titulación académica oficial, unen una probada experiencia profesional y tienen encomendada la ejecución de un determinado proyecto o programa en el exterior, en el marco de la cooperación internacional para el desarrollo y de la acción humanitaria. Se entenderá que tiene encomendada la ejecución de un programa o proyecto quien participe en el mismo en cualquiera de sus fases o actividades (identificación, formulación, seguimiento, asistencia técnica, evaluación u otras)».

    Como en un montón de cosas más de esta nuestra administración pública y sus correspondientes políticas (bueno, llamarle política pública a la de cooperación al desarrollo en España, sobre todo en los últimos años, es o bien cosa de sarcasmo o directamente una burla al más puro estilo Joker, porque desde el gobierno se llenan la boca con la solidaridad Marca España y simultáneamente la están matando), no estoy de acuerdo en absoluto con esta definición. Entiendo que es importante definir un estatuto que regule la acción de estas personas, pero para mí cooperantes para el desarrollo serían todas aquellas personas que, en su país u otro, de forma retribuida o voluntaria, dedican tiempo y esfuerzos de forma consciente y organizada a colaborar con otras personas para lograr un mundo justo y solidario luchando por los derechos humanos en todo el mundo con una conciencia de ciudadanía global e igualdad de oportunidades de definir el propio desarrollo. Como veis, se trata de la versión «amplia» de la definición. Si queremos regular y visibilizar la acción de las cooperantes internacionales, hablemos entonces de Estatuto de la persona cooperante internacional, y del Día de la Cooperante Internacional.

    Cuanto más se desvincule el protagonismo de las instituciones públicas y más se vincule a la acción colectiva de la sociedad civil (a través de movimientos sociales, asociaciones vecinales, ONG o lo que se quiera, mejor democráticas, eso sí)  demandando a los gobiernos unas políticas públicas de cooperación internacional dignas y que el resto de políticas sean coherentes (si el estado saca subvenciones para promover los paneles solares en Honduras y generar gobernanza para la paz en Yemen, pero legisla en España para que se enriquezcan las grandes eléctricas donde ganan dinero cuatro amigos y promueve la venta de armas españolas, no adelantaremos nada). Esto de la coherencia de políticas es incómodo. Quizás por eso hay interés en que la definición no sea tan amplia…

    Así que, si estás en esa amplia definición, FELICIDADES!!!

     


  10. Votarei coma roda do muíño

    diciembre 17, 2015 by sergio

    Un pouco mareado si quedei de tanto palabro e ambigüidade nos programas electorais que fun lendo. Cada vez estou máis convencido de que, se son «programas», deberían levar especificados indicadores e orzamento para levalos a cabo e que se vexa ben o seu cumprimento (así facilitamos a «auditoría cidadá»).

    En fin, que retomando e ampliando o que xa fixera en 2012 para as eleccións autonómicas de Galicia, aquí deixo un cadriño coas valoracións dos programas que xa mirei nos temas que eu máis priorizo (quería engadir tamén polo menos Ciudadanos e PP, xa veremos se teño tempo, senón tampouco creo que me perda moito, non?).

    Chámame a atención como, a pesares de ser en moitas ocasións ambiguos, vese a tendencia dos tres partidos que tiven tempo de analizar: o PSOE cunha volta á socialdemocracia «light» á que veuse tendendo en Europa coa crise (pode ser que menos «light» que hai un par de anos, pero «ligh» ao fin e ao cabo), EN MAREA máis á esquerda pero cun puntiño anarko que me mola (que llelo da a alianza con PODEMOS de partidos esquerdistas tradicionais como ANOVA e IU, se ben o xeito de conformar EN MAREA puido ser moitísimo mellor) e NÓS máis de esquerda tradicional pero cun punto moi marcado de nacionalismo.

    Velaquí o cadriño!

