RSS Feed

‘Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir)’ Category

  1. Paradojas y paridejas

    marzo 15, 2021 by sergio

    Llamarle punto limpio a los puntos donde se llevan todos los cachivaches que no necesitamos y contaminan una barbaridad es una paradoja.

    Llamarle Sociedade Galega de Medio Ambiente a SOGAMA es una parideja.

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana | Tags: , | No Comments

  2. Imos para aldea pa curar a alma (e o planeta)

    febrero 21, 2021 by sergio

    Estes días falouse do informe do Instituto Resiliencia que aboga pola reagrarización de Galicia. A volta ao rural, para vivir nel, e vivir del.

    Hai quen non ve claro iso de todo o mundo volver coller o sacho (se nin a maioría da xente da miña xeración o colleu, e non digamos xs nosxs fillxs) e vivir da terra. Tampouco se trata diso, senón polo menos que se tome como unha alternativa decente e digna de gañar a vida, máis aló de prexuízos e de incomodidades que, aínda hoxe, existen no rural (aínda que a pandemia fixo que foramos conscientes das indubidables vantaxes). Cando se fala de reagrarización fálase tamén doutro modelo forestal (que non é, precisamente, o que promove o novo Plan Forestal de Galicia).

    É preferible, penso eu, ir decrecendo de xeito controlado e cambiando o modelo de consumo e produción. Iso si, tampouco me fago ilusións de que esteamos preparadas como especie para renunciar á inercia do máis, máis e máis. E da «vida rápida». Non pasa nada, nos extinguimos e listo. Gaia non nos vai botar de menos! Pero eu son máis da idea de ir buscando alternativas de pouco a pouco porque, a pesar das miñas malas expectativas, en realidade son un optimista impenitente (se non, tampouco traballaría no que traballo).

    Pero quen cre que a cousa é totalmente insalvable, ou que estamos esaxerando (como os negacionistas, que non son máis que xente que non quere ver a realidade), pois adícase a desacreditar estas alternativas de «paracaídas» do batacazo que nos espera como especie, e se abonan a un carpe diem da avestruz. Argumentos como que, porque no colleramos un sacho na vida, non é posible a reagrarización, non se sosteñen, porque aínda que a xeración dos nosos pais e nais non sabían ni o que era un ordenador ou aínda menos un móbil, non por iso deixan de usalo. Como dicía o Xocas o outro día en La Resistencia, na súa familia pasaron en dúas xeracións de ser agro-ganaderos en Abadín a ser youtubers. Cando algo te motiva, ou cando no te queda outro remedio, adáptaste.

    Neste caso, como dixen, eu creo que sería mellor para todas que se fixera planificadamente e polas boas. Un bo xeito é polo menos non poñer paus nas rodas de quen quere voltar á terra para sentila coas mans e todas esas cousas místicas-telúricas, ou porque simplemente lle mola quedar na aldea, aínda que saiban que ten a súa parte dura e ingrata. Iso faise co certa seguridade dada por uns servizos públicos decentes no rural e, idealmente, cunha renda básica incondicional e cunha aposta decidida por quen produce os nosos alimentos e pode dar moitos servizos ambientais (labregas funcionarias ou con outro tipo de axudas que apoien á agricultura labrega como a máis eficiente en non esa PAC cobrada no paseo da Castellana, que xa veremos como vai a nova PAC pero posiblemente tampouco apoie á agricultura labrega) Desgraciadamente, de momento a cousa non vai por aí…

    Por outra banda, fai falta quitarse os prexuízos que houbo sempre de que, ademais de ser duro (vivir do campo xa sabemos que é fodido, aínda que eu, que son un «chico de barrio», non o sentín de cerca, pero todo o que depende do clima xera una incertidume e una ansiedade que habería que buscar como paliar dende o público para non deixar á xente desprotexida, o que dixemos dos servizos públicos ou a RBI sería un bo comezo), ademais sempre estivo moi desprestixiado. Os paletos e todo iso… E tampouco falamos de que todo dios que vaia para o campo teña que «vivir do campo». Simplemente é apostar por un sistema distinto que posibilite poder vivir no campo dignamente, e que sirva tamén para equilibrar o territorio demográficamente (as grandes cidades son manifestamente insustentables e prexudiciais). Tamén a nivel tecnolóxico, que parece que todas as tecnoloxías para prover de servizos se fixeron pensando nas grandes aglomeracións. Pois claro que non é sinxelo tender tubaxes de saneamento aos 30000 núcleos de poboación de Galicia coas súas correspondentes infraestruturas de depuración, pero é que hai anos que existen outras tecnoloxías de depuración in situ (e que ademais se poderían mellorar a pouco que se apostara pola I+D+I con ese enfoque de descentralización rural, no que Galicia debería ser referente). E o mesmo coa electricidade, ou coa Internet. Así que hala, tirando para o campo!!!

    ACTUALIZACIÓN 22/01/2021. Xusto hoxe a Asociación de Áreas Escasamente Poboadas do Sur de Europa presentou un informe sobre os servizos que estas áreas dan ao ben común (ambiental, enerxético, etc.), demostrando que son chave para a sustentabilidade do sistema e dan moito máis do que receben, a todos os niveis.

    IMAXE USADA EXTRAÍDA DE: https://www.freeimages.com/premium/kids-walking-in-the-countryside-315556

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: ,,,,,, | No Comments

  3. Inditex+eucalipto=Galicia?

    noviembre 25, 2020 by sergio

    Unha amiga compartiunos esta nova e pediunos opinión. Isto é o que me saiu:

    ——————————-

    Eu o vexo como unha escusa para plantar aínda máis eucalipto en nome da economía a curto prazo (da que o eucalipto é un dos máximos expoñentes), para que vexamos canta diversificación podemos ter con esta especie «forestal» (papel, taboleiros e agora viscosa, por non falar do «reaproveitamento enerxético» ou mesmo o emprego estrutural e para mobles que están tratando de impulsar). Co eucalipto:

    • A xente pode gañar algo de cartos sen esperar moitos anos e sen moitos traballiños? Si.
    • Pode haber postos de traballo a curto prazo? Si, directos e indirectos.
    • Sabemos o impacto de seguir impulsando plantacións monoespecíficas por Galicia adiante? Un pouco, e o pouco que sabemos é claramente negativo. Pero o mesmo que se enchesemos todo de millo, ou de algodón, ou do que vós queirades.

    Falando xa especificamente do tema da ropa (bueno, en realidade aplica a todos os productos), é MOI urxente empezar a consumir MOITO menos. E meter dunha vez no precio dos productos as externalidades negativas (cargarse a biodiversidade, por exemplo, que ao final saenos caro, ou a regulación hidrolóxica de ecosistemas, ou moitísimas cousas que non se meten; é como se estiveramos papando a nosa casa pero cada vez estiveramos máis xente vivindo nela, unha tolería insustentable).

    FIN DA CHAPA

    ————–

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), Sin categoría | Tags: ,, | No Comments

  4. Infraestruturas máis humanas

    agosto 2, 2020 by sergio

    Velaquí unha historia da terra de meus antergos. Para que uns gañaran outros perderon moito… Hai que compensar ben á xente damnificada, arrincalos da súa terra é algo que trascende ao monetario. Fan falta infraestruturas máis humanas, que poñan a vida no centro, e que sexan inclusivas. Quen deseña os plan de infraestruturas non acaban de entender isto, nin antes nin na actualidade. Eran outros tempos, outros xeitos de executar, pero agora esas prácticas se seguen a dar moito noutros países e, ás veces, tamén aquí…

    Category Cooperación para el Desarrollo (más que un trabajo), Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: ,, | No Comments

  5. O virus eras tí

    marzo 21, 2020 by sergio

    Chssss, silencio. O mundo parou
    pero eu non quero baixar
    Tal vez sempre é xusto nestes intres
    cando á Vida nos queremos aferrar

    Onte escoitei os chíos dos paxaros
    despois de tanto tempo de ignoralos

    Antonte quixen espreitar ás que comparten
    comigo a rúa, a paisaxe, o vecindario
    Nunca as vira así, tan cercanas
    espero velas así xa sempre a diario

    Son días de xogos obrigados,
    despois de tanto tempo abandonados

    Os días que pasamos confinados
    son en realidade nos que máis viaxamos
    precisamente porque a nosa mente voa,
    irónicos paradoxos dunha época tola

    É tempo de regalarnos fondas miradas aos ollos
    despois de tanto tempo descoñecendo uns aos outros

    Cando as periferias dan grazas por selo
    cando os embigos odian a súa natureza
    agradecidas no noso foro interno
    por poder re-atoparnos coa beleza

    Volver a vista adentro, de alma e corpo
    despois de tanto tempo sendo un morto

    Chsss, silencio. O noso mundo parou
    e vímonos como eramos, mortas en vida,
    abrindo para Gaia unha porta de saida.
    Virus son eles ou o eramos nós?