    TEMA PSOE En Marea NÓS
    Educación en Dereitos Humanos e Cidadanía Global 🙂 🙂 ?
    Universidade para o coñecemento e acceso universal (non lóxica mercantilista) 😐 🙂 😐
    TIC (open data, software libre, acceso universal, neutralidade da rede) 😐 🙂 🙂
    I+D+I non mercantilizada e curtopracista 🙂 😐 🙂
    Organización estatal (duplicación de funcións, reforma do senado—non eliminación) 😐 🙂 ?
    Lei Mordaza (derogación da lei; transparencia radical e liberdade de expresión) 🙂 🙂 🙂
    Renta básica universal (máis aló da renta mínima para casos especiais) 😐 😐 😐
    Compra pública ética 😐 😐 ?
    Funcionariado (reorganizar, avaliación e control, promover adaptación..) 🙂 ? ?
    Participación (favorecer participación popular na política, repolitización da sociedade como “cidadanía”) 🙂 🙂 🙂
    Xustiza (recursos, reordenación, independencia dos tres poderes) 😐 😐 ?
    Política penitenciaria (preventiva e reinsertativa, non punitiva) 😐 ? 😐
    Déficit público (medidas claras, política de endebedamento para reducila realmente, non como os últimos anos) 😐 ? ?
    Empresa (promoción do tecido empresarial local, desenvolvemento endóxeno, apoio a PYMES e autónomos, simplificación de trámites, tecido empresarial “necesario” e menos prioridade na “moda de internacionalizar”, que quizais só se pode dar en temas moi,moi concretos 🙁 🙂 😐
    Promoción de redución de xornada laboral (que fiscalmente sexa máis vantaxoso para as empresas ter dúas persoas a 20h cada unha que unha a 40) 🙁 😐 😐
    Inspeccións. Tanto en traballo como en fiscalidade e seguridade laboral. Moita máis inspección sobre todo a quen máis pode defraudar 😐 ? 🙂
    Modelo enerxético (descentralizado, soberanía enerxética, aposta por renovables, decrecemento con tramos que prioricen menor consumo) 😐 🙂 🙂
    Bosques e proteccion ambiental (ordenación territorial, política forestal acorde ás rexións promovendo bosques multiutilidade;a clave da xestión sustentable do territorio non serán os espazos protexidos, serán os espazos “non protexidos” ) 😐 ? 😐
    Auga (enfoque de dereito humano e xestión integral do ciclo, priorizando accións/infraestruturas pequenas con peches de ciclo de cercanía, moito máis baratos e sustentables) 😐 🙂 🙁
    Resíduos (penalizar a obsolescencia con controis a produtos, favorecer reutilización e redución, aposta por modelos de non incineración) 😐 🙂 😐
    Modelos de desenvolvemento rural (desenvolvento endóxeno non baseado en gran agroindustria e si en explotacións máis pequenas que poden ser e soen ser en realidade moito máis eficientes enerxéticamente e máis sustentables ambiental e socialmente) 😐 🙂 🙂
    Economía social (promoción de empresas onde o ánimo de lucro non sexa a fin, senon que a estabilidade económica sexa só unha das patas e a tendencia sexa máis a de xenerar utilidades endóxenas para as persoas que reciben bens e servizos da empresa e tamén para as traballadoras) 😐 🙂 🙂
    Conciliación familiar (recoñecemento de paternidade con máis tempo, tamén moito máis para maternidade a nivel países nórdicos, coa problemática de envellemento ben paga a pena, aínda que se vai ser para que logo a descendencia teña que emigrar aínda que non queira…) 😐 😐 ?
    Educación infantil (en liña á finlandesa: modelos máis creativos e menos “de fábrica”; valores cívicos non consumistas, culturais e diversión e menos números e lectura a idades tempranas; recoñecemento, formación e valoración moito maior ao profesorado) 😐 🙂 😐
    Vivienda (máis eficientes, materiais máis sustentables, outro modelo de cidade pensada “para a xente”…) 😐 🙂 😐
    Cooperación para o desenvolvemento como política pública, cun sentido da xustiza global, de protección de dereitos humanos en todo o mundo e desprovista de todo utilitarismo “empresarial” 😐 🙂 😐
    Inmigración (integración, políticas migratorias de apertura e de traballo na orixe, respecto escrupuloso dos dereitos humanos das persoas migrantes) 😐 😐 😐
    Inmunidade parlamentaria e aforados (eliminar) 🙂 🙂 🙂
    Auditoría da débeda española (moita dela son gastos “para amigotes”, mesmo con cheiro a corruptela, que debería ser ben destripada e definir criterios para decidir a non asumible pola sociedade) 🙁 🙂 🙂
    Fiscalidade (moi progresiva; máis impostos ambientais a combustibles e outras prácticas contaminadoras; loita contra paraísos fiscais e quen se aproveita deles) 😐 🙂 🙂
    Modelo de transporte (menos grandes infraestruturas que promoven as metrópoles; aposta por modelos de cidades e vilas medianas e máis ocupación do territorio de cara a desenvolvemento endóxeno; aposta decidida por transporte público e empresas públicas de transportes que cheguen a todo o territorio sen abandonar zonas rurais por non se rentables—>modelo alta velocidade vs. rexionais; desincentivación dos vehículos particulares especialmente a partir de certa cilindrada; menos transporte por estrada; loita contra as emisións e promoción de tecnoloxías menos contaminantes) ? 🙂 🙂
    Dependencia (pago por persoas dependentes e apoio de servizos públicos; recoñecemento e visibilización “dos coidados”) 🙂 🙂 🙂
    Recoñecemento dos feitos nacionais das rexións españolas no que ten que ver con autoxestión (no caso das históricas) e protección da cultura (en todos os casos), sen perder o sentido de país, UE e global. 🙂 🙂 😐