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...) | Tags: ,, | 1 Comment

  6. Terra eliminou a…

    marzo 15, 2020 by sergio

    Estes días recibín a seguinte imaxe dunha interacción imaxinaria nun grupo de telegram

    Pero eu considérome unha persoa realista, así que tiven que cambiar o final

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), Lo que se ve (y se grita) al abrir la ventana | Tags: ,, | No Comments

  7. Que no punda el cánico

    marzo 10, 2020 by sergio

    Tranquis, que las estanterías de Zara no quedarán vacías por el coronavirus. O sí…

    La globalización ha hecho los fenómenos más globales, tanto los relacionados con movimientos de capital como (un poquito menos) los asociados a promover los derechos humanos (incluyendo la movilidad de personas). Pero también se han globalizado otros muy disruptivos como crisis climáticas y ambientales o, como está ocurriendo, potenciales pandemias. El sistema que tenemos no es fácilmente auto-replicante y, por tanto, es poco tolerante a este tipo de fenómenos disruptivos. A lo que me refiero es que si en un sistema como la sociedad humana terrestre habita en regiones que cada vez más dependen para su subsistencia de grandes trasvases de materias y energía de otras regiones lejanas, la pervivencia del sistema tras un fenómeno de estos (y su resiliencia, o sea, la capacidad de recuperación tras el fenómeno) es mucho más precaria.

    Por eso me gustan más los modelos de desarrollo más basados en el desarrollo endógeno, o sea, que en la medida de lo posible reduzcamos el tamaño de esas áreas con una alta capacidad de autoabastecimiento de bienes y servicios básicos para la vida. Y dentro de ellos no es la ropa lo que más me preocupa.

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: , | No Comments

  8. Política de (des)protección das masas de bosque autóctono na Galicia

    marzo 4, 2020 by sergio

    • Concentracións parcelarias que arrasan sebes e masas de bosque autóctono
    • Incendios que favorecen ás especies pirófitas causados por mala ordenación do territorio e ignorar ás necesidades do rural, sen promover a cultura participativa e corresponsabilidade.
    • Incentivo do modelo industrial forestal baseado no curto prazo e monocultivo para que as explotacións sexan rendibles
    • Non se investiga o suficiente nin se apoian os modelos multiproductivos de bosque
    • Non se teñen en conta os servizos ecosistémicos na PAC nin noutras liñas de axudas para labregxs en activo
    • Protección de masas de bosque autóctono cun modelo de «ver, pero non tocar», que non contribúe a unha normalización das paisaxes culturais dun rural vivo.

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir) | Tags: ,,,,,, | No Comments

  9. 5 cousiñas para ir facendo xa

    enero 31, 2020 by sergio

    Temos novo goberno. Ningunha das cousas que vou poñer aquí están nin por asomo na mente de quen vai dirixir ao país nos vindeiros «x» anos. Pero a grandes males, grandes remedios. Para unha sociedade de persoas co-responsables do mundo, cuns mínimos dereitos asegurados

    1. AGRICULTURA TRADICIONAL APEGADA AO TERRITORIO, PRODUCTORA DE ALIMENTOS DE CALIDADE, DE CARÁCTER PÚBLICO

    Si. Labregas funcionarias. Se hai xuíces, profesoras, médicas ou inspectoras de facenda, por que non quen produce os nosos alimentos? Coas cousas de comer non habería que xogar (na bolsa, por exemplo, ou a experimentos de Frankstein para que gañen cartos unhas poucas persoas no mundo). Sería mellor para a soberanía alimentaria do país, e tamén para manter un rural vivo e ambientalmente san, que coa que vai caer a igual nos vén ben.

    2. RENDA BÁSICA UNIVERSAL

    A falta dun verdadeiro goberno democrático mundial que a puidera instalar en todo o mundo, non estaría mal empezar por España. Se non che soa o concepto, aquí podes saber máis, e aquí hai moito material de por que pode ser un piar clave ante os desafíos que temos por diante como sociedade humana, se queremos afrontalos dende o ben común e os dereitos humanos e non dende o elitismo e o ecofascismo tecnolóxico.

    3. VOTO INFANTIL

    Para implicar á xente mái nova nos asuntos da polis dende o principio da súa vida. Dende que queran e podan elexir un partido e botar a papeleta na urna. Que van votar o mesmo que os seus pais? Eso habería que velo (igual habería pelexas entre proxenitorxs por ver quen convence máis? se iso pasa, tamén pasaría aos 18). En calquera caso, me encantaría ver á xente dos partidos facendo campaña electoral para a infancia.

    4. A CASA, PARA QUEN A HABITA. A AUGA, PARA QUEN A BEBE. A MERDA, PARA QUEN A PRODUCE. A INFORMACIÓN, PARA TODAS. A VIDA, PARA QUEN A VIVE.

    Isto vén significar que hai que alcanzar un pacto social sobre cais son os dereitos básicos que debe ter unha persoa asegurados polo feito simplemente de nacer nesta sociedade. E non se pode especular con eles nin permitir que empresas con ánimo de lucro determinen as estratexias a seguir para asegurar estes dereitos pactados. Falamos de auga, saúde, educación e tamén o dereito á información e aos datos propios. Este pacto social a min me gustaría que se determinara a un nivel alto, ou sexa, que o grado de dereito asegurado sexa alto (mellor aulas de 15 nenas que de 25 no ensino público, cun nivel alto de formación do profesorado e atención á diversidade para poder integrala mellor). Así que, desconfianza cara a quen vén prometendo «rebaixas de impostos sen empeorar o servizo».

    5. A TERRA E A EMPRESA, PARA QUEN AS TRABALLA

    Volta á economía real. Eliminar as figuras que impliquen que haxa persoas que poidan ser donas de empresas ou terras sen que traballen nelas (empezando por sociedades anónimas). Se se ten uns medios de producción son para producir e ganar a vida, non para acumular riquezas que se poidan investir en ser donas doutras empresas. Habería que tender a controlar a propia vida, e abandonar a cultura da tranquilidade laboral no «traballo para terceiros porque non hai que pensar estratéxicamente e só hai que cobrar a fin de mes» (o cal non é certo, sobre todo cando as traballadoras saben da situación da empresa e se volcan en conservar o seu posto de traballo, o cal dase menos canto maior é a empresa). A tranquilidade dos servizos públicos e o ingreso mínimo ten que vir dado polos puntos 2 e 4. En calquera caso, estariamos a falar de empresas da economía social e inclusiva, da economía do ben común e de que non sexa simplemente o «arriscar cartos» o que che faga poder decidir sobre o futuro dunha empresa.

    FRIKIBONUS DA MORTE. SORTEO DOS CARGOS PÚBLICOS EN VEZ DE ELECCIÓNS. CARA UNHA DEMOCRACIA PARTICIPATIVA E FONDA

    Abolición do sistema de elección (co cal o anterior punto 3 xa non tería sentido). En España elíxense representantes do concello, do parlamento autonómico e do congreso e senado. Pois ben, agora se elexirían por sorteo cada 4 anos, igual que as mesas electorais. Se conformaría o censo (excluindo casos de persoas claramente imposibilitadas nas facultades mentais), e se poderían fixar criterios de paridade, reparto territorial ou representatividade dalgún tipo de minoría, criterios que se poderían ir revisando. E as sesións lexislativas serían dinamizadas por persoas funcionarias expertas en técnicas de democracia fonda, para extraer consensos, deixando votacións por maioría para casos moi concretos. Logo, igual que no modelo actual, están as persoas funcionarias e tamén asesoras concretas que apoiarían na acción lexislativa. Para a executiva, serían as persoas que sairan no sorteo quen proporían a equipa de goberno (igualiño que agora, só que sen sesgos de mafioseo e amiguismos, que obvian ideas de diálogo e avance en nome da loita partidista e para asegurar as butacas na lexislatura seguinte).

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...), Sin categoría | Tags: ,,,,,, | No Comments

  10. A morir de rendas!!

    enero 20, 2020 by sergio

    Canto máis coñezo deste mundiño de préstamos e da liberdade financieira, máis tufiño a acumulación especulativa (e extractivismo) me vén. Intereses dun 20%?? Aínda que sexa dun 10 ou dun 3!! Diredes que para iso «arriscan» os cartos. Pero non penso que o concepto arriscar sexa moi bo para construir economía do ben común. De feito, vivir das rendas paréceme totalmente incompatible cunha sociedade xusta e igualitaria. Unha cousa é construir un sistema que non deixe a ninguén atrás, cun contrato social sobre os servizos públicos e ingresos mínimos (a través dunha renda básica universal) que deberían ter as persoas para unha vida digna. Logo hai quen se bota as mans á cabeza cando pasan cousas como esta ou esta.

    O concepto de «a terra para quen a traballa» vai cobrando cada vez máis importancia nun contexto onde a financiarización e a especulación financiera xa representan moito máis nos movementos económicos que a chamada economía real. Tanto, que xa «houbo que facer» unha clasificación de como gañar pasta máis aló de ter o teu negocio producindo algún ben ou servizo (no xenial libro Taxonomía del Lucro de José Manuel Naredo, do que recomendo moito a parte final de como sería a creación dun Master en Economía da Corrupción Óptima).

    Esta carreira de acumulación especulativa está en realidade ao servizo (ou é outra cara de) o sistema extractivista que está a comer o mundo. Así todas poderemos morir de rendas.

    Category Desarrollo Sostenible y Decrecimiento (un modo de vivir), El sofá de la sala (pensamientos y tertulias...), Sin categoría | Tags: ,,,, | 1 Comment

Older Entries